Your cart is currently empty!
Fictieve documentaire blijft reacties uitlokken
Het lijkt erop dat het politieke establishment in dit land de fictieve reportage van de RTBF over de vermeende splitsing van België bijzonder ernstig neemt. De media overspoelt ons met berichtgeving over de reportage. Na Brussel-Halle-Vilvoorde is een nieuw communautair discussiepunt gevonden: een fictieve reportage die satirisch bedoeld was, maar eigenlijk vooral flauw was.
Dit is fictie…
Onderstaand stuk verscheen op de satirische site http://links-socialisme.blogspot.com
Niet alleen de RTBF koestert fantasieën over het politieke reilen en zeilen in dit land. Wat dacht u van het volgende sublieme script, ontsproten aan de koker van Jean-Marie Dedecker (in coproductie met Woestijnvis, voor Villa Politica op Canvas):
– Guy Verhofstadt klimt geeuwend uit bed, struikelt in zijn lichtblauwe pyjama over een gigantische stapel Burgermanifesten en breekt een been. Vijf minuten, en heel wat gevloek, later. Bart Somers, VLD-voorzitter, meent over zijn gsm te hebben begrepen dat de jammerende premier de Burgermanifesten “een blok aan zijn zere been vindt”.
Somers hoort het een half uur in Keulen donderen. Maar Verhofstadt duldt nooit tegenspraak. Het besluit van Somers staat, na samenspraak met de ministers Dewael en De Gucht in een hoofdstedelijk restaurant, vast. De VLD-voorzitter heeft vanaf nu een progressieve missie.
Tijdens een speciale briefing van de verzamelde VLD-verkozenen in het parlement stelt hij: “Alle lastenverlagingen aan de patroons van de laatste 7 jaar MOETEN onverwijld worden terugbetaald.”
Misschien wel 30 miljard euro. In Vlaanderen, Wallonië en Brussel. Aan de “arbeiders en hun gezinnen”.
Zo rolt het in een persbericht binnen bij alle Belgische kranten. Yves Desmet verslikt zich in zijn koffie, en de beursaandelen. Waren dit zijn vrienden?
In Knokke Zoute lopen de eerste trams vast. De VLD-coryfeeën in het parlement reageren verbaasd, maar geven de bedlegerige Verhofstadt het voordeel van de twijfel. “Hopelijk wordt hij snel beter.” Een aantal VLD’ers belt na de vergadering wel naar huis om geld van de bank te laten halen.
– Dewael licht diezelfde middag, kwart over één, de coalitiepartner – de SP.a – in. Voorzitter Johan Vande Lanotte denkt dat hij “op zijn kop is gevallen”.
“Nee, toch niet. De premier wil het zo, Johan. We hebben ons spijtig genoeg vergist. De armoede stijgt. Jobs kwamen er de laatste jaren amper bij, in de privé. Die dienstencheques in onzeker statuut noem jij toch geen fatsoenlijke jobs, Johan? We hebben de bevolking voor het lapje gehouden.”
Vande Lanotte zucht. Hij vraagt: “En dus moeten VBO en VEV inleveren?” “Inderdaad Johan. Harde maatregelen dringen zich op. Maar Guy wil het zo. Da’s zijn diepste overtuiging. Je spreekt nu met de progressieve VLD.”
Vande Lanotte belt de hele SP.a-top op voor crisisberaad. Vandenbroucke bijt die avond een eerste potlood stuk. Al snel volgt een tweede potlood. En drie bic’en. De intellectueel – misschien onze enige – die doorgaans de rechtvaardigheidsleer van John Rawls interpreteert, zet nu zijn tanden in de vloerbekleding.
Dit is een rampscenario.
– De gebeurtenissen ontwikkelen vanaf dan razendsnel. Bijna van minuut tot minuut. Het VBO verlaat in een lange karavaan van BMW’s de bedrijfsterreinen en het land. Richting Londen, zo wordt gezegd. Met de ferry? Die werd toch al geprivatiseerd en afgeschaft? Woedende taferelen op het strand van Oostende.
De TV-camera’s missen geen seconde, van de in het mulle zand, de duinen, en de schelpjes vastgelopen patroons. Al hun oplaaiende emoties over de regeringsbeslissing worden driftig neergepend en becommentarieerd door een toegestroomde horde journalisten.
In een bezoekerskamer van Buckingham Palace, op een koninklijk bed, zitten koning Albert en prins Laurent inmiddels hun fortuin te tellen.
