Pensioenhervorming dwingt tot keuze:
Ondanks de belofte om geen genoegen te nemen met punten en komma’s, hebben de vakbondsleiders met de regering en het patronaat de landing ingezet over de pensioenhervorming. Voor de leiders van het gemeenschappelijk vakbondsfront is de bladzijde omgeslagen. Voortaan zullen we langer werken voor ons pensioen. Als we tijdens de volgende besparingsrondes niet helemaal kaal geplukt willen worden, moeten de drie miljoen vakbondsleden intern orde op zaken stellen. Houden we het bij stervensbegeleiding, overleg en diensten of gaan we voor democratische strijdbare vakbonden?
Voor de betrokken arbeiders in zware beroepen, invaliden en diegenen die nachtwerk verrichten, en ook voor wie tussen 57 en 61 jaar oud is, zijn de toegevingen van de regering reële bekommernissen afgedwongen door de staking van 30 januari. Het bewijst dat staken oplevert. We zijn verbaasd dat de regering daar zo snel op terug kwam, wellicht was het ingerekend. Wat ons echter nog veel meer verbaast en ontzet, is dat het gemeenschappelijk vakbondsfront daarmee genoegen neemt en het dossier afsluit. Wat met de loodsen, de cipiers en de brandweer? Moeten die zelf hun boontjes doppen? Voor al wie niet onder bovenstaande uitzonderingen valt, beantwoordt het resultaat van het overleg niet aan de ingezette middelen.
Was het niet de bedoeling dat de werknemers niet nog eens voor de bankencrisis zouden opdraaien? We hadden toch een plan: 10 tot 20 miljard door echte strijd tegen fiscale fraude, 5,4 miljard door afschaffing van de notionele interest, 9 miljard door komaf te maken met de fiscale geschenken aan bedrijven, en voorts extra heffingen op de woekerwinsten van Electrabel en op beursverrichtingen. Dat zou veel meer opleveren dan de 11,3 miljard die Di Rupo I haalt bij gepensioneerden, zieken en werklozen. Het zou ook de begrotingscontrole in maart overbodig maken en daarmee de speculaties over de index, de BTW, een algemene sociale bijdrage en nog eens een ‘eenmalige’ bevrijdende aangifte om zwart geld te repatriëren.
Een massale strijdbare betoging op 29 februari, de actiedag van het Europees Vakverbond, had aan heel Europa kunnen tonen dat het ons menens was met ons alternatief. Dreigementen met afdankingen, sluiting of delocalisatie, konden we beantwoorden met de eis tot nationalisatie van de betrokken bedrijven zoals bij Arcelor Mittal. Als heel de vakbeweging daarvoor had gemobiliseerd, zou dit werknemers overal in Europa geïnspireerd hebben en de Europese leiders aangepord om hun afbraakpolitiek te herzien. De symbolische acties aan de vestigingen van de Nationale Bank en de plechtige overhandiging van de eisenbundel van het EVV aan de Europese leiders, zijn zo zinloos als het zwaaien met een plakkaat voor euro-obligaties op het Schumanplein op de dag van de staking.
De houding van de vakbondsleiders is niet proportioneel met de klassenoorlog die regering en patronaat voeren. Ze beantwoordt niet aan een situatie waarin patronaat en regering geen eervol compromis wensen. Te lang zijn de vakbondsleiders met de sociaal- en christendemocratische politici mee gegaan in het neoliberalisme. Het verklaart het speculatieve beleid van Arco, de coöperatieve van de christelijke arbeidersbeweging. Op 17,3 miljard euro die in 2009 aan notionele intrestaftrek werd toegekend, kwam slechts 5% toe aan KMO’s. Dat nuanceert het gebruik ervan door de vennootschap van de familie De Leeuw. Natuurlijk ging het om een operatie beschadiging, maar mochten we van De Leeuw niet meer beginselvastheid wensen?
De tienduizenden syndicalisten verdienen een leiding naar hun model. Een verkozen leiding die zich zonder persoonlijk profijt dagelijks inzet voor de leden, die recht in haar schoenen staat, die onderhandelt op basis van de krachtsverhoudingen die ze heeft opgebouwd in plaats van te overleggen en het resultaat voorlegt aan de basis.