Italië: ook na falen van linkerzijde blijft politieke vertegenwoordiging van strijdbewegingen nodig

Verslagen vanop de zomerschool van het CWI

Op de internationale zomerschool van het CWI was er een opmerkelijke delegatie van onze Italiaanse afdeling. Tien jaar geleden kwamen we nog van buitenaf tussen in de protestacties tegen de G8-top in Genua, nu hielden onze Italiaanse kameraden in Genua recent een meeting met 80 aanwezigen. In de discussie over Europa bracht Giuliano een verslag van de ontwikkelingen in Italië en de campagnes waar wij bij betrokken zijn.

We staan voor de zwaarste aanvallen in 20 jaar. De regering wil 87 miljard euro besparen wat betekent dat de gezondheidszorg onder vuur ligt, de lonen in de publieke sector worden bevroren, de pensioenleeftijd omhoog gaat,… Bovendien komt deze besparingsoperatie bovenop en naast de lokale besparingen. Het besparingsbeleid was enkel mogelijk omdat een nationale alliantie daartoe werd gevormd met alle grote partijen, de patroonsfederatie en zelfs de leiding van de vakbondsfederaties. Zelfs de leiding van de Cgil, een federatie met een linkse traditie, stemde in met de besparingen.

Het argument dat steeds opnieuw wordt gebruikt, is dat besparen noodzakelijk is om de dreiging van de financiële markten af te wenden. Italië kent een grote openbare schuld, deze is opgelopen tot 120% van het bbp. De overheidsschulden stemmen overeen met drie keer deze van Griekenland, Portugal en Ierland samen. De schuld is dubbel zo groot als deze van Spanje.

De lokale besparingen gebeuren met medeplichtigheid van de Democratische Partij (DP), de opvolger van de zogenaamde ex-communisten die steeds verder naar rechts zijn opgeschoven om te eindigen met de Amerikaanse Democraten als grote voorbeeld. De medeplichtigheid van de officiële linkerzijde vergroot het politieke vacuüm. Dit opent de weg om na volgende verkiezingen mogelijk een technische regering te vormen. Alleen zal zo’n regering enkel nog meer aanvallen uitvoeren.

De afkeer tegenover de regering bleek onder meer in de recente referenda (rond de afbouw van de kerncentrales en tegen de privatisering van water). Berlusconi verloor fors bij die referenda en vervolgens leed hij een nederlaag in de lokale verkiezingen. Dat leidt tot spanningen tussen de partij van Berlusconi en de Lega Nord die het steeds moeilijker heeft om het regeringsbeleid uit te leggen. Zo ligt de oorlog in Libië erg gevoelig.

De burgerij meent dat Berlusconi niet voorzichtig genoeg is. Hij houdt onvoldoende rekening met de sociale gevolgen van z’n beleid. Over het beleid zelf zijn ze het wel eens. Vandaar de groeiende roep naar een technische regering die een asociaal beleid voert, maar op een minder mediagenieke en minder provocerende wijze dan Berlusconi. Een dergelijke regering van technici zal mogelijk worden geleid door de voorzitter van de patroonsfederatie.

De afgelopen maanden waren er verschillende belangrijke protestbewegingen. De studentenbeweging eerder dit jaar was indrukwekkend. De studenten kwamen massaal op straat nadat besparingen in het onderwijs werden bekend gemaakt. Voor de slogans gingen de studenten onder meer te rade bij het Argentijnse protest van 2001: “Ze moeten allemaal weg”, was bijvoorbeeld erg populair. Het gebrek aan perspectieven voor deze beweging en het ontbreken van een oriëntatie op de arbeidersbeweging leidde ertoe dat geen stappen vooruit werden gezet. Maar de beweging toonde wel het potentieel van jongerenprotest.

Een belangrijke strijd was deze bij Fiat waar het patronaat eenzijdig een aanval op de lonen en de vakbonden wilde inzetten. Fiom, de strijdbare metaalbond die deel uitmaakt van de federatie Cgil, ging in het verweer. Er was onder meer een nationale betoging die veel breder ging dan enkel de militanten van Fiom. Wij stelden daarbij dat er ook op politiek vlak een vertegenwoordiging van de arbeidersbeweging nodig is. We pleiten ook op politiek vlak voor een strijdbare en consequente linkerzijde, zoals Fiom dit naar voor brengt op syndicaal vlak. Vanuit deze bond worden nu overigens stappen gezet om een politiek initiatief te bediscussiëren.

Met onze organisatie spelen we ook een rol in de strijd van de scheepsherstellers in Genua die in actie gingen tegen de afdanking van 2500 arbeiders. De vakbond Fiom breidde die strijd uit tot de volledige lokale bevolking en deze strijd genoot een brede steun waardoor tijdelijk toegevingen zijn afgedwongen. We zijn ook actief in het verzet tegen de aanleg van een hogesnelheidslijn tussen Lyon en Turijn waarbij de vallei van Susa hard zou worden getroffen. Dit prestigeproject kost 22 miljard euro en dient enkel om de belangen van het grootkapitaal te dienen. De autoriteiten gaan overigens over tot harde repressie tegen het verzet en ook hier is de Democratische Partij medeplichtig.

Met ControCorrente (Tegenstroom), de Italiaanse afdeling van het CWI, werken we nog steeds binnen de Rifondazione Comunista, maar we voeren ook onafhankelijke campagnes los van deze partij die steeds meer ophoudt te functioneren. De leiding van RC heeft al aangekondigd steun te willen geven aan een centrum-linkse regering. Doorheen het verzet tegen de harde aanvallen die er aan komen, zal het nodig zijn om de arbeidersbeweging zowel syndicaal als politiek opnieuw sterker te bewapenen met eigen organisaties en een socialistisch alternatief.