The return of the… Witte Woede!
In Gent was er donderdag de voorbode van een reeks regionale Witte-Woede acties. Honderden actievoerders kwamen bijeen voor een fietstocht en lieten duidelijk verstaan dat ze geen besparingen willen en dat bijkomende middelen in de sector noodzakelijk zijn. Minister Schauvliege werd op de korrel genomen door een delegatie van Vorming Plus. LSP was er ook.
Op federaal vlak is er voorlopig enkel een akkoord voor 2011, dat is een soort ‘stilte voor de storm’ tot de nieuwe regering er komt. Deze zal ongetwijfeld het mes in de sector willen zetten, net zoals dit op Vlaams vlak het geval dreigt te zijn. Vlaams minister van financiën Muyters wil een verdere regionalisering van de gezondheidszorg en verdedigt daarbij onomwonden de agenda van de Vlaamse werkgevers (lees dit artikel over de Vlaamse sectoren van de non-profit).
Dat mensen in actie komen is een goede zaak voor het zelfvertrouwen van vakbondsmilitanten, die de komende maanden sterk zullen mobiliseren om de Witte Woede écht wakker te krijgen eens de onderhandelingen voor een meerjarenakkoord op het bord liggen. Bovendien zet het de toon: er komen nog regionale acties en op 19 november is er een eerste nationale afspraak in Brussel.
Ook Vorming Plus, het zwaar geteisterde volwassenenonderwijs, was aanwezig op de actie. Men vroeg zich af waar de ‘warme samenleving’ waarover Schauvliege het in haar verkiezingscampagne had, te vinden was. Zij moeten het nu stellen met liefst een kwart minder, wat gezien de beperkte middelen die ze al hadden, gigantisch veel is.
Hoewel deze actie nog altijd louter symbolisch van aard was (op het einde van de fietstocht werd een ‘tijdbom’ afgeleverd aan de partijkantoren van de drie Vlaamse regeringspartijen, die tevens aan de federale onderhandelingstafel zitten), was de hoge opkomst en de teneur toch een teken dat de Witte Woede tot veel in staat is. In een sector waar nog meer toegevingen geen optie zijn voor de werknemers, zal elk gevecht een alles -of niets kwestie worden, die mogelijk ook bredere strijd en solidariteit op de agenda kan zetten.
Na de solidariteitsactie met Frankrijk van de Total-arbeiders roert de non-profit zich nu dus ook. Dit biedt perspectieven voor verdere strijd in ons land, waarbij de traditionele partijen meer onder druk gezet worden en strijdbare syndicalisten de noodzaak van een nieuwe arbeiderspartij op de agenda kunnen helpen plaatsen.
Dat laatste werd immers nog eens duidelijk na de ‘clash’ tussen Rudi De Leeuw en SP.a. Er is geen politiek verlengstuk voor de vakbonden als die consequent de verworvenheden van de arbeiders verdedigen. Ook op de actie in Gent waren er geen traditionele partijen te zien, en daarmee is natuurlijk al veel gezegd.