Er werd woensdagochtend al vroeg verzameld door jonge en woedende betogers. Er kwamen uiteindelijk zowat 250.000 betogers op straat in Athene. Het is onmogelijk om exacte inschattingen te maken, de stakers en de ‘indignados’ vormen samen een grote massa voor het parlement. Wie ’s ochtends niet op het plein geraakte, kwam in de namiddag en de avond langs.
De sfeer op de acties was erg geladen. De mensen zijn kwaad en hebben geen illusies in de gevestigde politieke partijen. Die zullen niets doen voor de gewone bevolking, ze zijn allemaal bereid om de levensstandaard tot een absoluut minimum te herleiden. Op de betogingen waren er veel mensen die nog niet eerder hadden betoogd. Dat komt omdat er geen uitweg uit de crisis wordt gezien. Er wordt nu geëist dat de gewone bevolking niet moet opdraaien voor een crisis waar zij niet voor verantwoordelijk zijn.
Er waren enkele brutale aanvallen van de politie tegenover de betogers en daarbij werd niet geaarzeld om provocatief op te treden. Een aantal provocateurs onder de betogers bleken agenten te zijn. Op vorige betogingen was er vaak een grote onverschilligheid tegenover de politie-aanwezigheid, maar nu werd iedere zichtbare aanwezigheid meteen op boegeroep onthaald. Dankzij het grote aantal betogers was het onmogelijk voor de oproerpolitie om tussen te komen. Dat was althans het geval tijdens de eerste uren van de betoging.
De betogers verzetten zich tegen iedere vorm van geweld en provocatie vanuit de betoging, er werd verbaal en soms ook fysiek opgetreden tegen alle provocateurs alsook tegen anarchisten die geweld bepleitten. Door hen uit de betoging te zetten, werd duidelijk gemaakt dat dit geen onderdeel vormt van het arbeidersprotest.
De politie gebruikte uiteindelijk traangas en geweld waarbij 33 gewonden vielen en 16 betogers werden opgepakt. Daarmee wilde de politie het plein voor het parlement leeg halen. Gedurende enkele uren waren er slechts enkele aanwezigen op het plein, een handvol anarchisten. Maar intussen waren er enorme massa’s op de been in de straten rond het Syntagma-plein en dat tot uren na het officiële einde van de betoging. De massa’s kwamen steeds dichter bij het parlement om hun aanwezigheid opnieuw te vestigen ondanks eerder politiegeweld. In de namiddag leek het ‘gevecht’ voor het plein verloren te zijn, maar de betogers maakten wel duidelijk dat ze hun lot niet zullen overlaten aan de 300 Griekse parlementsleden die al jarenlang niet meer dan holle beloften hebben geboden.
Er was een relatief nieuwe vorm van oproerpolitie op de been: het ‘Delta-team’ dat met grote motorvoertuigen in de stad aanwezig was. Zij speelden een erg actieve rol op het ogenblik dat het Syntagma-plein het toneel van confrontaties was. Ze schuimden de straten af in Athene om groepen betogers te zoeken die gemakkelijk konden worden aangevallen. Ik zag hoe vijf of zes oproeragenten plots een betoger op de grond gooiden en hard aanpakten, ook al verzette de betoger zich niet. Omstaanders probeerden meteen om de betoger te bevrijden, waarop de agenten van het Delta-team op ons probeerden in te rijden.
Er zijn heel wat foto’s en videobeelden die duidelijk maken hoe agenten zich voordoen als ‘anarchisten’ om vervolgens rel te schoppen. Zo zijn er beelden van agenten die dergelijke provocateurs bevoorraden met baseball bats en ijzeren staven.
Regering in de problemen
De Griekse premier Papandreou beseft dat het verzet tegen zijn nieuwe besparingsplannen niet zomaar zal overwaaien. Woensdag pleegde hij heel de dag overleg met president Papoulias en nadien met Samaras, de leider van de conservatieve oppositiepartij Nieuwe Democratie (ND). Papendreou stelde bereid te zijn om af te treden als premier om een grote coalitieregering te vormen waarmee de nodige ‘stabiliteit’ zou worden gecreëerd waarmee het ‘memorandum’ (het besparingsplan) zou kunnen worden uitgevoerd. Papendreou wil de indruk wekken dat hij de problemen wil aanpakken. Alsof het opleggen van dezelfde besparingen door andere politici een verschil zou maken.
ND-leider Samaras is ervan overtuigd dat hij de volgende verkiezingen kan winnen. Die verkiezingen zullen er sneller aankomen dan aanvankelijk gedacht. Samaras verklaarde dat zijn partij niet in een grote coalitie wil stappen. Hierna hield Papandreou het op een herschikking van zijn regering, in de hoop dat dit de explosieve situatie in Griekenland wat kan bedaren.
Hoeveel herschikkingen er mogen komen of welke coalities van gevestigde partijen er ook worden gevormd, dat maakt niet veel uit als alle traditionele partijen het erover eens zijn dat de arbeiders en jongeren moeten opdraaien voor de crisis.
Er is nood aan meer algemene stakingen en opeenvolgende stakingsacties. De banden tussen de basismilitanten van de vakbonden en de beweging van ‘indignados’ moet eveneens worden versterkt.
Deze regering zal wellicht snel vallen. Daarna vormt een nieuwe regering van gevestigde pro-kapitalistische partijen geen enkel alternatief voor de arbeiders, werklozen en jongeren. Die zullen zelf moeten opkomen voor een eigen arbeidersregering die weigert om de schulden van de grote banken over te nemen en die de economie organiseert met het oog op de belangen van de arbeiders, jongeren en armen.