In de Senaat bleek er plots een meerderheid bereid te zijn om de door het VB gevraagde discussie over amnestie voor nazi-collaborateurs te voeren. Ook SP.a stemde voor het behandelen van dit voorstel, ook al zal de partij nadien mogelijk tegen stemmen bij een inhoudelijke stemming. Justitieminister De Clerck (CD&V) stelde in de media: “Misschien moeten we ook bereid zijn te vergeten, want het gaat om het verleden.” De nabestaanden van de vele slachtoffers van het naziregime hebben niet de luxe om te “vergeten”.
Wij zijn uiteraard tegenstander van amnestie en vinden dat we ook meer dan 65 jaar na Wereldoorlog Twee moeten blijven terugkomen op de verschrikkingen die toen hebben plaats gevonden. Een dergelijke zwarte bladzijde uit de Europese geschiedenis kan je niet zomaar uitscheuren alsof er niets is gebeurd.
Amnestie betekent juridisch gezien dat een misdrijf geacht wordt nooit te hebben bestaan. Met een dergelijke maatregel zou het dus geen misdaad geweest zijn om Joden aan te geven en te vervolgen zodat de nazi’s hun uitroeiingsbeleid krachtiger konden voeren. Het zou geen misdaad geweest zijn om verzetsstrijders te verklikken en te vermoorden. Wat is de volgende stap? De vervolging van verzetsstrijders omdat ze de wapens opnamen tegen die onschuldige nazi’s en hun collaborateurs?
Vandaag zou een maatregel als amnestie amper nog enige impact hebben als we kijken naar het aantal collaborateurs dat ervan zou kunnen genieten. Het gaat om enkele hoogbejaarde mensen, waaronder enkelen die nog steeds geen berouw hebben voor hun misdaden 65 jaar geleden. Het feit dat de doelgroep dermate beperkt is, benadrukt nog meer het symbolische karakter van de amnestie-eis. Dit gaat niet over de positie van die enkele bejaarden, het gaat om het uitwissen van een deel van de geschiedenis.
Wij staan resoluut aan de kant van de verzetsstrijders en zetten hun strijd tegen racisme en fascisme verder. Dat betekent ook dat we ingaan tegen de erfgenamen van de collaboratie die vandaag blijkbaar over heel wat steun beschikken in diverse Vlaamse partijen. Het VB wil met haar voorstel vooral bekomen dat de vervolging van nazi-collaborateurs na de oorlog wordt teniet gedaan. Terwijl er tienduizenden doden vielen door het nazibewind in ons land, heeft het VB enkel aandacht voor de 242 collaborateurs bij wie de doodstraf effectief werd toegepast. En dat voor een partij die voor het overige geen probleem zou hebben met het terug invoeren van de doodstraf.
Organisaties als het Forum voor Joodse organisaties reageerden geschokt. Misschien kan dit worden aangegrepen om de vriendschappelijke banden met figuren als Tanguy Veys (VB) eindelijk te beëindigen? Als Veys op een steunconcert voor Israël wordt uitgenodigd, maakt het weinig indruk als achteraf in scherpe bewoordingen wordt ingegaan tegen het amnestievoorstel van zijn partij.
De nazi-collaborateurs waren verantwoordelijk voor hun wandaden. Die zijn na de oorlog terecht gestraft voor wat één van de grootste misdaden tegen de mensheid van de 20e eeuw is geweest. Daarover kun je niet zomaar de spons vegen. Moest vandaag een gelijkaardige regeling worden voorgesteld voor hedendaagse moordenaars en verkrachters, dan zouden de verdedigers van eerherstel en/of amnestie de eersten zijn om te protesteren. Maar voor criminaliteit die plaats vond begin jaren ’40 zou er voor sommigen blijkbaar geen harde aanpak mogen zijn, laat staan nultolerantie… Is dat toeval?
Wij zijn geen voorstander van blinde repressie. Er zullen wellicht enkele onschuldige slachtoffers gevallen zijn na de Tweede Wereldoorlog. Maar dit weegt niet op tegen de duizenden onschuldige slachtoffers die vermoord werden of gevangen gezet werden door het toedoen van nazi-misdadigers. Het was logisch dat na de oorlog werd opgetreden tegen die misdadigers. Jammer genoeg zijn veel collaborateurs kunnen ontsnappen naar landen als Argentinië zodat ze niet publiekelijk konden geconfronteerd worden met hun medeplichtigheid aan de bestialiteiten van het Hitler-regime.
Het is onmogelijk om zomaar te doen alsof die misdaden nooit zouden plaats gevonden hebben. In heel deze discussie wordt vergeten om de mening te vragen van diegenen die hun leven ingezet hebben in de strijd tegen de fascistische dictatuur. De mening van de anti-fascistische verzetsstrijders weegt blijkbaar niet meer op tegen die van de collaborateurs. Het wordt zelfs voorgesteld alsof zij de agressors waren! De aandacht wordt in de huidige discussie eenzijdig gericht op diegenen die mee verantwoordelijk waren voor de ravage die het nazisme heeft aangericht. Daarmee kunnen wij niet akkoord gaan.