Het VEV volgt het VBO, in Amerikaanse jeeps en dito amfibievoertuigen. Ook richting kanaal. De Vlaamse patroons, onder aanvoering van Jean-Marie ‘Braveheart’ Dedecker, schreeuwen in groep “No new taxes”. Ze beweren tijdens nieuwsflashes op alle, ook buitenlandse, nieuwszenders dat de VLD zonder Jean-Marie Dedecker “volledig stuurloos” is geworden. Guy Verhofstadt – te bed of niet te bed – is een “marionet van de socialisten”.
“Wie is Jean-Marie Dedecker?” vraagt een journalist uit Oezbekistan.
– ’s Namiddags verkondigt Dewael in een bomvol parlement “de stopzetting, met onmiddellijke juridische in gang treding, van het asociale beleid in dienst van het patronaat. De werkende klasse krijgt haar geld terug! (stormachtig applaus, behalve bij het Vlaams Belang)”.
De federale en gemeentelijke politie worden door de Minister van Binnenlandse Zaken verplicht om de boekhouding van alle kapitalistische ondernemingen te controleren (“echt te controleren”), en niet alleen in de faciliteitengemeenten.
Patroons die hun lastenverlagingen en geprivatiseerde overheidsdiensten weigeren terug te geven, worden op verschillende plaatsen in het land gearresteerd. De snelrechtprocedure werkt efficiënt.
Een massa van honderdduizenden, misschien een miljoen, vakbondsmilitanten staat ondertussen feest te vieren voor het parlement in de Wetstraat. Gluhwein, lekkere beignets en pannekoeken. Een zee van rode vlaggen. Overal lachende gezichten. Iedereen had de verkiezingen gewonnen, voor de arbeidersraden welteverstaan. Een pleiade van revolutionaire strijdliederen weergalmt tot diep in de nacht in de Wetstraat, en ook in alle centrumsteden.
Tot Siegfried Bracke plots op het TV-scherm verschijnt, en met typerende ernst verklaart dat dit alles in scène is gezet, en slechts om te lachen was. Fictie!
(pd)
De internationale media sprong op de kwestie en volgde gezwind de Vlaamse en Franstalige media die eensgezind de reportage gingen uitmelken tot op het bot. Zowat iedere politicus met enige naam in het land werd al gevraagd naar een reactie op de reportage. Een grote groep politici nam deel aan de productie van de reportage, waardoor wellicht zowat het volledige politieke establishment op voorhand op de hoogte was.
De enige bedoeling van de reportage was om een "debat" los te weken over de communautaire kwestie. Het is op zich opvallend dat daartoe dergelijke grote middelen nodig zijn. Zou dat komen omdat er door een gebrek aan een brede publieke interesse in communautaire thema’s weinig echt debat plaats vindt? Nu horen we enkel de karikaturen van beide kanten. De Franstaligen als luie werklozen die onze sociale zekerheid opmaken, de Vlamingen als egoïstische bekrompen racisten. Over de Duitstaligen in dit land kunnen we niet onmiddellijk een karikatuur bedenken, wellicht vormen zij daartoe een te kleine groep.
Hoe dacht de RTBF het debat te versterken door een weergave te brengen van de meest karikaturale standpunten die aanwezig zijn? Wellicht onbewust hebben ze daarmee wel een gebalanceerde visie gebracht: door een eenzijdige aandacht voor rechtse Vlaams-nationalisten wordt meteen de karikatuur over Vlamingen bevestigd… Twee karikaturen voor de prijs van één! Niet geheel onverwacht kwam er volgende commentaar op de reportage op de website van het Vlaams Belang: "Heerlijk! Zelden zo genoten van televisie als bij de onwaarschijnlijke stunt van de RTBf!"
Programmamaker Letilleul ontkent dat het om een karikatuur ging: "Weet u wel wat leeft in Vlaanderen? Vlaams Belang is goed voor 25 procent van de publieke opinie. Dan heb je nog de N-VA, dat zijn kartel herbevestigd heeft met de confederalisten van de CD&V, die dus ook voor de afscheiding zijn en dan heb je nog Spirit. Alles samen dus zeventig procent van de publieke opinie in Vlaanderen." Zo stelde hij in De Standaard. Gisteren hebben we op deze site al geantwoord op die stelling. Denkt Letilleul bijvoorbeeld dat alle Vlamingen het Generatiepact steunden of niet ver genoeg vonden gaan? Dat was namelijk hoe de Vlaamse parlementsleden stemden. Wij zagen op straat en aan de stakersposten tegen het Generatiepact echter een ander Vlaanderen…
Zowat iedere peiling geeft aan dat de gemiddelde Vlaming, Waal of Brusselaar niet wakker ligt van de communautaire kwestie. Dat is politiek politicienne die vooral gebruikt wordt door traditionele politici op zoek naar een afleidingsthema. Soms rijden ze zichzelf wel vast met beloftes en aankondigingen die achteraf absoluut niet realistisch blijken te zijn. Bij gebrek aan een concrete communautaire discussie op dit ogenblik, wordt zelfs een fictieve reportage aangewend om toch maar een communautair debat te voeren. Maar met wie? Onder politici en aanhangers van verschillende karikaturen, zo blijkt.
