Bpost. Samen in verzet tegen de besparingen op personeel en dienstverlening

Artikel uit de maarteditie van De Linkse Socialist

Jarenlang wordt al bespaard op de dienstverlening van De Post en nadien bpost. Na onder meer de georoutes en de sluitingen van postkantoren wil de directie nog een stap verder gaan. Ze wil de sorteercentra herorganiseren en de postbodes vervangen door hulppostbodes aan een hongerloon. Meer dan 10.000 statutairen zouden vervangen worden door 7.000 voltijds-equivalenten.

Verdere aanvallen

Op 11 februari werd gestaakt in de grote postsorteercentra. De stakingsoproep werd er algemeen opgevolgd waardoor er ook elders amper kon worden gewerkt. Postbaas Thijs verklaarde bereid te zijn om te onderhandelen over het loon voor hulppostbodes. Over de reorganisatie van de sorteercentra en het degraderen van postbodes tot nog slechter betaalde hulppostbodes wil hij blijkbaar niet onderhandelen.

Thijs heeft gemakkelijk praten. In 2009 verdiende hij 1 miljoen euro of 25% meer dan in 2008. Hulppostbodes wil hij tewerkstellen aan 9,8 euro bruto per uur. Een hulppostbode zou meer dan 45 jaar moeten werken om het jaarloon van Thijs te verdienen. De lonen voor postbodes waren al laag, als ze vervangen worden door hulppostbodes komt daar nog eens loonsverlaging bij. Nochtans doen de hulppostbodes hetzelfde werk als gewone postbodes. Dit gaat in tegen het principe “gelijk loon voor gelijk werk”.

De komende jaren wil de directie verder besparen. Jaarlijks zijn er zowat 2.000 natuurlijke afvloeiingen waarvan er slechts de helft worden vervangen maar dan wel tegen slechtere voorwaarden. De directie wil bovendien de flexibiliteit opdrijven door het personeel in rustige periodes (zomer) minder lang te laten werken om tijdens de drukke winterperiode langer te werken, uiteraard zonder enige compensatie.

Op minder dan tien jaar tijd is een kwart van het personeel verdwenen, 10.000 jobs gingen verloren in een gigantisch sociaal bloedbad. Het nieuw strategisch plan van de directie zal dit versterken: de sortering, het transport en de distributie worden aangepakt met een grotere centralisatie en jobverlies in de lokale kantoren. De sorteercentra worden industriële postfabrieken.

Strijd is nodig

De staking van 11 februari was belangrijk om te protesteren tegen de afbouw van de sociale verworvenheden van het personeel en om op te komen voor een kwaliteitsvolle dienstverlening. Een eenmalige staking zal echter niet volstaan. De Tijd schreef: “Als directie moet je af en toe je personeel en je vakbonden de kans geven stoom af te blazen, is te horen in directiekringen. Zeker als er jaren aan een stuk is geherstructureerd en gereorganiseerd. Ventileert dat ongenoegen zich via een staking, dan is dat spijtig. Maar als dat uiteindelijk, met een paar borrelnootjes, leidt tot het beoogde doel, dan moet dat maar.” (De Tijd, 12.2).

Wat onder “borrelnootjes” wordt verstaan: 35 euro cadeaucheque op het einde van het jaar als financiële tegemoetkoming. Daar kan je niet eens veel kerstcadeaus van kopen. De postmannen en -vrouwen weten waar ze aan toe zijn: ofwel wordt een actieplan opgesteld ofwel laten ze zich doen.

Er is nood aan een actieplan dat van onderuit wordt opgebouwd op basis van een actieve betrokkenheid van al het personeel. Acties om wat stoom af te laten, zullen niet volstaan. Er moeten acties komen waarbij het personeel en de gebruikers samen opkomen tegen de geliberaliseerde postmarkt waarin niet de dienstverlening maar de winst centraal staat.