Deze zomer werd de vrijheidsvloot naar Gaza tegen gehouden door sabotage. De blokkade van de Gazastrook door het Israëlische regime werd uitgebreid tot Griekenland van waar enkele boten met humanitaire hulp naar Gaza wilden vertrekken. Nu zijn er opnieuw enkele boten op weg naar Gaza. Het doel blijft om humanitaire hulp te bieden en om te protesteren tegen de blokkade van Gaza, wat neerkomt op een collectieve bestraffing van de bevolking op Gaza door het Israëlische regime.
Sinds onze vorige poging is er veel veranderd in de wereld en in de regio. Maar de omstandigheden waarin de bevolking van Gaza probeert te overleven, is niet veranderd. De verschrikkelijke cijfers van de VN en andere internationale organisaties blijven van toepassing: 80% is van internationale hulp afhankelijk om te overleven, 65% leeft onder de armoedegrens, 52% kent voedselonveiligheid en bijna 40% is werkloos. Er is een enorm tekort aan bouwmateriaal waardoor de broodnodige scholen en ziekenhuizen niet worden gebouwd. Het drinkwater is vervuild en niet geschikt voor consumptie. Het is niet mogelijk om speciale medische zorgen te verstrekken omdat de Israëlische staat geen medische apparatuur doorlaat.
De 1,5 miljoen inwoners van Gaza, waarvan de helft jonger dan 16 jaar, leeft in feite in een openlucht gevangenis. Er zijn bijna dagelijks luchtaanvallen door het Israëlische leger, afgelopen zaterdag vielen er nog minstens 12 doden daarbij. Vissers die de zee op willen of landbouwers die hun grond verbouwen, worden neergeschoten door het leger. Deze politiek zal het terrorisme niet stoppen en geen veiligheid voor de Israëlische bevolking bewerkstelligen. Het Israëlische leger gebruikt op cynische wijze het feit dat Gilad Shalit door Hamas wordt vastgehouden als excuus voor de blokkade. Maar ook nadat hij werd ‘geruild’ voor meer dan duizend Palestijnse gevangenen, blijven er nog zowat 7000 Palestijnen in Israëlische gevangenissen en gaat ook de blokkade onverminderd voort. Het beleid is er op gericht om de “economie in Gaza op de rand van de ineenstorting” te houden (aldus een uitgelekt document op WikiLeaks). Dov Weisglass, een woordvoerder van de Israëlische regering stelde in 2006 over de blokkade: “Het idee is om de Palestijnen op een dieet te zetten zonder dat ze omkomen van de honger.” Het is met andere woorden een manier om de volledige bevolking van Gaza te bestraffen omdat ze in 2006 voor Hamas hebben gestemd.
De brutaliteiten van het Israëlische regime werden ook bevestigd in de repressieve aanpak van de vrijheidsvloot enkele maanden geleden. De Ierse en Scandinavische schepen werden gesaboteerd, wat duidelijk maakte dat het regime er alles aan zou doen om de blokkade te behouden. De reacties van het Israëlische regime maken duidelijk dat de vrijheidsvloot een gevoelige snaar raakt. Vreedzame activisten die humanitaire hulp willen brengen, zorgen voor een enorme angst bij het establishment.
De wereldwijde medeplichtigheid werd duidelijk toen de Griekse regering de blokkade uitbreidde tot in Europa en weigerde om de schepen van de vrijheidsvloot te laten uitvaren. Het contrast tussen de vermeende bezorgdheid om het lot van de burgers in Libië als excuus voor het imperialisme om militair tussen te komen en de medeplichtigheid met de blokkade van Gaza is opvallend.
Enkele maanden nadat de Griekse regering de vrijheidsvloot vast hield, kwam een Europees Parlementslid van de Griekse regeringspartij PASOK met een rapport waarin de blokkade van Gaza terecht werd neergesabeld en waarin enkele feiten werden opgesomd met betrekking tot de gevolgen van de blokkade op de gewone bevolking. Toen ik als reactie op dit rapport vroeg hoe het Griekse Europarlementslid dit verslag kon rijmen met het optreden van de Griekse regering tegen de vrijheidsvloot, bleef het wel erg stil. Het toont de typische benadering van delen van het kapitalistische establishment die in woorden tegen de onderdrukking van de Palestijnen zijn, maar in hun daden medeplichtig aan die onderdrukking. Dat geldt overigens voor de EU als geheel op zich. (Zie het artikel dat ik daarover schreef).
Ongetwijfeld zullen de vrienden van de Israëlische elite nu verwijzen naar het recente ‘Palmer-Uribe rapport’ van een VN-panel over de eerste vrijheidsvloot om de nieuwe poging om de blokkade te doorbreken te discrediteren. Volgens dat rapport had Israël buitensporig gereageerd, maar werd het tevens geconfronteerd met “georganiseerd en gewelddadig verzet van een groep passagiers”. Ook werd in het rapport gesteld dat de blokkade legaal is. Die bizarre conclusie gaat regelrecht in tegen wat een rapport van de VN Mensenrechtenraad in september 2010 vaststelde. Daarin werd gesteld dat minstens zes van de negen omgebrachte activisten “willekeurig werden geëxecuteerd”. Dat werd vervolgens tegengesproken door een panel van vijf mensenrechtenexperten van de VN die stelden dat dit rapport enkel als doel had om de politieke relaties tussen Israël en Turkije te herstellen, “jammer genoeg heeft dit rapport de politiek laten voorgaan op de wet”. Ze herbevestigen dat de blokkade een collectieve afstraffing is die illegaal is onder de internationale wetgeving.
