Ecologie en kapitalisme: de twee gaan niet samen!

Het is voor niemand nog een geheim, de hedendaagse opstapeling van broeikasgassen veroorzaakt de opwarming van de aarde die katastrofale gevolgen zal hebben voor mens en natuur: verwoestijning, het smelten van de ijskappen, het uitsterven van dier- en plantensoorten, epidemieën en de daaraan gekoppelde hongersnoden en vluchtelingenstromen.

Pablo Nyns, ALS-ULB. Artikel overgenomen uit de ALS-krant

De vraag is dan: waarom ondernemen onze regeringen, ondanks de omvang van het probleem, niets? En waarom zijn de getroffen maatregelen ofwel ridicuul zoals het kyoto-protocol dat, als het uitgevoerd zou worden, slechts 3% van de noodzakelijk te nemen maatregelen tegen de opwarming zou betekenen, ofwel anti-sociaal, zoals de ecotaksen die niets meer zijn dan een middel om het gat in de begroting te dichten.

In werkelijkheid zijn onze overheden afhankelijk van patroons en aandeelhouders van grote bedrijven die niet willen inboeten op hun heilige winst. In de realiteit weigeren zij te produceren naar de behoeften van de maatschappij want ze produceren enkel om steeds meer winst te maken zonder zich te bekommeren om de gevolgen die hun daden hebben voor het milieu.

Onder het kapitalisme telt enkel de winst!

We kunnen ook niet vertrouwen op onze regeringen die steeds meer sleutelsectoren van de overheidsbedrijven privatiseren, sectoren die belangrijk zijn in de strijd voor het milieu, zoals elektriciteit of het openbaar vervoer. De privatiseringen zullen enkel leiden tot prijsstijgingen en een verhoogde uitstoot van broeikasgassen want als de patroon zich al niets aantrekt van de mens, waarom zou hij zich dan iets aantrekken van het milieu! Bijvoorbeeld, nu de energiemarkt is geliberaliseerd, willen de verdelers de prijzen verhogen maar veel oog voor het milieu zullen ze niet hebben (‘te duur’).

Zo heeft Electrabel een verhoging van de prijs van 17% voor gas en 5% voor elektriciteit voorzien. Daarbij is de energie die verdeeld wordt door Electrabel met de vervuilendste productiemethodes van België gemaakt.

De traditionele partijen hebben evenzeer geen antwoord op het feit dat de transportmiddelen een groot aandeel hebben in de uitstoot van co2. Ze stellen zich tevreden met het “bewustmaken” van de mensen en het met de vinger wijzen naar het individu opdat ze het openbaar vervoer zouden gebruiken. En dat terwijl ze een beleid voeren dat gericht is op afslanking van het personeel, de vermindering van ritten, aantal haltes of stations en het steeds de hoogte injagen van prijzen!

De maatregelen die getroffen worden viseren eigenlijk enkel het huishoudelijke afval (één van de perverse gevolgen daarvan is het verbranden van afval thuis: 80Kg, achter in de tuin geeft evenveel schadelijke gassen als meerdere tonnen in verbrandingsovens). Het enige dat ze vergeten, is het belasten van de patroons! Daar waar de industrie tussen 0.25 € en 0.20 € betaalt per ton afval moet het gezin tot 150 € betalen aan “eco”-taksen, terwijl de industrie miljarden tonnen afval aanmaakt en tonnen CO2 uitstoot.

Daarbij kunnen we de opwarming van de aarde enkel tegenhouden met een globaal plan, want de vervuiling kent geen grenzen. Maar onder het kapitalisme blijven we geblokeerd door de nationale grenzen. Het fiasco met Kyoto is een mooi voorbeeld. Dit protocol werd door de VS (de grootste vervuiler) verworpen omdat de patroons van de grote bedrijven hun concurrentiepositie en hun winsten niet op de helling wilden zetten.

Ten gevolge van DE wet van het kapitalisme, namelijk de maximalisatie van de winsten, kunnen de planeet en de mensheid in een dergelijk economisch systeem nooit overleven. Het kapitalisme is gebaseerd op verspilling. De wet van de markt en de concurrentie betekent dat niemand weet wat er geproduceerd wordt voordat het geproduceerd is. Een beetje zoals een student naar zijn examen zou gaan om te weten wat hij moet studeren. Onder deze voorwaarden produceren betekent dat men te veel en nutteloos produceert want de logica is het tegemoet komen aan de aandeelhouders en de bedrijfsleiders en niet het tegemoet komen aan de noden van de bevolking.

Het enige aternatief dat efficient de mensheid en de natuur zou kunnen beschermen is een socialistische maatschappij met een democratisch door de bevolking geplande economie. Dat zou het mogelijk maken de productie af te stemmen op de reële behoeften van de maatschappij en niet op de behoeften van een minderheid van profiteurs.