De liberale topman Karel De Gucht is altijd goed voor enkele opmerkelijke uitspraken. De man zegt eerlijk wat hij denkt, ook al slaat het inhoudelijk nergens op. In een interview met het weekblad Humo laat hij opnieuw van zich horen. Naast uitspraken over de Euro en de crisis, schiet zijn mening over de sociale zekerheid de hoofdvogel af.
De Gucht verklaart in dat interview: ”Ik vind de sociale zekerheid essentieel, maar dan enkel die sociale zekerheid die zich richt op de echte behoeften. Ik durf bijvoorbeeld ook te zeggen dat er volgens mij te veel gehandicapten zijn in België. De échte gehandicapten zijn daar de dupe van, want die krijgen daardoor te weinig geld. Er zijn veel mensen die een gehandicaptenuitkering krijgen terwijl ze perfect zouden kunnen werken. Als ik met mijn rug, die met haken en ogen aan elkaar hangt, in zo’n screeningmechanisme beland, word ik gegarandeerd voor 75% arbeidsongeschikt verklaard.”
Als De Gucht de wachtlijsten en tekorten in de opvang van mensen met een beperking wil aanpakken, richt hij zich in de eerste plaats tegen de mensen met een beperking zelf. Het is een beproefde liberale benadering: de hoge werkloosheidscijfers zijn het gevolg van de werklozen zelf die bijgevolg harder worden aangepakt. Armoede is de schuld van de armen, dus laat ons hen uit de steden verdrijven. Nu keert De Gucht zich ook tegen mensen met een beperking: die zijn met teveel in ons land.
Misschien denkt de Europese Commissaris dat hij met een slechte rug gemakkelijk arbeidsongeschikt kan worden verklaard en een uitkering zou krijgen. Een doorsnee werkmens die rugklachten heeft, moet een hele lijdensweg ondergaan om arbeidsongeschikt te worden verklaard. Doorgaans lukt het dan al enige tijd niet meer om te werken (rugproblemen ontstaan niet van de ene dag op de andere) en moet de betrokkene bij allerhande instanties aanvragen doen, controles en intussen bewijzen dat hij/zij toch naar werk op zoek is om de werkloosheidsuitkering niet te verliezen. Nadien volgt in het beste geval een arbeidsongeschiktheidsvergoeding die in de eerste zes maanden 60% van het gederfde loon bedraagt, met een maximum van 74,40 euro per dag. De Gucht zou dus terugvallen op een bruto maandinkomen van een goede 2.300 euro. Anderen moeten het met minder doen, met een minimumuitkering van 29 euro per dag komt je aan 870 euro per maand. Ter vergelijking: een eurocommissaris heeft een basisloon van 19.910 euro per maand of 20 keer meer dan iemand die van een minimale arbeidsongeschiktheidsuitkering moet overleven.
Indien De Gucht als arbeidsongeschikt erkend wil worden, moet hij het ingevulde getuigschrift per post aan de adviserende geneesheer van zijn ziekenfonds toesturen. Dat moet binnen de 48 uur voor wie een uitkering trekt, 14 dagen voor een arbeider en 28 dagen voor een bediende. Een laattijdige aangifte betekent dat de uitkering met 10% wordt verminderd. Bijverdienden is nadien uitgesloten, zoniet moet De Gucht zijn uitkering terugstorten.
Denkt De Gucht echt dat mensen voor hun plezier deze administratieve mallemolen volgen om uiteindelijk een kleine uitkering te trekken?
Als de liberale voorman de financiële tekorten van de sociale zekerheid wil aanpakken, richt hij zich automatisch tot diegenen die beroep moeten doen op de sociale zekerheid. Hij weigert uiteraard te kijken naar de financiering van de sociale zekerheid en de vele lastenverlagingen die de werkgevers de afgelopen jaren hebben gekregen.
Bovendien gaat het effectief om een belediging van alle mensen met een beperking die als profiteurs worden bestempeld. Alsof iedere gehandicapte een vetbetaalde Eurocommissaris met rugpijn is… De uitspraken van De Gucht werden verworpen door zijn partij, maar in essentie staat die voor een zelfde beleid die de verantwoordelijkheid voor het tekort aan middelen in de gehandicaptensector bij de gehandicapten zelf legt. Neoliberalen zijn nu eenmaal asocialen.