China en de Oeigoeren. Een reactie op pro-autoritaire ‘linksen’

Eerder dit jaar publiceerden we een dossier in twee delen over China. Deze artikels vind je hier en hier. In dat tweede artikel over het Chinese imperialisme schreven we: “Het netwerk van concentratiekampen, verdwijningen, martelingen, verkrachtingen en meer in Xinjiang, gericht tegen de Oeigoerse en overwegend islamitische bevolking, is niet verzonnen, maar is de harde werkelijkheid.” Dit artikel werd betwist en aangevallen door pro-autoritaire ‘linksen’ die het Chinese regime verdedigen.

Door Per-Åke Westerlund

We voorspelden reeds dat sommige stalinisten en neo-maoïsten, ‘tankies’ genaamd, hun verdediging van de kapitalistische dictatuur in Beijing zouden ophangen rond de kwestie van Xingjiang. Ze focussen daarbij vooral op de figuur van Adrian Zenz. We schreven: “Internationaal werden deze feiten voor het eerst gepubliceerd door onderzoeker Adrian Zenz, een christelijke fundamentalist en rechtse rakker. Maar degenen, ook in China’s door de staat gecontroleerde media, die Zenz’s politiek gebruiken om zijn rapporten in diskrediet te brengen, slaan het feit over dat de bron de officiële Chinese statistieken zijn. Hij is iemand op wie de pro-CCP propaganda zich wil richten, maar de feiten worden ook gestaafd door verhalen van vrouwen die zelf in de kampen hebben gezeten.”

Tankies en pro-autoritaire ‘linksen’ die ons artikel aanvallen maken drie basispunten: 1) onze feiten komen van Zenz en zijn fout, 2) vrouwen die hun verhaal doen over verkrachting liegen, 3) wij hebben dezelfde positie als het VS-imperialisme. Al deze punten zijn volkomen onjuist en hebben slechts één doel: een echte discussie over de onderdrukking in China en Xinjiang uit de weg gaan.

De statistieken

Het is duidelijk dat wij voor de feiten niet op Zenz vertrouwen, maar zoals wij al aangaven was hij de eerste die ze publiceerde, iets waar de Chinese dictatuur en haar apologeten gebruik van maken. De feiten over geboortecijfers die hij publiceerde waren echter afkomstig uit officiële statistische jaarboeken van de Chinese regering voor China en Xinjiang. Zenz is ook verre van de enige die deze feiten openbaar maakt. Zo zijn de feiten in dit artikel van persbureau AP afkomstig uit het “Xinjiang Statistical Yearbook.”

Een ander rapport, eveneens gebaseerd op Chinese statistieken is hier gepubliceerd.

Wij hebben de feiten uiteraard zelf gecontroleerd. Hier is het jaarboek, in het Chinees: https://www.yearbookchina.com/navibooklist-n3020013096-1.html. In het Engels is er ‘China Statistical Yearbook’, dat gegevens bevat over de bevolking van etnische minderheden en het geboortecijfer per regio. Het geeft de bevolking van etnische minderheden per gebied, dus inclusief Tadzjieken, Oezbeken en Kazakken in Xinjiang, alsmede Oeigoeren.

Het toont het geboortecijfer van Xinjiang, met een drastische daling van het totale geboortecijfer van 16% tot 8%. Hoewel dit ook de Han-bevolking omvat, wier geboortecijfer veel langzamer daalt, is het geboortecijfer in Xinjiang van boven het nationale gemiddelde gestegen tot 2% onder het nationale gemiddelde.

Wat betreft anticonceptiespiraaltjes en het geboortebeperkingsbeleid tonen de statistische jaarboeken van China over gezondheid en hygiëne (van 2016 tot 2020) interessante gegevens met informatie over het aantal totale geboorteregelingsoperaties, het aantal implantatieoperaties voor spiraaltjes, het aantal operaties voor het verwijderen ervan, en het aantal abortussen.

