Regeerakkoord: veel cadeaus voor het patronaat, niets voor onze koopkracht

In de week van de laatste onderhandelingen voor de regering Leterme 1 was er nog een opvallende staking van de Vlaamse ambtenaren die een loonsverhoging van 5% eisten. Daarmee werd duidelijk gemaakt dat het ongenoegen ook in de openbare diensten groot is. De nieuwe regering paste haar retoriek aan: “We willen een regering zijn die de koopkracht versterkt”, aldus Leterme in zijn toespraak voor het parlement.

Cédric Gérôme

[box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]

Socialisme 2008

5 en 6 april

Zaterdag 5 april 19-21u30: De nieuwe regering plant een verdere aanval op onze koopkracht. België telt nu reeds 15% officiële armen. Waar zal dit eindigen? Hoe kunnen we deze ontwikkeling stoppen?

We luisteren naar enkele getuigenissen: Christian Dehon is gepensioneerd en ondervindt aan den lijve hoe de koopkracht van gepensioneerden achteruit ging. Koenraad Depauw werkt als coördinator van een belangenvereniging voor mensen met een beperking. De zwaksten in de samenleving worden hard getroffen door de tekorten die er zijn en de stijging van prijzen voor producten en diensten. Julie Demulder is een werkloze alleenstaande moeder uit Luik en komt getuigen over de concrete problemen die dit met zich meebrengt. Gaby Colenbunders is vakbondsmilitant bij Ford Genk en één van de gangmakers van de stakingen voor meer koopkracht. William Caers is vakbondsafgevaardigde bij de Brusselse vervoermaatschappij MIVB. Jo Coulier, hoofdafgevaardigde van het ABVV op de VUB en LSP-militant brengt het LSP-programma rond koopkracht

Meer info vind je op de volgende pagina: > Socialisme 2008
[/box]

De nieuwbakken federale regering kon niet anders dan in woorden “de lat wat gelijker leggen”. Tegenover vage voorstellen om de koopkracht te verbeteren, het optrekken van het belastingvrij minimum, de verhoging met 2% van sommige pensioenen of ook nog het optrekken van de minimumlonen, staan alweer talloze geschenken aan het patronaat. Nieuwe kortingen op de patronale bijdragen, maar ook een verstrengde verplichting voor werklozen, ook 50-plussers, om op straffe van nog lagere uitkeringen, om het even welke job te aanvaarden. Voor een aantal beroepen zal het patronaat gebruik mogen maken van selectieve migratie. De voorziene “loopbaanrekening” (1), nog gemakkelijker toegang tot overuren en “bevorderen” van ongezond nachtwerk en ploegenarbeid, moeten de flexibiliteit nog verder opdrijven. Op lange termijn – dat is nog langer dan “onverwijld” – wil Leterme I dat een gepensioneerde kan beschikken over 75% van het laatst verdiende loon, intussen wil de regering vooral de “berekening van de pensioenen herzien”, een belofte die weinig lekkers doet vermoeden. Leterme I wil een meer actieve strijd tegen de fiscale fraude, evenwel zonder toename van administratieve lasten of personeel. Het statuut van ambtenaar blijft de regel, maar “bij uitzondering” zal voortaan ook beroep mogen gedaan worden op interimarbeid. Tenslotte wil de regering “een debat voeren” met de vakbonden over “de continuïteit van de openbare dienstverlening” bij stakingen. Men is gewaarschuwd.

Het uiteindelijke regeerakkoord bevat echter geen concrete maatregelen voor onze koopkracht. Het was niet verrassend, maar het regeerakkoord is op dat vlak erg vaag met een sterke neoliberale saus. De grote lijnen van het regeerakkoord doen denken aan de eisen die recent door de patronale organisaties naar voor werden geschoven: nieuwe lastenverlagingen, meer aanvallen op de werklozen, meer flexibiliteit op de arbeidsmarkt,… Een klein uittreksel: “De federale regering zal er, in overleg met de sociale partners, over waken dat de loonkosten, via de toepassing van de wet op het concurrentievermogen en een vermindering van de werkgeversbijdragen, gunstiger verloopt dan die van onze voornaamste handelspartners. Een verlaging van de werkgeversbijdragen ingevolge een beslissing van de regering, mag de onderhandelingsmarges niet vergroten.” Vertaling: terwijl de patroons opnieuw cadeaus zullen krijgen, mag dit niet gebruikt worden door de werkenden om ook een deel van de koek op te eisen.

Het hoofdstuk over de koopkracht is erg algemeen, maar de ondertitel vat het goed samen: “De belastingen op arbeid verlagen”. Daarin wordt ondermeer gesteld dat de regering het belastingvrije minimum wil verhogen (dat is het deel van het inkomen waarop geen belastingen worden betaald). De regering wil ook het aantal tussenliggende belastingschalen beperken.

Deze ideeën liggen in dezelfde lijn als eerdere voorstellen voor fiscale hervormingen van Didier Reynders: steeds opnieuw de belastingen verlagen omdat het naar verluidt de koopkracht van de armsten ten goede zou komen. Voor de werkenden en hun gezinnen gaat het om een broekzak-vestzak operatie waarbij de beperkte verhogingen van de inkomsten betaald worden met een afname van de middelen voor de gemeenschap (het indirecte deel van ons loon dat dient voor openbare diensten en sociale zekerheid).

Tegelijk wordt niet geraakt aan de inkomsten uit kapitaal. De arbeiders wordt de illusie geboden dat ze meer verdienen door een stijging van hun nettoloon. Maar we mogen ons niet vergissen: het tekort dat ontstaat bij de gemeenschapsmiddelen zullen wij op de één of andere manier wel moeten dragen. Op het internetforum van Le Soir stelde een lezer terecht: “de voorgestelde hervorming van Reynders is een nieuw mistgordijn in het voordeel van de hoogste inkomens”. De enigen die er echt voordeel uithalen zijn de patroons terwijl er geen enkele reële en structurele maatregel is om iets te doen aan onze koopkracht.

De “oplossingen” van de regering zullen voor ons geen stap vooruit betekenen. Het aandeel van de lonen in het nationale inkomen neemt al jaren af, en dat terwijl de prijzen sterk toenemen en de winsten van de bedrijven historische records bereiken. Om effectief de koopkracht aan te pakken, is er nood aan een algemene verhoging van de lonen en uitkeringen.

Noot

(1) Het patronaat wil op die manier “de arbeidstijd bevrijden”, afstappen dus van collectieve uurregelingen en overschakelen naar de individuele loopbaanrekening. In de praktijk betekent dit dat de werknemer overgeleverd wordt aan de willekeur van de patroon..