Treinstaking na agressie. Discussie moet niet over stakingsrecht gaan, maar over agressie!

Na vier feiten van agressie tegen treinbegeleiders werd gisteren in Brussel een staking opgestart door de treinbegeleiders. Die staking kreeg erg snel uitbreiding in andere depots. Een aantal traditionele politici stelden het stakingsrecht van het treinpersoneel in vraag. Over de agressie tegen het treinpersoneel zwegen ze.

Verschillende politici stelden dat er een minimumdienstverlening zou moeten zijn bij stakingsacties. Anderen, ook van SP.a, stelden dat de treinbegeleiders beter een ander soort acties zouden ondernemen (Dylan Casaer wees op betaalstakingen of symbolische acties). Met dergelijke uitspraken richten de politici zich tegen het stakende personeel.

Bovendien wordt niet geantwoord op de vraag naar meer veiligheid op de treinen. Eén van de aangevallen treinbegeleiders is in het ziekenhuis beland. Wat hebben de dames en heren politici te vertellen aan die arbeider? De staking van gisteren was een logische woedereactie van het treinpersoneel. De incidenten stapelen zich op en de directie heeft geen middelen om extra personeel in te zetten. Bij incidenten tegen het treinpersoneel, komt uiteraard ook de veiligheid van andere reizigers in het gedrang. Dit is dus geen kwestie die enkel het personeel aanbelangt.

Op de CAP-site stelde een lezer gisteren: “Vele jaren geleden schafte men de kaartjesknipper aan de ingang van het perron af. Hier was reeds een eerste filtering mogelijk. Men kon immers niet zonder betaalbewijs op trein noch perron. Helaas heeft men door het schrappen van honderden dergelijke jobs blindelings willen besparen. een besparing die nu zuur opbreekt. Hier ging het om maatschappelijk relevante functies voor vooral lager geschoolden. Een gemiste kans.“

Eerder schreef een treinbegeleider op diezelfde site: “Wij beseffen goed dat het maatschappelijke oorzaken zijn die aan de basis liggen van deze agressie en dat die aan de wortels aangepakt moeten worden maar wij vinden ook dat het de verantwoordelijkheid is van de NMBS om te garanderen dat onze mensen hun job op een veilige manier kunnen uitoefenen, net zoals er arbeidsongevallen voorkomen moeten worden.

“Veel heeft te maken met de verwoestijning van de stations. In veel stations ziet men geen kat meer. Duizenden personeelsleden werden niet vervangen. Treinbegeleiders staan helemaal alleen op een hele lange trein. Daarom vragen wij extra personeel.Wij hebben een ultimatum naar voor geschoven. Indien er op 4 mei geen oplossing komt, plannen we een nationale staking.”

De acties naar aanleiding van het geweld tegen het treinpersoneel kwamen voor veel reizigers onverwacht en er was in die zin hinder. Ook op de wegen waren de files extra lang. Maar wat kon het treinpersoneel anders doen? Zomaar over zich heen laten lopen en afwachten tot er nog eens slachtoffers vallen onder de collega’s?

De acties van het personeel zijn begrijpbaar en verdienen de steun van de reizigers. Om de gezamenlijke belangen van personeel en reizigers sterker in de verf te zetten, zou het nuttig zijn om vanuit de spoorvakbonden te werken aan een campagne (met bijvoorbeeld een petitie die op de treinen verspreid wordt) voor meer personeel. En dit niet alleen om de veiligheid op de treinen te garanderen, maar ook om de dienstverlening te kunnen aanpassen met het oog op een grotere stiptheid. Veel frustraties bij spoorweggebruikers, maar ook bij het personeel, zijn terug te brengen tot dat tekort aan personeel.

In plaats van op deze eisen in te gaan, beperken de traditionele politici zich tot oproepen om het stakingsrecht van het treinpersoneel te beperken. Ze vergissen zich van discussie, wellicht door een gebrek aan antwoorden. Hoog tijd voor een andere politiek!