Your cart is currently empty!
2-4 juni: ABVV-Congres. Welk syndicaal antwoord op de crisis?
Begin juni houdt het federaal ABVV haar statutair congres onder de titel “Solidariteit tegen ongelijkheid.” De uitdagingen voor de vakbonden zijn heel groot. Alle politici en waarnemers zijn het erover eens dat er na de verkiezingen hard zal moeten worden bespaard. In het zuiden van Europa worden al stappen in die richting gezet. Welk syndicaal antwoord wordt geboden op de voorstellen om aan onze lonen, uitkeringen, brugpensioenen,… te zitten?
[box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]
En wat op politiek vlak?
Vakbondsmilitanten kunnen geen enkel vertrouwen stellen in de traditionele partijen. Die gaan allemaal voor besparingen na de verkiezingen. Op het ABVV-congres zullen Di Rupo en Gennez zich in hun toespraken op woensdag 2 juni wellicht beperken tot vage oproepen rond werk en sociale zekerheid, in essentie zijn ze het immers eens met de neoliberale logica die ze de afgelopen jaren niet enkel omarmd maar ook uitgevoerd hebben.
De plaats van de sociaal-democraten en christen-democraten in de tegenstelling tussen arbeid en kapitaal zien we in de praktijk. Dehaene zat en zit in de raad van bestuur van Inbev en Dexia, Willy Claes blijft ook na alle harde aanvallen op het personeel en de vakbonden gewoon in de raad van bestuur van Carrefour zetelen. De politici staan ver van onze leefwereld, ze dienen de belangen van de grote bedrijven en worden daar na hun pensioenleeftijd voor bedankt met lucratieve postjes.
De ABVV-leiding roept bij deze verkiezingen uitdrukkelijk op om voor de sociaal-democratie te stemmen. Rudy De Leeuw had het over progressieve frontvorming rond de SP.a, Caroline Copers stelde op het Vlaams ABVV-congres dat we “op 13 juni met één stem” moeten spreken om “een Forza Flandria te vermijden”. Luc Cortebeeck van het ACV kon het niet meer maken om enkel voor CD&V op te roepen. Hij pleitte er dan maar voor om alle “verantwoordelijke” burgerlijke partijen te steunen, “à la limite“ zelfs voor Open VLD. Dat laatste vond niet alleen VLD-voorzitter De Croo vervelend.
Het doet denken aan de positie van de eerste vakbonden in de negentiende eeuw. Toen werd opgeroepen om voor “progressieve liberalen” of “progressieve katholieken” te stemmen. Die tactiek leverde niets op in de strijd voor vakbondsrechten of algemeen stemrecht. Ondanks heroïsche vakbondsstrijd was het pas met de creatie van een eigen arbeiderspartij in de vorm van de Belgische Werklieden Partij vanaf 1885 dat vooruitgang werd bekomen. Het was onder druk van arbeidersstrijd en de opmars van de communisten dat de sociale zekerheid na WO II werd afgedwongen.
Als we vandaag het neoliberale patronale offensief tegen onze levensstandaard willen stoppen, zullen we zowel op syndicaal als op politiek vlak moeten strijden. Een strijdbare syndicale opstelling zou versterkt worden door een politiek instrument in de vorm van een nieuwe arbeiderspartij. Zo’n arbeiderspartij kan in ons land alleen maar tot stand komen als het steunt op belangrijke en strijdbare delen van de vakbeweging. LSP wil daar alvast haar steentje toe bijdragen.
[/box]
700.000 werklozen. Reële lonen: -1%
De voorbereiding voor de onderhandelingen rond een nieuw Interprofessioneel Akkoord (IPA) begint vroeg dit jaar. Leterme zei al dat er geen ruimte is voor loonsverhogingen. Het Federaal Planbureau stelt dat de economische vooruitzichten erg onzeker zijn door de toename van de publieke schulden, de financiële onstabiliteit en de kapitaalbewegingen tussen economische blokken en in de EU zelf.
