Strijdbare syndicalisten staan mee vooraan
Artikel door Jarmo (Antwerpen) uit de maarteditie van De Linkse Socialist
[box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]
De Wever en de Britse conservatieven. Een neoliberale lovestory…
Eerder deze week werd Bart De Wever in London ontvangen door premier David Cameron. De Britse conservatieve premier had De Wever uitgenodigd voor een gesprek over internationale samenwerking, hij had in De Wever een conservatieve medestander ontdekt. De Wever werd als een staatshoofd ontvangen en was onder de indruk van Cameron, de man die 750.000 jobs in de openbare sector wil schrappen. De Wever en Cameron konden het op basis van hun gezamenlijke conservatieve neoliberalisme goed met elkaar vinden. Het beleid van Cameron is alvast een waarschuwing voor wie denkt dat het besparingsbeleid onder De Wever nog zou meevallen.
[/box]
Ook het Verenigd Koninkrijk kampt met de gevolgen van de financiële en economische crisis. Het zal weinigen verbazen dat er dezelfde voorstellen gedaan worden als in andere landen: de werkende bevolking laten opdraaien voor de crisis in de vorm van jobverlies en besparingen. Maar net zoals in andere delen van de wereld groeit ook in Groot-Brittannië het verzet tegen deze politiek.
Er waren al grote acties van de studenten tegen het optrekken van het inschrijvingsgeld tot 11.000 euro per jaar. Lokaal waren er al tal van protestacties, de sociale kaalslag gaat immers ver: alle openbare diensten moeten 25% inleveren. Overal in het land ontstaan nu anti-cuts committees (antibesparingscomités) die campagnes en acties om de besparingen te lijf te gaan op poten zetten.
De strijdbare delegees die zich verenigden in de NSSN (National Shop Stewards Network) besloten op een nationale conferentie om mee het voortouw te nemen in het organiseren en coördineren van het protest tegen de besparingen. Dat is een stap in de richting van eengemaakt en veralgemeend verzet tegen alle besparingen. Op de conferentie van de NSSN werd een uitgebreid debat gevoerd en uiteindelijk met 305 stemmen voor en 89 tegen beslist om een nationale antibesparingscampagne op te zetten om vakbondsmilitanten en lokale antibesparingscomités bijeen te brengen in een gezamenlijke strijd.
Het is belangrijk om in te gaan tegen alle besparingen, ook deze die op lokaal vlak worden opgelegd. Daar zijn vaak ook gemeenteraadsleden van Labour bij betrokken. Deze oppositiepartij biedt geen alternatief op de besparingen en dat blijkt op lokaal vlak. De NSSN pleit ervoor dat gemeenteraden weigeren om de besparingen door te voeren, net zoals het socialistische gemeentebestuur van Liverpool dat deed in de jaren 1980. Daarnaast wordt gepleit voor een nationale campagne zoals begin jaren 1990 tegen de Poll Tax (een belasting die voor iedereen gelijk was): 18 miljoen mensen weigerden te betalen en de ‘Iron Lady’ Thatcher moest inbinden.
Dat strijdbare syndicalisten mee het voortouw nemen, is positief voor de Britse arbeidersbeweging. De afgelopen jaren was die arbeidersbeweging een slapende reus. Door het voortouw te nemen, kunnen strijdbare delegees mee de slapende reus wakker maken om het hoofd te kunnen bieden aan de meest brutale aanvallen op de levensstandaard van de werkenden sinds de jaren 1920.
Dit kan bijvoorbeeld in de vorm van een oproep naar een nationale 24-urenstaking van de openbare diensten na de geplande vakbondsbetoging van 26 maart, om zo de weg voor te bereiden voor een algemene 24-urenstaking waarin ook de privésector betrokken wordt. Het potentieel om dergelijke acties te organiseren en een sterk verzet uit te bouwen tegen de besparingen is aanwezig.
Om het potentieel te benutten, is het belangrijk om het verzet te organiseren en daarin kan een nationale campagne zoals deze van de NSSN een centrale rol spelen. Er zal met andere organisaties worden overlegd om de nationale coördinatie te versterken.
Als strijdbare syndicalisten aan de zijlijn blijven staan, verliezen ze hun geloofwaardigheid. Ze moeten mee de strijd organiseren en kunnen op die manier terug de tradities van strijdsyndicalisme vestigen onder bredere lagen. Tegelijk is er nood aan discussie over een politieke vertaling van het verzet. De arbeidersbeweging zal een eigen politieke formatie nodig hebben om de strijd tegen de besparingsbeluste Con-Dem-regering (van Conservatieven en Liberaal-Democraten) te kunnen aangaan. De Socialist Party werkt mee aan de campagne TUSC (Trade Union and Socialist Coalition) waarmee arbeiderskandidaten opkomen bij verkiezingen. Dit initiatief is op electoraal vlak nog beperkt, maar het vestigt wel het idee van eigen arbeidersvertegenwoordigers.