Vandaag waren (onder meer) de Limburgse arbeiders aan de beurt om in actie te komen voor meer koopkracht. Met 4.000 aanwezigen overtroffen ze zeker en vast de verwachtingen wat aantal betreft, maar ook qua strijdbaarheid moesten ze niet onderdoen voor de actievoerders van gisteren en eergisteren. Uit verschillende bedrijven in de omgeving waren stevige delegaties gekomen, en ook hier was de delegatie van De Lijn opvallend aanwezig.
De arbeiders pikken het niet langer dat ze hun koopkracht er systematisch op zien achteruitgaan, terwijl de winsten en de toplonen elk jaar opnieuw recordhoogtes bereiken. Het is hen ook duidelijk dat enkele fiscale maatregelen zoals lastenverlagingen hen niet vooruit helpen, maar er integendeel enkel voor zorgen dat we de sociale zekerheid en diensten verder aantasten. Er moet dan ook een echte loonsverhoging komen, en we zullen niet tevreden zijn met enkele centiemen. Onze militanten droegen vestjes met daarop de eis voor “1 euro meer per uur”, een aantal syndicalisten vond dat nog te weinig. Echter niet alleen aan de koopkracht voor werkenden moet dringend iets gedaan worden. In de speeches werd ook aan de alarmbel getrokken wat de pensioenen en sociale uitkeringen betreft, die al jaren de stijging van de levensduurte niet meer volgen.
Voor de meeste arbeiders is het duidelijk dat we voor het optrekken van de koopkracht, en een beleid dat er op gericht is om die ook in de toekomst te kunnen bewaren, niet moeten rekenen op de traditionele partijen. Zowel de paarse als de oranjeblauwe coalities regeren in het belang van de rijksten in ons land, en proberen alle lasten en kosten af te schuiven op de gewone mensen. We hebben dringend een nieuwe arbeiderspartij nodig, die moet groeien vanuit syndicale milieus.
LSP was aanwezig met een kleine delegatie. We verkochten 18 exemplaren van ons maandblad en hadden enkele interessante discussies. Voor de actievoerders van vandaag was het duidelijk dat deze actieweek geen eindpunt mag zijn, maar moet gezien worden als een begin. De volgende weken zouden volgens hen (en ons) moeten gebruikt worden om een sterkere regionale actie op poten te zetten, die dan gepaard gaat met stakingspiketten aan de bedrijven, om dan als volgende stap een algemene nationale staking met een mars op Brussel te organiseren. Hopelijk heeft de vakbondsleiding oren naar de verzuchtingen van de basis, en stellen ze vrijdag op hun persconferentie een begin van actieplan voor dat nadien kan worden uitgewerkt door regionale interprofessionele vergaderingen.