Ecuadoriaanse kritiek op Belgisch asielbeleid

Ana Cajamarca en haar 11-jarige dochter Angelica zijn uit Ecuador afkomstig. Het repressieve asielbeleid in dit land zorgde ervoor dat ze werden opgesloten en met uitwijzing bedreigd. Na protest is de uitwijzing ongedaan gemaakt en zal er ten vroegste op 18 september beslist worden of de opsluiting van de twee al dan niet terecht was. Opvallend in heel deze discussie was ook de houding van de Ecuadoriaanse president en zijn Belgische vrouw. Hun boodschap is duidelijk: "geen mens is illegaal".

Het repressieve karakter van het Belgische asielbeleid werd nogmaals onderstreept met de houding tegenover Ana Cajamarca en haar 11-jarige dochter. Beiden werden opgesloten in het gesloten centrum van Steenokkerzeel met het oog op een uitwijzing via Schiphol naar Ecuador. De vrouw en haar dochter verbleven reeds vier jaar illegaal in het land. De uitwijzing ging niet door nadat een procedure met eenzijdig verzoekschrift werd opgestart waarna de zaak werd uitgesteld, voorlopig tot 18 september.

Het is opvallend dat het mogelijk is in dit land om kinderen op te sluiten in een instelling die algemeen gezien wordt als hetzelfde of erger dan een gevangenis. Dat lokte reeds heel wat protest en vragen op. Met deze aanpak worden de asielzoekers zelf immers als criminelen beschouwd. Er wordt niet gekeken naar de redenen waarom het land van herkomst werd ontvlucht, maar enkel naar repressieve middelen om hen hier buiten te krijgen. Blijkbaar maakt leeftijd daarbij geen verschil en wordt 11 jaar voldoende geacht om iemand achter tralies te plaatsen…

De Ecuadoriaanse president Rafael Correa en zijn vrouw, Anne Malherbe, die van Belgische afkomst is, hebben terecht geprotesteerd. Correa stelde: "Als jullie, Belgische vrienden, op een dag verplicht worden jullie land te verlaten, dan worden jullie in Ecuador zeker als broers ontvangen." Hij voegde er fijntjes aan toe dat een gelijkaardig optreden van hemzelf of pakweg Chavez in Venezuela zou worden gebruikt om hen als dictators te bestempelen…

Anne Malherbe stelde: "Het kan toch niet dat je een elfjarig meisje vijf jaar laat studeren en haar dan, aan het begin van de zomervakantie, oppakt en opsluit?" Ze voegde er aan toe dat dit op Gestapo-praktijken lijkt, maar trok die uitspraak terug. Haar boodschap blijft echter duidelijk: Malherbe hoopt dat er een asielbeleid zal komen dat "minder gewelddadig is tegenover kinderen." Wellicht is dat echter tevergeefse hoop. De rooms-blauwe partijen lijken niet geneigd te zijn toegevingen te willen doen op het vlak van het asielbeleid, de enige veranderingen die in deze partijen circuleren hebben betrekking op het opdrijven van de repressie.

De afgelopen jaren is het verzet tegen het asielbeleid toegenomen. Zo waren er de campagnes zoals "Hoop op Papieren" (HOP) in Antwerpen dat een betoging organiseerde waarop zelfs de lokale bisschop aanwezig was. Andere lokale campagnes konden eveneens rekenen op brede steun in verschillende gemeenschappen, hoofdzakelijk op basis van concrete individuele gevallen.

Het zal er op aankomen om van de individuele gevallen naar een meer algemene aanpak te gaan in het verzet tegen het huidige repressieve asielbeleid. Daartoe zal het nodig zijn om een programma naar voor te schuiven dat begrepen wordt door diegenen die niet bij concrete gevallen betrokken zijn. Er zal daarbij moeten gewezen worden op de dubbele houding in dit land: goedkope buitenlandse arbeidskrachten zijn welkom om de lonen te drukken, maar anderzijds is er een criminalisering van andere asielzoekers zodat deze het slachtoffer kunnen blijven zijn van huisjesmelkers en extreme uitbuiting (denk maar aan de tewerkstelling van illegalen aan 3,3 euro per uur bij de schoonmaak in verschillende Quick-vestigingen). Daartegenover zal er nood zijn aan een gezamenlijke strijd voor degelijke huisvesting en degelijke jobs. Dat kan enkel indien die laag die vandaag geviseerd wordt met haar illegale positie toegang krijgt tot papieren.

Wij steunen de strijd voor papieren en tegen de gesloten centra. We koppelen dit aan een algemene oriëntatie van eenheid in strijd en een verzet tegen het kapitalistisch systeem dat de voorwaarden creëert waarom heel wat mensen zich genoodzaakt zien om te vluchten.