1. Voor Xinjiang is het aantal consequent extreem hoog, waarbij steeds meer dan 50% van het totale aantal ingrepen voor geboortebeperking betrekking heeft op de implantatie van een spiraaltje. Geen enkele andere regio in het land heeft zo’n hoog percentage ingrepen voor de implantatie van een spiraaltje. Andere regio’s, waaronder Tibet en Guangxi, hebben gewoonlijk een aandeel van 20% tot 30% van het totaal aantal ingrepen voor de inplanting van een spiraaltje (op het totaal aantal ingrepen voor geboortebeperking). Dit betekent dat Xinjiang een abnormaal hoog percentage spiraalimplantaties heeft, als gevolg van het gedwongen geboortebeperkingsprogramma.
2. De gegevens voor 2018 voor Xinjiang, kloppen gewoon niet. De percentages voor de categorieën “percentage van het totaal aantal ingrepen voor geboortebeperking” voor de verschillende soorten ingrepen komen samen aan slechts 45,09%, terwijl alle andere regio’s/provincies optellen tot 100%. Ook de gegevens voor Tibet in 2017, 2018 en 2019 tellen niet op tot 100%, dus het is niet alleen Xinjiang dat hier het doelwit van repressie is. Deze onvolledige sommen laten een groot “verborgen” gebied zien dat alleen bestaat in regio’s met etnische minderheden.
3. Als je kijkt naar de gegevens van 2014/15 waren in bijna alle provincies ongeveer 40% van de geboortebeperkingsoperaties betrekking op het aanbrengen van spiraaltjes. Dat is nu gestopt in alle regio’s, behalve Xinjiang. Het één-kind-beleid is overal gestopt, behalve in Xinjiang waar het in een extreme vorm wordt doorgezet. Dit beleid waarbij slechts één kind was toegelaten gold van 1979 tot 2015 en legde koppels op dat ze doorgaans maar één kind mochten hebben.

Alle bovenstaande feiten bewijzen de leegheid van de poging van tankies om de situatie in Xinjiang met betrekking tot gedwongen geboortebeperking te verdedigen.

Vrouwen en verkrachting

In een e-mail heeft een tankie in het bijzonder een vrouw uitgekozen die in verschillende interviews haar verhaal over verkrachting en marteling heeft gedaan. Iedereen met een minimum aan kennis over geweld tegen vrouwen begrijpt hoeveel het vergt van een slachtoffer om iemand te vertellen over verkrachting en marteling. En om dat dan ook nog eens te doen tegen een brute dictatuur, publiekelijk in de media. Bovendien duurt het vaak lang voordat het echte verhaal wordt verteld. De Chinese dictatuur heeft een bekende staat van dienst als het gaat om het dreigen met represailles tegen familieleden en het gebruik hiervan om druk uit te oefenen op Chinese dissidenten in het buitenland, zowel met een Han-achtergrond als van een van de minderheden. Het regime doet dit om beschuldigingen tegen zich te laten vallen en niet meer met de media te spreken.

Massale verkrachting van en geweld tegen vrouwen is een belangrijk onderdeel van contrarevolutionaire repressie tegen opstanden, zoals de afgelopen periode in veel landen is gebleken: Egypte, Soedan, Myanmar, Colombia en meer. Het is gebruikelijk dat onderdrukkers ontkennen dat dit gebeurt en vrouwen leugenaars noemen.

Het recente rapport van Amnesty International (juni 2021) over Xinjiang, “Alsof we vijanden in een oorlog waren”, is gebaseerd op interviews met 55 mensen over de kampen – martelingen, gedwongen bekentenissen, ‘onderwijs’ – en de massale bewaking van de Oeigoeren. Het verwijst ook naar uitgelekte Chinese staatsdocumenten. Het bevat een overzicht van interviews met verkrachtingsslachtoffers.

Het Chinese regime heeft de kampen eerst ontkend, maar later het bestaan ervan toegegeven en beweerd dat ze bedoeld zijn voor ‘heropvoeding’. Onafhankelijke waarnemers hebben echter geen toegang gekregen tot de kampen. Een Zweedse verslaggeefster die deze zomer Xinjiang bezocht, meldde dat zij bij elke stap werd gevolgd en dat de plaatselijke bevolking werd ontmoedigd om met haar te praten.

“De mensen in Xinjiang worden misschien wel het meest in de gaten gehouden ter wereld. Alles wat zij doen wordt gevolgd. Nieuwe SIM-kaarten voor mobiele telefoons moeten worden geregistreerd, bij elke stadsgrens zijn er politiecontroleposten waar iedereen uit de auto moet stappen en naar een ‘snel politiebureau’ moet gaan waar tassen en mobiele telefoons worden gecontroleerd. Via hun mobiele telefoons en GPS-zenders op auto’s worden hun bewegingspatronen gevolgd. Overal hangen bewakingscamera’s. Gezichtsherkenningstechnologie wordt gebruikt voor alles, van betalingen tot wanneer je de auto moet tanken,” meldde zij.

De werkelijke situatie in Xinjiang kan niet verborgen blijven en zegt alles over het soort regime dat de tankies verdedigen.