Het ‘Palmer-Uribe rapport’ heeft als doel om Israël vrij te spreken. Het panel dat aan de basis van dit rapport lag heeft het Israëlische regime van meet af aan gesteund. Van de vier leden werd er een aangesteld door Turkije, een door Israël en de twee anderen werden gekozen uit een lijst voorgesteld door Israël. De aanstelling van de voormalige Colombiaanse president Uribe als vice-voorzitter van het panel was een schandaal gezien zijn eigen verleden van inbreuken op de mensenrechten in Colombia en gezien zijn alliantie met Israël. Het panel sprak niet met getuigen en ging niet onafhankelijk op zoek naar bewijsmateriaal. De verklaring dat het Israëlische leger op “georganiseerd en gewelddadig verzet” botste, is bijgevolg niet meer geloofwaardig dan het persbericht van het Israëlische leger daarover. Het beeldmateriaal dat van de Mavi Marmara kwam, spreekt dit tegen en getuigt van het brutale optreden van het Israëlische leger tegenover vreedzame activisten.
Nadat de vrijheidsvloot deze zomer werd gesaboteerd en niet kon uitvaren, volgde een nieuwe oproep voor een nieuwe vrijheidsvloot. Het doel daarvan is nog steeds om de blokkade van Gaza te doorbreken. Momenteel zijn we op weg naar Gaza. Daarmee willen we de bevolking van Gaza en de Palestijnse bevolking in het algemeen steunen in hun strijd tegen onderdrukking. Er zijn redenen om positief te zijn over het potentieel van een grote strijdbeweging tegen de onderdrukking. Massale mobilisatie van onderuit, zoals we elders in de regio zagen, kan een aanzet vormen om een einde te maken aan de onderdrukking. De revoluties in Egypte en Tunesië tonen aan dat de massa’s over een enorme macht beschikken als ze doorheen collectieve actie voor verandering opkomen. Het is niet door op de internationale kapitalistische machten te vertrouwen dat er verandering is gekomen, maar door zelf in actie te gaan. De Palestijnse bevolking moet daar een les uit trekken en zich ook richten naar de Israëlische arbeiders en jongeren om zo het beleid van bezetting, onderdrukking, nederzettingen, nationale onderdrukking,… te stoppen.
In Israël was er de afgelopen maanden een enorme beweging met tentenkampen en betogingen waarbij bijna een half miljoen mensen op straat kwamen tegen ongelijkheid en tegen de stijgende prijzen. De leiding van die beweging heeft jammer genoeg geen standpunt ingenomen tegen de bezetting van de Palestijnse gebieden, sommigen steunden zelfs de luchtaanvallen op Gaza. Er werd geen oproep gedaan naar de onderdrukte Palestijnen om samen een sterkere beweging op te bouwen. Maar het bestaan op zich van het sociale verzet in Israël is van belang, het maakt duidelijk dat de samenleving in Israël verdeeld is langs klassenlijnen en dat het mogelijk is om de arbeiders en jongeren uit de klauwen van het rechtse politieke establishment te halen. Het feit dat afgelopen weekend projectielen werden afgevuurd vanuit de Gazastrook waarbij er een dode viel in Ashekelon moet worden veroordeeld, dit speelt in de kaart van het Israëlische establishment dat meteen een protestactie liet stoppen. Het zal worden gebruikt om banden van de beweging van protest in Israël met het lot van de Palestijnen moeilijker te maken. En het kan als excuus worden gebruikt om terug te komen op het eerdere akkoord om nogmaals 550 gevangenen vrij te laten.
Binnen de bezette gebieden groeit de druk van onderuit. De revoluties in de regio worden er aandachtig gevolgd. Er is de mogelijkheid van een derde intifada op basis van massastrijd die democratisch wordt gecontroleerd door de Palestijnse arbeiders en armen en die gericht is tegen de bezetting, de uitbreiding van de nederzettingen en voor het verwijderen van de checkpoints en de grensposten.
De blijvende onderdrukking waarbij er geen echt “stappenplan naar vrede” is, bevestigen dat de nationale en sociale hoop van de Palestijnse massa’s niet kunnen ingelost worden op kapitalistische basis. De massastrijd moet zich ook richten op een breuk met het kapitalisme om zo tot een echte oplossing te komen: een onafhankelijk en socialistisch Palestina naast een echt democratisch en socialistisch Israël waarbij alle rechten van de verschillende nationaliteiten en minderheden worden gegarandeerd, waaronder ook het recht van de vluchtelingen op terug te keren, en dit als onderdeel van een socialistische confederatie van het Midden-Oosten.