De sociale wantoestand in Congo, waar volgens de Wereldbank meer dan de helft van de bevolking ver onder de armoedegrens leeft, verklaart wellicht waarom ze met meer dan 200 de oproep beantwoordden van verschillende organisaties om op 30 juni te betogen tegen de viering van 50 jaar onafhankelijkheid. De talloze slogans, geroepen of op plakkaten en spandoeken, brachten dezelfde boodschap: Congo aan de Congolezen! Daarmee werd niet de formele onafhankelijkheid bedoeld, waarvan men de 50ste verjaardag viert, maar iets veel diepgaander.
Door Damaris (Brussel)
De betoging vertrok aan het Poelaertplein, tegenover het gerechtsgebouw, richting "Afrikaanse" wijk Matonge, waar heel wat mensen bij de betoging aansloten. Rond 17u kwam ze aan op het rond punt Schuman tegenover de zetel van de Raad van Europa. Echte onafhankelijkheid zal helaas pas bereikt worden als iedere Congolese arbeider en iedere boer zich ervan bewust is dat zonder hun eenheid, zonder georganiseerde strijd en zonder een revolutie die het kapitalistisch systeem van de kaart veegt, niets zal veranderen in Congo, of het nu is met Kabila of met iemand anders.
DOSSIER – Voor echte onafhankelijkheid: een socialistisch Congo
(Lees meer)
50 jaar na de onafhankelijkheid zien we een land dat onder curatele staat van de internationale financiële instellingen, een land waar de bevolking geen frank ziet van haar bodemrijkdommen. In 2011 zijn er opnieuw presidents- en parlementsverkiezingen. De winnaar daarvan is nog niet bekend: Joseph Kabila, een opposant van de PPRD, het MLC of de UDPS. Maar al deze partijen en figuren willen het imperialisme dienen en zijn bereid om de toegang tot de rijkdommen van het land weg te geven in ruil voor de eigen privileges.
Het zijn de arbeiders en de arme boeren die hun lot in handen moeten nemen. Ze moeten de toegang tot de bodemrijkdommen en het land uit de handen van de grote bedrijven, grootgrondbezitters en neokoloniale plunderaars halen. De nationalisatie van de mijnen zou toelaten dat de enorme opbrengsten die er worden gerealiseerd, worden aangewend om de nodige infrastructuur en ontwikkeling van het land mogelijk te maken en te investeren in onderwijs en gezondheidszorg.
Een dergelijke nationalisatie moet democratisch zijn waarbij de arbeiders die in de mijnen werken en de volledige Congolese gemeenschap het voor het zeggen hebben en niet enkele corrupte leiders.
Dit programma kan gerealiseerd worden indien we de nodige lessen trekken uit het verleden: geen enkel vertrouwen in de elite die enkel uit is op eigen privileges, geen vertrouwen in gelijk welke imperialistische macht, geen alliantie met kapitalisten. Enkel indien de controle op de economie in eigen handen wordt genomen, zal een echte onafhankelijkheid mogelijk zijn. Daartoe moeten de massa’s zoveel mogelijk betrokken worden in het revolutionaire proces. Enkel de massa’s hebben de kracht en de macht om in te gaan tegen de corrupte elite, het imperialisme en de neokoloniale plunderaars. De strijd begint met de arbeiders in de steden en met stakingen en betogingen.
Op 30 juni 2010, 50 jaar na de officiële onafhankelijkheid van Congo, zien we dat we 50 jaar van dictatuur, armoede, oorlog en lijden hebben gekend. Op 30 juni 2010 moeten we vol vertrouwen naar de toekomst zien. We weten net als Lumumba dat “de geschiedenis ooit haar oordeel zal vellen, dat zal niet de geschiedenis zijn die ons wordt geleerd in Brussel, Parijs, Washington of bij de Verenigde Naties. (…) Afrika zal haar eigen geschiedenis schrijven en dat zal een eervolle en waardige geschiedenis zijn.”