Een klassenstandpunt

Het VS-imperialisme heeft lange tijd met Beijing samengewerkt. De historisch snelle toename van productie, handel en financiën kwam de heersende klassen in beide landen ten goede. De Amerikaanse president George Bush zette na de aanslagen van 11 september 2001 een antiterrorisme-samenwerking op met China. Dit werd door Beijing gebruikt om Xinjiang aan te pakken. Onder Barack Obama bleven de VS zwijgen over de repressie tegen Oeigoeren en in het algemeen in China.

Pas na de verscherpte inter-imperialistische rivaliteit tussen het Amerikaanse imperialisme en het Chinese imperialisme stelde de regering van Donald Trump de kwestie Xinjiang aan de orde. Nog in juni 2019 zei Trump volgens zijn veiligheidsadviseur John Bolton tegen Xi Jinping dat het bouwen van de kampen in Xinjiang “precies het juiste was om te doen.”

Het VS-imperialisme is niet van plan steun te verlenen aan de Oeigoeren, andere moslims, of arbeiders en jongeren die geconfronteerd worden met de toegenomen onderdrukking in China. In het algemeen steunt het VS-imperialisme en onderhoudt het goede betrekkingen met vele dictaturen, zoals Saoedi-Arabië en Egypte. De ‘oorlog voor democratie’ in Afghanistan en Irak was een machtsvertoon en liep uit op catastrofes.

Het VS-imperialisme wil China als een ondergeschikte kapitalistische partner, die zijn wereldheerschappij op economisch en militair gebied niet uitdaagt. Op dit moment is de campagne erop gericht de regionale en mondiale invloed van Beijing in te dammen en te beperken. Als het VS-imperialisme in een later stadium een regimewisseling in Beijiing zou overwegen, zou het nieuwe regime, als het al tot stand zou kunnen komen, niet democratisch zijn of in het belang van de arbeiders en de armen.

Chinaworker.info en International Socialist Alternative hebben de kwestie Xinjiang aan de orde gesteld lang voordat het een onderwerp werd in de mondiale media en in de nieuwe Koude Oorlog. De toegenomen onderdrukking van de voornamelijk islamitische Oeigoeren viel samen met de kapitalistische restauratie in China. Xinjiang is van strategisch geopolitiek belang, een toegangspoort tot markten en handel en het bevindt zich in een onstabiele regio van betwiste grenzen en rivaliserende machten (grenzend aan Afghanistan, India, Pakistan, Centraal-Azië). Het is ook een belangrijke producent van olie, gas, katoen, tomaten en zonnepanelen geworden, zelfs op wereldschaal. Dit gecombineerd met Beijings nultolerantie ten opzichte van eisen voor nationale en minderheidsrechten verklaart de extra repressie van een regime dat geen oppositie duldt op welk deel van zijn grondgebied dan ook.

Marxisten nemen altijd een onafhankelijk standpunt in dat vertrekt van de belangen van de arbeidersklasse, wat het beste is voor de strijd en het bewustzijn om een socialistische maatschappij te bereiken. Dit betekent stelling nemen tegen zowel het VS-imperialisme als het Chinese imperialisme.

Arbeiders, jongeren en nationale minderheden die vechten voor hun rechten en tegen de onderdrukking in China, gaan in tegen de belangen van het VS-imperialisme. Het Chinese regime wil evenmin stakingen door werkenden of bewegingen tegen onderdrukking, zoals Black Lives Matter in de VS. Geen van de heersende klassen in de respectievelijke landen wil massabewegingen van onderaf, die hun macht en het systeem uitdagen. Socialisten staan voor volledige democratische rechten – voor vakbonden geleid door arbeiders, het recht op betogingen, mobilisaties en bezettingen, voor de rechten van jongeren, klimaatactivisten, feministen, lgbt+ activisten en anderen om zich te organiseren. Over al deze cruciale kwesties zwijgen de tankies. In plaats daarvan verdedigen ze harde repressie tegen deze rechten. In hun wereldbeeld is er slechts een binaire keuze: of je steunt de CCP en het Chinese imperialisme, of je zit in hetzelfde kamp als het Amerikaanse imperialisme. Dit was natuurlijk nooit het standpunt van Marx of Lenin.

Als marxisten staan wij voor de afschaffing van het kapitalisme in de VS, China en de rest van de wereld. We willen het vervangen door een socialistische maatschappij. Wanneer Amerikaanse politici waarschuwen tegen socialisme en het Chinese regime stakende arbeiders opsluit, is dat uit angst voor de toekomst van hun economisch en politiek systeem.