Ons standpunt op communautair vlak
Binnenkort zal LSP een uitgebreid dossier publiceren over de nationale kwestie in België. Eind 2005 hielden we een conferentie waar over dit thema werd gediscussieerd. Het resultaat daarvan is een lijvig dossier. We hopen dat in de kerstvakantie op deze site te publiceren. Voorlopig verwijzen we graag naar een standpunt dat we hier enkele maanden geleden al brachten.
Eenheid Belgische arbeidersbeweging noodzakelijk
LSP/MAS wil niet ten allen prijze de eenheid van België veilig stellen. Maar zolang de Belgische staat bestaat, is de eenheid van de Belgische arbeidersklasse een absolute noodzaak om de verworvenheden uit het verleden te behouden en uit te breiden.
Die terreinen waar de regionalisering reeds heeft geleid tot een gespreid optreden van de arbeidersbeweging, onderwijs bijvoorbeeld, worden gekenmerkt door achteruitgang en nederlagen. De splitsing van de metaalcentrale van het ABVV voorspelt weinig goeds voor de metaalarbeiders. In die splitsing is de de mening van de CMB-basismilitanten overigens nauwelijks aan bod gekomen.
Wij eisen een einde aan alle pesterijen en alle maatregelen die leiden tot het afscheiden van de gemeenschappen.
- Stop de Vlaamse en de Franstalige pesterijen tegen de andere gemeenschap in Brussel en de Brusselse rand, maar ook in Wallonië tegenover de Duitse Gemeenschap.
- We eisen de toegankelijkheid van alle diensten in de nationale landstalen in gebieden waar verschillende gemeenschappen samenleven en die nood zich laat voelen. We verzetten ons dus zowel tegen de pogingen om de tweetaligheid van de Brusselse diensten af te zwakken als tegen de talrijke inbreuken op de rechten van Franstaligen in de Brusselse rand (en de pogingen van sommige Franstalige meerderheden om de rechten van de Vlamingen aan te tasten). We eisen faciliteiten o.a. op vlak van hoger onderwijs voor Duitstaligen in de provincie Luik, maar ook dat Franstaligen in de Duitse Gemeenschap onderwijs in het Frans kunnen volgen binnen de bestaande onderwijsinfrastructuur.
- Bazen mogen geen taalvoorwaarden stellen indien ze er niet voor betalen. Twee- of meertaligheid (nationale talen of andere) die in de job wordt gebruikt, moeten worden beloond door loonsverhoging. Als bazen twee- of meertalige werknemers willen, moeten ze zelf tijdens de werkuren door hen gefinancierde taalcursussen aanbieden. De overheid moet gratis taalcursussen aanbieden aan werklozen die dat wensen en de cursisten ondersteunen met een studieloon dat de extra uitgaven (vervoer, kinderopvang,…) dekt.
- Voor Brussel is een grootschalig programma van sociale woningbouw en stadsrenovatie, in nauw overleg met de bewoners, een absolute noodzaak om iedereen die in de regio wil blijven wonen ook die kans te geven.
- Geen splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde, geen uitbreiding van het Brussels Gewest indien het recht op werk en diensten in eigen taal niet is gegarandeerd.
- Om dit programma uit te voeren zijn veel meer middelen nodig, een eis waarvoor geen enkele partij, Vlaams of Franstalig, wil vechten. Om de strijd om de middelen te voeren – om de winsten voor de elite te verminderen ten voordele van de lonen, de sociale uitgaven en de openbare diensten en uiteindelijk te komen tot het opeisen door de werkende bevolking van de door haar geproduceerde rijkdom via de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie – moet de Belgische arbeiderklasse een eigen partij uitbouwen, die de belangen van alle arbeiders verdedigt en onafhankelijk is van de communautair bekvechtende partijen en van de burgerij die een verdeel-en-heerspolitiek voert.