De groeicijfers in het tweede kwartaal van 2011: Duitsland (+0,1%), Nederland (+0,1%) en Frankrijk (0%), België (+0,7%). België scoort significant beter dan het Europees gemiddelde (0,5%) en deed het in het tweede kwartaal economisch een pak beter dan al onze grote buurlanden en belangrijkste handelspartners/concurrenten, inclusief Duitsland (0,6/0,7%). Hoe komt dit?
Vlaamse opiniemakers slaan ons dagelijks om de oren met onze veel te hoge loonkosten en zwakke concurrentiepositie, ons totaal verouderde arbeidsmarktbeleid en onze inefficiënte staatsstructuur. Maar ondanks die elementen en ondanks de politieke crisis staat België wel jaar na jaar aan de top van de Europese groeicijfers. Intussen kunnen voorbeeldlanden als Nederland en het Verenigd Koninkrijk, die de recepten van de OESO volgen, nauwelijks enige groeicijfers van betekenis laten noteren. Ergens klopt er iets niet als we dagelijks bij het ontbijt te lezen krijgen dat België het zeer slecht doet, dat alles om zeep is, dat onze buurlanden het op alle vlakken zoveel beter doen en dat België hun “recepten” moeten overnemen willen we economisch overleven.
Hoe komt het dan dat België het in het tweede kwartaal significant zoveel beter deed dan al onze buurlanden? Hoe komt het dat de economische vooruitzichten van ons land zoveel beter zijn (of liever ‘minder slecht’) dan die in de meeste andere landen? Hoe komt het dat onze staatsschuld het minst van al is toegenomen, de werkloosheid het minst van al is toegenomen (hoewel de werkloosheid in ons land uiteraard wel een probleem is) en we de hoogste economisch groei van West-Europa kennen? Als het allemaal klopt wat onze rechtse en nationalistische vrienden zeggen dan zou België het toch veel slechter moeten doen qua groei dan al onze buurlanden? Dan zouden de Belgische ondernemingen toch veel minder winst moeten maken? De feiten wijzen steevast op het tegendeel.
In tegenstelling tot de afgelopen kwartalen kan men ook niet meer louter de verklaring zoeken bij Duitsland aangezien Duitsland het afgelopen kwartaal economisch nauwelijks is gegroeid. Dat doet meteen ook vragen stellen bij de omvang van de Duitse impact op de groei van de afgelopen maanden. Het is echter logisch dat men externe factoren zoekt om de Belgische groeicijfers te verklaren als men “intern” de hele winkel wil omgooien. Dit gaat echter niet langer op. Die tiende % groei heeft Duitsland misschien dan nog eens aan België te danken. De BMW en Audi dealers in ons land doen gouden zaken ondanks de “crisis”.
Dat Duitsland niet langer groeit, is geen wonder. Het Duits “mirakel” is gebaseerd op het stimuleren van de export ten koste van de binnenlandse vraag. Onder druk van Duitsland en de financiële markten vinden er in heel Europa zware besparingen plaats waardoor de export van Duitse goederen naar die landen steeds meer onder druk komt te staan. Door de loonpolitiek in Duitsland is de binnenlandse markt niet in staat om die overschot op te kopen waardoor de economie stil valt. De essentie van het probleem is dat hoe meer landen het Duits voorbeeld volgen, hoe minder Duitsland haar goederen kan verkopen in het buitenland. Het Duitse model staat en valt dus met “slechte” leerlingen zoals België die het Duitse voorbeeld niet volgen.
Wat is het verschil tussen België en onze buurlanden? Door de aanslepende onderhandelingen zijn we er nog niet in geslaagd om een regering te vormen waardoor we voorlopig bespaard zijn gebleven van de meeste extreme wondermiddeljes die de OESO en EU voorschrijven. Geen nieuw beleid is dus voor de economische groeicijfers beter dan het neoliberale afbraakbeleid van onze buurlanden! Uiteraard kent België een pak problemen, dat valt niet te ontkennen. De vraag is of de recepten die de rechterzijde in Vlaanderen en in de rest van Europa naar voor schuiven wel de oplossing zijn. Als we naar de resultaten kijken in de landen waar deze recepten worden toegepast, moeten we die vraag negatief beantwoorden. De Financial Times gaat zelfs zover om te zeggen dat België het economisch relatief goed doet omdat we geen zwaar besparingsbeleid voeren. De economische groei is volgens de Financial Times een teken van het slechte beleid in ons land. Geen wonder aangezien David Cameron de economie met zijn ‘goede’ beleid de dieperik instort, tot groot jolijt van de Britse glasindustrie.
Ook in De Standaard heet het dat de economische groei een gevolg is van het non-beleid van de federale regering de afgelopen jaren en bepaalde mechanismen zoals de index die men uiteraard zo snel mogelijk wil afschaffen. Als de economie groeit, is dat dus een teken van slecht beleid en als die niet groeit is dat evengoed een teken van slecht beleid. Als België groeit is dat een gevolg van Duitsland als Duitsland niet meer groeit en België wel is dat een gevolg van het slecht beleid in België! Voor het establishment doen de feiten er eigenlijk weinig toe. Telkens moeten de rechtse opiniemakers toegeven dat de index er voor zorgt dat de economie in ons land het beter doet dan in andere landen zonder index en telkens wordt dit gevolgd door de opmerkingen dat ze toch tegen de index zijn. Wat zijn Di Rupo en co van plan om te doen onder druk van speculanten en “Europa”? Een zwaar besparingsbeleid die de economische groeicijfers zullen fnuiken zoals in de rest van Europa met als gevolg meer werkloosheid en ironisch genoeg wellicht meer uitgaven in de sociale zekerheid in plaats van minder.
Als de groei in elkaar zakt dan zal het uiteraard allemaal de schuld zijn van de vakbonden, Di Rupo, de PS en de Franstaligen! De nieuwe mirakeloplossing. De Grote Staatshervorming BIS. De Staatshervorming die een einde moest maken aan alle staatshervormingen zal gewoon gevolgd worden door een campagne voor een nieuwe staatshervorming. Niet zozeer omdat er iets mis is met België in vergelijking met andere landen maar omdat het voor de leden en wannabe leden van de Nieuw-Vlaamse elite nooit genoeg zal zijn. Nooit genoeg opties voor hun BMW, nooit genoeg tweede verblijven, nooit genoeg lidmaatschappen van gofclubs etc…
Er zit overigens een trend in het economische denken van de N-VA en andere neoliberalen. Telkens De Wever een land als model naar voor schuift, zakt de economische groei enkele maanden later als een pudding in elkaar. Eerst was er het Ierse model, vervolgens het Britse model en nu is Duitsland aan de beurt. Toeval?