Veertig jaar van “paranoia”

[box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]

CULTUUR op SOCIALISME.be

• Film: "Illégal". Een harde aanklacht, maar wat daarna?
• Het verhaal van Max De Vries, partizaan voor het leven
• “Privacy”, boek van Rudie Kagie over de opmars van Big Brother
• Militante hiphop uit de VS. Interview met Boots Riley van “The Coup”
• Franse topgroep Sexion D’Assaut wil homofobe boodschap ook bij ons verspreiden
• U2 in België: wat blijft er nog over van de muziek?
• Op een andere planeet… “Red planets: Marxism and science fiction”
• “Living Dolls: the Return of Sexism” – strijd tegen seksisme is nog niet gestreden
• "Leven tussen twee vuren". Autobiografie van Jef Ulburghs
• The Lacuna. Prijswinnende roman van Barbara Kingsolver
• Trotski-fan kopieert zijn idool. Canadese film: “The Trotsky”
• Een terugblik op “Arbeid in de Ierse geschiedenis” van James Connolly
• “Vrede zij met u zuster” of het verhaal van een westerse zelfmoordterroriste
• “Eigen belang eerst”. Boek van Tom Cochez over de “vuile oorlog” in het VB
• "Gebakken lucht". Een vernietigende kritiek op traditionele media

[/box]

Veertig jaar geleden kwam een invloedrijk rockalbum uit. Black Sabbath kwam toen met een tweede album naar voor: Paranoid. Dat album was een uitdrukking van de woelige jaren 1970. Het blijft de moeite om er naar te luisteren.

Cédric Gérôme

De jaren 1970 waren woelig op sociaal en politiek vlak. De explosieve sound van Black Sabbath was een uitdrukking van de sfeer onder jongeren in het Westen. Het begint al met het eerste nummer, “War Pigs”, dat sterk uithaalt naar de oorlog in Vietnam, tegen regeringen die oorlogen voeren en arme jongeren naar het front sturen om die oorlogen uit te vechten. “Politici verstoppen zich altijd. Zij beginnen enkel de oorlog. Waarom zouden zij ook gaan vechten? Dat laten ze over aan de armen.”

Op een ogenblik dat de Amerikaanse en Britse legers opnieuw jongeren uit arme wijken proberen warm te krijgen om hen naar de bloedige oorlogen in Irak en Afghanistan te sturen, klinkt dit erg actueel. Black Sabbath wilde het album “War Pigs” noemen, maar het platenbedrijf vond dat “te controversieel.”

“Hand of Doom” was geïnspireerd door optredens van de groep voor getraumatiseerde Amerikaanse soldaten die via Groot-Brittannië terugkwamen van het front in Vietnam. Het beschrijft de trage doodstrijd van een heroïneverslaafde. Onder de soldaten was er veel druggebruik. Dat was een manier om de verschrikkingen van de oorlog te ontlopen.

Het album brengt een pessimistische kijk op de wereld, versterkt door de schreeuwende stem van Ozzy Osbourne, de agressieve gitaarsolo’s van Tony Iommi, de explosieve drummer Billy Ward en bassist Geezer Bitler.

Het geluid van Black Sabbath vormde een breuk met de jaren 1960. Osbourne stelde later: “Eind jaren 1960 en begin jaren 1970 was het allemaal flower power en over hoe mooi de wereld wel niet was. Wij konden ons daar niet in vinden.” De leden van Black Sabbath groeiden op in arbeiderswijken in Birmingham. De luide drums doen soms denken aan het oorverdovende lawaai in de fabrieken. Iommi moest zijn gitaar aanpassen toen hij twee vingers verloor bij zijn werk in een steenkoolbedrijf. De omgeving van de groep was hard, hun toekomstbeeld was niet rooskleurig en dat blijkt ook uit de muziek.

Iommi stelde dat deze achtergrond zeker een invloed had op de muziek. Ward stelde: “Het was een fantastische manier om woede te uiten. Als ik er nu op terugkijk, realiseer ik me dat we kwade jongeren waren.” Voor wie de naam Black Sabbath enkel bekend is doorheen de verschrikkelijke televisie-shows van Ozzy Osbourne, mag zich daar niet door laten beïnvloeden. Dit album is het immers waard om eens te beluisteren.