* Geen vertrouwen in de legerleiding! Voor een regering van de vertegenwoordigers van de arbeiders, kleine boeren en armen!
* Onmiddellijke verkiezingen voor een revolutionaire grondwetgevende vergadering onder toezicht van de comités van arbeiders, armen en jongeren!
Artikel door Karim (Brussel)
Op 21 januari kwam de Tunesische dictator Ben Ali ten val na een massale en historische mobilisatie. Amper 20 dagen later werd Ben Ali gevolgd door zijn Egyptische collega Moebarak die eveneens moest aftreden. In beide gevallen waren er massale betogingen en bliezen de dictators de aftocht toen de arbeidersklasse zich op een actieve manier in de strijd mengde. De stakingsgolven in beide landen toonden de vastberadenheid van de bevolking.
De revolutionaire bewegingen waren een inspiratie voor de verarmde bevolking doorheen de hele regio met acties in onder meer Jemen, Libië, Iran, Bahrein, Jordanië, Palestina,… Deze bewegingen komen niet uit de lucht vallen. Ze zijn het resultaat van een explosieve cocktail van massale werkloosheid en breed verspreide armoede. In Egypte leeft 40% van de bevolking aan minder dan twee dollar per dag.
De afgelopen decennia van neoliberaal beleid hebben de levensstandaard van de bevolking naar beneden gehaald. De overwegend jonge bevolking (de gemiddelde leeftijd in Egypte bedraagt 24 jaar, in Jemen is dat slechts 17,9 jaar) heeft geen enkel perspectief op een toekomst. De uitzichtloosheid en armoede werden nog versterkt door de stijgende voedselprijzen van de afgelopen maanden.
De autoritaire regimes in de regio legden hun neoliberale beleid op door beroep te doen op repressie. Ze werden daarin gesteund vanuit het Westerse imperialisme. De afgelopen jaren nam het verzet toe, er waren verschillende stakingsbewegingen en protestacties. Maar nu komt de explosieve cocktail effectief tot uitbarsting. Het protest beperkt zich niet tot democratische eisen, dit is een revolte tegen extreme miserie onder bredere lagen van de bevolking.
De regimes proberen het protest te stoppen door toegevingen te doen. Zo kregen de afvalophalers in Tunesië 60% loonsverhoging en worden er sociale programma’s ingevoerd. Dit zal echter niet volstaan. De kapitalistische crisis heeft iedere hoop op een betere toekomst doorprikt. De arbeiders en arme boeren moeten de strijd voor een alternatief op het kapitalisme en grootgrondbezit voeren.
Het protest zal niet stoppen als de ene dictator door een andere wordt vervangen. Het revolutionaire proces in Egypte en Tunesië is nog maar begonnen, er zullen volgende stappen nodig zijn. De sleutel tot verandering ligt bij de georganiseerde arbeidersklasse. De stakingsacties in Egypte waren cruciaal om Moebarak te doen vertrekken, maar nu moeten deze acties voort gaan om ook een einde te maken aan het systeem waar Moebarak zich op baseerde.
De arbeiders en jongeren in Noord-Afrika en het Midden-Oosten mogen geen enkel vertrouwen stellen in figuren die verbonden waren met het oude regime of met de imperialistische broodheren van dat regime. Ze mogen zich niet laten vangen aan beloften inzake verkiezingen of zogenaamde steun van de legerleiding voor de revolutie. De strijd moet voortgaan en de arbeiders en jongeren moeten die zelf in handen houden door strijdorganen uit te bouwen in de vorm van arbeiderscomités en wijkcomités onder de controle van de arbeiders en armen. Dat kan de basis vormen voor de organisatie van onmiddellijke en vrije verkiezingen voor een revolutionaire grondwetgevende vergadering om te beginnen aan de opbouw van een democratische samenleving waarin de behoeften van de meerderheid van de bevolking centraal staan.