Altijd iemands schuld…

Bij gebrek aan voldoende publieke middelen om ons te beschermen tegen het coronavirus wordt er vaak een individuele kwestie van gemaakt. Frank Vandenbroucke roept op om kaarsjes te branden. Premier De Croo vroeg om regelmatig eens te telefoneren met familie en vrienden om te vragen hoe het met hen gaat. Niets tegen kerstverlichting, maar van een doortastend beleid verwachten wij voldoende tests en meer zorg, inclusief sociale zorg voor de vele mensen die het moeilijk hebben.

Een ernstige aanpak van de pandemie vereist doortastende maatregelen. Wat betekent dat concreet? Het mobiliseren van de farmaceutische sector in ons land om een massaler testplan uit te rollen, een onmiddellijke aanwervingsgolf aan veel betere voorwaarden in de volledige zorgsector en het onderwijs, het opeisen van leegstaande gebouwen voor het onderwijs zodat kleinere klassen mogelijk zijn en tal van andere voorstellen die je in deze krant vindt. Nog steeds wordt echter niet vertrokken van wat nodig is om de pandemie te bestrijden, maar wel van de economische belangen van vooral de grote bedrijven. Dat verklaart waarom het beleid naast beperkte beloften voor het zorgpersoneel niet veel verder komt dan een individuele verantwoordelijkheid.

Deze zomer en bij het begin van het academiejaar werd uitgehaald naar jongeren en vooral naar studenten. Wie opgroeit, heeft nog meer dan anderen nood aan uitgebreid sociaal contact. Voldoende psychologische begeleiding is er niet om de golf van mentale problemen op te vangen. Daar wordt niet op geantwoord, het is gemakkelijker om met de vinger naar jongeren te wijzen. Dit is een voorbeeld van het verdeel-en-heersbeleid dat eigen is aan het kapitalisme. Na de jongeren volgden de ‘funshoppers’, terwijl het kapitalisme ons dagelijks bestookt met propaganda om te shoppen… Altijd worden er wel zondebokken gevonden.

Het klopt natuurlijk dat heel wat mensen niet bepaald slim omgaan met de gezondheidscrisis. Dat is niet verwonderlijk als je de aanpak van het establishment bekijkt. We delen de bezorgdheid van onder meer het zorgpersoneel dat verontrust was toen het de volle winkelstraten eind oktober en begin november zag. Dat personeel zag de rampzalige overbelasting van de zorg al toenemen.

Als er verdeel-en-heers in het spel is, kan steeds op de N-VA gerekend worden. Vlaams minister-president Jan Jambon verklaarde: “De oproep is naar de klaplopers, de mensen die de kantjes er af lopen. Alstublieft kom tot inkeer. De speeltijd is over.” Het is ook een manier om het niet te moeten hebben over het dodelijke Vlaamse beleid in de woonzorgcentra of over de enorme tekorten in de sociale sector. Terwijl het personeel van de Vlaamse zorgsectoren schreeuwt om extra middelen, kijkt de Vlaamse regering vooral naar de mogelijkheid om meer bevoegdheden te regionaliseren. Wie zijn eigenlijk de ‘klaplopers’, meneer Jambon?

We begrijpen dat mensen die enorme inspanningen doen gefrustreerd zijn als ze zien hoe anderen er de kantjes aflopen. Is dat gedrag echter verwonderlijk als de regels van sociale afstand op het werk niet gelden en de regels voor ons sociaal leven om de haverklap veranderen? Dit versterkt het wantrouwen onder een groeiende laag van de bevolking. Het is geen individuele kwestie: veel mensen zijn maar zo slim als het systeem hen aanleert. Het volledige systeem moet anders! De arbeidersbeweging is de kracht die het wantrouwen en de frustraties kan organiseren in een gezamenlijke strijd tegen een systeem dat niet in staat is om onze gezondheid te garanderen. Linkse socialisten koppelen betrokkenheid in die strijd aan een programma van socialistische maatschappijverandering.