Kapitalisme = crisis

Hun remedies werken niet

Het spookbeeld van recessie is terug. De miljarden euros en dollars voor de stimuli en het overnemen van bankschulden betekenden hooguit uitstel van de crisis. Een nieuwe fase van wereldwijde groeivertraging heeft zich ingezet en dreigt overal ter wereld nieuwe zware klappen toe te brengen aan de werkende bevolking.

Artikel door Els Deschoemacker uit de septembereditie van ‘De Linkse Socialist’

Kapitaal vlucht weg naar zogenaamde veilige havens, Zwitserse franken, goud en staatsobligaties van de VS en Duitsland. De werkende bevolking heeft deze keuze niet. Zij moeten ofwel het keurslijf aanvaarden waarmee de kapitalistische politici de schuld willen wegwerken en zwaar inboeten op hun levensstandaard, ofwel terugvechten.

Een aangenaam perspectief is het niet. Waartoe armoede en een gebrek aan perspectief kan leiden, hebben we begin augustus in de verarmde wijken van Engeland gezien. Daar was er een explosie van frustratie en geweld van jongeren die door en van de samenleving vervreemd zijn. Dat mondde uit in plundertochten in arbeiderswijken waar gezinnen het reeds moeilijk hebben om de eindjes aan elkaar te knopen.

Sinds het uitbreken van de crisis in 2008 zijn de kapitalisten op zoek gegaan naar remedies. Maar alle remedies om het zieke systeem er bovenop te brengen falen. De overheden hebben massaal private schulden van de financiële wereld overgenomen, maar ze worden nu door dezelfde financiële wereld gedwongen om zwaar te besparen op sociale uitgaven om de schulden af te betalen. De besparingen leiden tot een nieuwe ronde van recessie, met meer schulden als gevolg. Het maatschappelijk geduld voor de politieke en financiële elite raakt stilaan op. Die elite voelt de druk. Enkele miljardairs, waaronder Warren Buffet, roepen zelfs dat ze meer belastingen willen betalen. Dat wordt niet zozeer ingegeven door schrik voor explosies zoals in Londen, maar vooral door schrik voor een massale en georganiseerde reactie van de Amerikaanse en Europese arbeidersklasse. Als de miljardairs vragen “bespaar op ons”, zeggen ze eigenlijk: “bespaar OOK op ons”. Om de gewone bevolking de zure pil te laten slikken die hen wordt opgedrongen, willen ze zelf een beperkte duit in het zakje doen.

Een bijdrage van de superrijken kan de druk misschien tijdelijk verzachten en we zijn daar uiteraard niet tegen. Geen enkel euro die we daar kunnen halen, mogen we laten liggen. Maar we mogen ons ook niet laten bedotten. Dit zal de crisis niet oplossen en de arbeidersklasse niet vrijwaren van een drastische en structurele afbouw van hun sociale verworvenheden. Integendeel. Het is bedoeld als een middel om sociale onrust te vermijden, hun eigen systeem te vrijwaren en de arbeidersklasse uiteindelijk te doen betalen. De arbeidersklasse heeft geen andere keuze dan te vechten en op te komen voor echte oplossingen zoals de nationalisatie van de volledige financiële sector en andere sleutelsectoren van de economie. De ‘indignado’s’ (genoemd naar de ‘misnoegden’ die voor de zomer Spaanse pleinen bezet hielden) hebben 15 oktober uitgeroepen tot een internationale actiedag tegen de dictatuur van de markten en het besparingsbeleid opgelegd door de troika van EU, IMF en ECB.

Belgische jongeren en arbeiders moeten deze actiedag aangrijpen om hetzij de regering in de maak, hetzij de regering-in-lopende-zaken te waarschuwen de crisis niet op ons te verhalen. We moeten ons voorbereiden en mobiliseren en de kracht van de arbeidersklasse laten zien. Liefst in een Europees gecoördineerde beweging van de werkende bevolking om de besparingstroika een halt toe te roepen.

Daartoe zullen we moeten vechten om van de vakbonden echte strijdinstrumenten te maken, zullen we onze eigen politieke instrumenten moeten uitbouwen, maar bovenal het debat niet schuwen over de nood aan een socialistisch alternatief op het kapitalisme en hoe dit kan bereikt worden.