Groen: “Klaar voor regeringsdeelname”

De Groene partij heeft haar kandidaten en campagne voorgesteld aan de media. Opvallend element daarbij is de verklaring van Vera Dua dat de partij klaar is voor een regeringsdeelname. De ervaringen van de vorige deelname zijn blijkbaar verteerd door de Groenen, waardoor nu de machtshonger opnieuw kan domineren.

Groen wil minstens 8 verkozenen behalen bij de federale verkiezingen van 10 juni: 6 Kamerleden en 2 Senatoren. Bij een goed resultaat wil de partij “zeker praten over groene regeringsdeelname”. Met wie dat kan, doet er niet toe. “We hebben geen specifieke voorkeur voor partners, we staan open voor elke democratische partij.” Dat bleek ook op lokaal vlak het uitgangspunt van de groenen. Zo vormde Groen in Mechelen bij de gemeenteraadsverkiezingen van 8 oktober een kartel met de “Open” VLD van Bart Somers.

De groene partij stelt nu dat het campagne zal voeren rond de noodzaak aan een “ecologische revolutie”. Aangezien klimaatsverandering vandaag een ‘hot item’ geworden is, denken de Groenen goed te kunnen scoren. Alleen is het natuurlijk maar de vraag welk ecologisch alternatief de partij naar voor brengt. Er zijn niet bepaald goede herinneringen aan de ecotaksen uit het verleden die vooral de gewone consument hebben geraakt. Ook nu gaan een aantal Groene voorstellen in die richting. Of wat dacht je van een CO2-taks op voertuigen en een tolheffing op de wegen?

De partij zal een campagne voeren rond twee thema’s: klimaat en armoede. De nadruk zal tevens liggen op het idee dat Groen “nodig is” in het parlement. Voor de Groenen zelf zal dat ongetwijfeld zeker het geval zijn. De campagne doet wat denken aan een mediagericht gegeven dat een graantje probeert mee te pikken van de populariteit van de documentaire van Al Gore. Ook andere partijen tappen uit dat vaatje, onder meer de SP.a probeert zich groen te profileren met de groene huisvrouw uit Kappelen.

Met een mediagerichte campagne en de aankondiging dat de partij klaar is voor regeringsdeelname, lijken de lessen van de verkiezingsnederlaag in 2003 reeds snel vergeten te zijn in Groene kringen. Die nederlaag kwam er niet zozeer door het feit dat de “oude generatie” van Groenen had afgedaan, maar veeleer door het beleid dat in de jaren voor die verkiezingen werd gevoerd door een regering waarin ook de Groenen zaten. Op welke punten werd toen een verschil gemaakt?

De Groenen stellen dat er nood is aan een ‘ecologische New Deal’ waaraan moet worden meegewerkt door werkgevers, werknemers, middenveld,… Hoe dachten de Groenen samen met de oliemultinationals een ecologisch beleid te voeren? Door te raken aan de oliewinsten van de vijf grootste multinationals (die wereldwijd 120 miljard dollar winst maakten in 2006)? Of zal er opnieuw met een beschuldigend vingertje naar de arbeiders worden gewezen onder het motto "de consument betaalt"?