N-VA voorzitter De Wever verklaarde eerder dat hij de Vlaamse patroonsorganisatie VOKA ziet als zijn baas. De banden tussen de kleine ondernemers en de N-VA zijn intens, hun programma’s zijn immers gelijklopend. Dat de N-VA voor een hard neoliberaal beleid staat, kan niet enkel op instemming rekenen bij Vlaamse ondernemers. Ook hun Franstalige collega’s zijn er enthousiast over. Dat bleek bij een toespraak van De Wever voor Franstalige ondernemers.
Als De Wever in Franstalig België gaat spreken, is dat niet voor de gewone bevolking. Net zoals hij in Vlaanderen voor toespraken naar de ondernemers of organisaties van de beter begoede burger trekt, doet hij dat ook in Wallonië. En opvallend: in beide gevallen kan de N-VA voorzitter op instemming rekenen. Ook voor een Franstalig publiek van ondernemers krijgt hij luid applaus.
De Cercle de Wallonie waarvoor De Wever ging spreken in Namen, is geen proletarische club. Zelf omschrijft de club zich als “een prestigieuze zakenclub” of nog als “zeer select”. De zaal zat vol met ondernemers en politici. Onder hen zowel liberalen als “socialisten”, maar die laatsten hielden het op een tactisch zwijgen. De krant L’Avenir merkte fijntjes op dat ze hun kritiek hielden voor de nabespreking bij een glas wijn en een zakouski (hapjes met onder meer haring en kaviaar).
In prestigieuze zakenkringen scoort De Wever altijd. Dat zegt veel over de boodschap waarmee de man rondtrekt. Dat is niet bepaald een politiek om de gewone Vlaamse werkenden of uitkeringstrekkers te verdedigen. Neen, De Wever staat voor een neoliberaal besparingsbeleid: “Voor Vlaanderen is Duitsland het voorbeeld. Daar werd interimarbeid versoepeld, werkloosheidssteun hervormd en de kosten van arbeid aangepakt.” In Duitsland is een harde aanval gevoerd op de lonen en arbeidsvoorwaarden. Het ACV was deze zomer geschokt door de cijfers: “20% van de Duitse werknemers verdient minder dan 10 euro per uur (bruto), 1,15 miljoen werknemers verdienen er minder dan 5 euro per uur (bruto). Het aantal arme werknemers stijgt sedert 2003 en 2004. Een systeem van minijobs van 400 euro netto per maand is volkomen in orde met de wet.” Dat is wat De Wever ook bij ons wil doorvoeren. De ondernemers en hun politici, los van hun taal, applaudisseren of houden hun bedenkingen voor bij het hapje kaviaar achteraf.
Als De Wever wil regionaliseren, is dat om harder te kunnen besparen en de ondernemers beter te dienen. “Door het gewicht bij de deelstaten te leggen versterk je de legitimiteit van het democratisch proces en kan je de economie moderniseren,” verklaarde hij. En laat er geen twijfel over bestaan: met “moderniseren” bedoelt hij de lonen naar beneden halen zoals in Duitsland.
Voor De Wever is het vreemd dat de Franstaligen niet verder meegaan in die logica, het is immers ook de logica van het Marshall-plan van Di Rupo, “Als Wallonië gelooft in zijn Plan Marshall, waarom weigert het dan het effect ervan in de projecties voor de nieuwe financieringswet op te nemen?”
De meest kritische vragen kreeg De Wever rond zijn separatistisch partijprogramma. Het economische programma waar hij voor staat, ging er in als zoete broodjes. Een gelijkgezinde herkennen, is voor strak in het maatpak gestoken ondernemers een gemakkelijke opdracht. Intussen beweerde De Wever dat zijn programma betreffende de staatshervorming er enkel op gericht is om zijn economisch programma te realiseren. Een arbeidsmarkt zoals in Duitsland, dat is het doel van De Wever. De vakbonden kunnen zich maar beter klaar maken om daar op een ernstige wijze tegen in te gaan. Of zullen ze aanvaarden dat straks bij ons ook 20% van de werkenden minder dan 10 euro per uur verdient?