Nigeria. Arbeiders kunnen weinig verandering verwachten na verkiezingen

Op 14 april waren er deelstaatverkiezingen in Nigeria als voorloper op de nationale verkiezingen van 21 april. Bij de regionale verkiezingen was er op grote schaal fraude. Er is een groeiend protest hiertegen waarbij ook wordt geëist om de nationale verkiezingen uit te stellen opdat er vrije verkiezingen zouden kunnen plaatsvinden. We publiceren een vertaling van een standpunt door Segun Sango, de algemeen secretaris van de Democratic Socialist Movement (DSM). Dit standpunt verscheen ook in het dagblad Punch.

Segun Sango, Lagos

Een evaluatie van alle factoren en krachten in de net afgesloten en de komende verkiezingen toont aan dat de arbeiders geen fundamentele verbetering van hun levensstandaard kunnen verwachten na de verkiezingen.

Ten eerste zijn alle belangrijke kandidaten van de heersende en de oppositiepartijen zo goed als dezelfde kandidaten die het land sinds de onafhankelijkheid in 1960 hebben beheerst en naar de afgrond hebben geleid. Het is ook belangrijk om vast te stellen dat de zogenaamde voorverkiezingen van de belangrijkste traditionele partijen (waarin de kandidaten werden verkozen) hebben geleid tot de ergste vormen van interne spanningen en geweld tot nu toe. In de meeste gevallen werden de voorverkiezingen “gewonnen” door de reeds op voorhand vastgelegde winnaars die over de steun beschikten van de partijleiding en dat los van de wil van de leden.

De algemene verkiezingen van 21 april zullen wellicht de duurste ooit zijn met enorme sommen die worden besteed aan reclame op straat, in kranten op het internet,… Deze evolutie van deur-tot-deur campagnes naar dure mediacampagnes is een weerspiegeling van de onoverkombare en groeiende kloof tussen de kapitalistische politici en de reële wereld van de lijdende werkende massa’s.

Op minder dan 15 dagen voor de verkiezingen is de Onafhankelijke Nationale Verkiezingscommissie (INEC) er niet in geslaagd om de nodige maatregelen te treffen om de verkiezingen degelijk te organiseren. Volgens de verkiezingswetgeving moet het INEC 120 dagen voor de verkiezingen het kiezersregister bekend maken. Dit gebeurde nu niet. Bij een test naar het elektronisch stemmen, bleek dat de meeste kiezers geregistreerd werden bij kiesbureaus die niet overeenstemmen met het bureau van hun wijk. Heel wat kiezers zullen wellicht hun stem niet kunnen uitbrengen door dit soort problemen. Dit soort problemen versterken de geruchten dat de gehate PDP-regering op 29 mei geen afstand zal doen van de macht, ook al werd dit zo vastgelegd in de grondwet van 1999.

De resultaten van de regionale verkiezingen die reeds werden bekendgemaakt, wijzen erop dat er een nieuwe corrupte laag aan de macht zal komen. De verkiezingen zullen de macht geven aan figuren die de gemeenschapsmiddelen verder zullen leegroven en tegelijk aanvallen zullen doorvoeren op de armsten om de middelen die ze zelf hebben gestolen terug te betalen.

Enkel de opkomst van een sterke nationale beweging van de Nigeriaanse arbeidersbeweging met een eigen politiek orgaan kan een einde maken aan het asociaal beleid en de corruptie die het beleid na de verkiezingen van 2007 zullen domineren. Jammer genoeg zien we onder de arbeidersorganisaties weinig steun voor dit idee. De vakbonden hebben de afgelopen vijf jaar zeven algemene stakingen georganiseerd en geleid tegen aspecten van het neoliberaal beleid, maar toch beschikt de vakbewzeging niet over een coherent alternatief in het belang van de arbeiders.

Om ons voor te bereiden op de onvermijdelijke aanvallen na de verkiezingen, is het belangrijk dat er nu reeds wordt gebouwd aan een krachtig verzet van de arbeiders en dat zowel op economisch als op politiek vlak. Daartoe zal er op nationaal vlak nood zijn aan een arbeiderspartij. Enkel een dergelijke politieke formatie kan de macht uit de handen van de zelfverrijkende kapitalistische elementen halen. De enorme reacties op de campagne van Adams Oshiomhole [een Nigeriaanse vakbondsleider] in de deelstaat Edo tonen aan dat de massa’s in het land absoluut klaar zijn voor een breuk met de traditionele politiek.

We moeten bouwen aan de ontwikkeling van echte socialistische krachten in de vakbonden, wijkcomités en landelijke gemeenschappen, onder de studenten,… Dat is nodig omdat enkel een regering van arbeiders en arme boeren op socialistische basis aan de noden van de bevolking kan voldoen. Enkel zo’n kracht kan de nodige ideologische en organisatorische basis vormen die ervoor kan zorgen dat een politieke formatie van de arbeiders niet geneutraliseerd wordt.

Onder de actuele socio-economische omstandigheden is een echte arbeiderspartij zowat onmogelijk zonder de cruciale betrokkenheid van de revolutionaire socialisten in het dagelijkse politieke en organisatorische bestaan van die arbeiderspartij. Een arbeiderspartij is nodig en moet een duidelijk socialistisch programma naar voor brengen waarbij de dagelijkse strijd voor de behoeften van de massa’s worden gekoppeld aan de strijd voor een systeemverandering opdat met een democratische planning de enorme rijkdommen kunnen worden ingezet in het belang van de arbeiders en armen.