Nieuwe politieke crisis onafwendbaar
De gemeenteraadsverkiezingen in Vlaanderen lijken maar één thema te hebben: de N-VA. In welke mate zal de N-VA in staat zijn haar opmars verder te zetten en nu ook de lokale bastions van de traditionele partijen aan te tasten? Deze vraag is niet alleen van belang in Vlaanderen, ook de Franstalige politiek ligt ervan wakker. De stabiliteit van het hele Belgische politieke systeem dreigt opnieuw grondig dooreengeschud te worden. Zowel Vlaamse als Franstalige politici waarschuwen hiervoor.
Artikel door Els Deschoemacker uit de oktobereditie van ‘De Linkse Socialist’
De belaagde Open VLD voorzitter De Croo stelde in Knack: “De Wever wil Antwerpen innemen, Vlaanderen veroveren en vervolgens België blokkeren. Dat wordt de inzet van 2014. De kiezers zullen dan voor een duidelijke keuze staan: een liberale partij (of wat er nog van overblijft, nvdr) die het land verder wil hervormen, of een nationalistische partij die het wil splitsen.” De schrik van De Croo, en alle anderen met hem, is terecht. Of de N-VA het land wil of kan splitsen is helemaal niet zeker. Dat de partij zal proberen om meer autonomie af te dwingen om op die manier nog een stapje verder te kunnen gaan in de sociale afbraak, is dat wel.
De recepten die De Croo en Co aanbieden, zullen geen stemmen terugwinnen. Integendeel. Hun agenda van besparen, besparen en nog eens besparen zal paradoxaal genoeg de liberale besparingspartij N-VA net meer wind in de zeilen geven op basis van de groeiende afkeer tegenover de andere partijen.
Het slechte nieuws is voor na de gemeenteraadsverkiezingen. We kregen reeds 13 miljard besparingen te slikken, maar nu willen ze ons federaal nog eens bijna 5 miljard extra door de strot rammen. De Vlaamse regering liet ook al weten dat 700.000 tot 1 miljard euro extra moet bespaard worden. Er wordt, hoe kan het ook anders, gedacht aan een indexsprong voor ambtenaren en onderwijzend personeel. De Franstalige Gemeenschap en het Waalse Gewest wachten op de federale begroting vooraleer ze hun eigen besparingsprojecten bekend maken. En ook de steden en gemeenten zullen niet aan de besparingsijver ontsnappen.
“Armere Belg spaart en consumeert minder”, titelde de zakenkrant De Tijd. Tussen 2009 en 2012 is de gemiddelde Belg 5,3% armer geworden. Dat belooft voor wat nog komen moet. Dit en niets anders leidt tot de versplintering van het politieke landschap. Het zorgt voor het uithollen van de machtsbasis van de traditionele partijen en het maakt dat politieke onbestuurbaarheid nooit ver weg is. De verkiezingen van 2014 hangen als het zwaard van Damocles boven het hoofd van het Belgische politieke establishment.
Tot nu toe is het allen tegen één om de N-VA te isoleren, ook al zit de partij in de Vlaamse regering. Deze tactiek is tot mislukken gedoemd. Een te grote overwinning van N-VA kan tot scheuren in de andere partijen leiden. Vooral bij CD&V wordt het spannend. Een herschikking van het politieke landschap is niet uitgesloten, met mogelijk de vorming van een uitgesproken rechtse en Vlaamse pool rond delen van de N-VA.
Als de arbeidersbeweging niet het grootste slachtoffer wil worden, heeft ze maar één keuze: zich organiseren en terugvechten. Kansen zullen er genoeg zijn. De arbeidersbeweging moet beducht zijn voor de beproefde verdeel-en-heersmethode van rechts. Solidariteit tussen en met arbeiders in de prive en de openbare diensten, tussen jongeren en ouderen, tussen Walen, Brusselaars en Vlamingen zal onontbeerlijk zijn. In de vakbonden zullen we moeten vechten voor een eengemaakte en strijdbare oppositie en voor een leiding die werk wil maken van het doorbreken van de banden tussen de vakbonden en hun neoliberale politieke ‘partners’ in de regering. Zolang we met handen en voeten aan deze partijen gebonden zijn, zullen we de speelbal van rechts blijven en zal het van kwaad naar nog erger gaan. Een nieuwe arbeiderspartij, die elke werkende kan organiseren in strijd en voor een socialistische samenleving, is broodnodig!