Zelfs indien de economie van ons land opnieuw zou aantrekken met 1,5% groei in 2010 en 2011 dan zou het aantal jobs in deze periode met 26.000 eenheden afnemen. De vooruitzichten van de Nationale Bank inzake economische groei liggen lager met bijgevolg ook een scherpere toename van het jobverlies (89.000 dit jaar). De werkloosheid zal volgens het Planbureau stijgen tot 13,3% en dat percentage houdt stand tot 2015 (verder gaan de voorspellingen niet). Op twee jaar tijd zouden er 77.000 werklozen bijkomen waardoor er in 2012 128.000 werklozen meer zijn dan in 2008, het totaal aantal (inclusief oudere niet-werkzoende werklozen) overstijgt volgend jaar de kaap van de 700.000.
Als het van het Planbureau afhangt, kunnen de brutolonen in 2011-2012 naast de indexering met slechts 0,6% stijgen op twee jaar. De gezondheidsindex zou met 2,9% stijgen in dezelfde periode (terwijl de “consumptieve besteding van de particulieren” met 3,5% zou stijgen). De enige loonsverhogingen die voor het Planbureau mogelijk zijn, hebben we dus al ingeleverd omdat de gezondheidsindex niet overeenstemt met de reële prijsstijgingen. Bovendien wordt er vertrokken van de bruto-uurlonen. De eenmalige premies voor de koopkracht zoals voorzien in het vorige IPA dreigen opnieuw een voorwerp van discussie te zijn en geen verworven onderdeel van de lonen. Zullen we ons daar nog eens aan laten vangen?
Tenslotte moet rekening worden gehouden met de stijgende productiviteit (in 2010 en 2011 voorziet het Planbureau een stijging met in totaal 3%). Het reëel uurloon zal volgens het Planbureau met in totaal 1% afnemen in dezelfde periode. De optimistische visie van het Planbureau over de economische groei betekent nog steeds dat de werkenden fors zullen moeten inleveren op hun lonen. Door de algemene besparingen op overheidsuitgaven zullen particulieren bovendien meer moeten betalen voor diensten en infrastructuur die voorheen door de gemeenschap werden gefinancierd.
Voor het Planbureau moeten de lonen “beheerst” worden, onder meer voor de concurrentie door Duitsland “dat al jaren een zeer strikt loonbeleid voert.” Het feit dat in de Duitse metaal een loonakkoord werd gesloten dat nauwelijks de inflatie overtreft, is een teken aan de wand voor wat ons te wachten staat. Zullen de vakbondsleidingen zich neerleggen bij een dalende levensstandaard voor de werkenden?
Anti-kapitalistisch antwoord
Het kapitalisme is een productiesysteem waarin enkel de winsten van een kleine minderheid tellen en waarbij alles daaraan wordt onderworpen. Naarmate de winsten onder druk staan door de overproductiecrisis, heeft de burgerij vanuit haar logica geen andere keuze dan een aanval op de arbeiders in te zetten, door ons langer en harder te laten werken. De poging om de overproductiecrisis te negeren door middel van winsten uit speculatie is een zeepbel gebleken waarvoor wij eens te meer zouden moeten betalen.
De logica van dit systeem aanvaarden, betekent instemmen met een aanval op onze levensstandaard. Om onze belangen te verdedigen, moeten we wel ingaan tegen het kapitalisme. De slogan “het kapitalisme schaadt de gezondheid” is correct, maar er moet wel inhoud aan worden gegeven. Er moet bovenal worden gebouwd aan een krachtsverhouding die in overeenstemming is met de ernst van de aanvallen.
Informatie- en mobilisatieplan
De afgelopen maanden werden verschillende sociale bloedbaden aangekondigd: Opel, Inbev, Carrefour, Godiva,… Waar het patronaal offensief werd beantwoord met consequent en strijdbaar verzet werd het gestopt en waren er soms opvallende overwinningen. De sleutel tot succes bij Inbev en eerder bij Bayer bestond uit sensibilisatie en informatie van het personeel, solidariteit op de werkvloer, in de sector en daarbuiten. Als we bedrijf per bedrijf of in het geval van Carrefour winkel per winkel het gevecht aangaan, dan zullen we onze slag niet thuis halen.
Om een nederlaag in de discussies rond het eenheidsstatuut voor arbeiders en bedienden of in de loononderhandelingen in het najaar te vermijden, zal verzet nodig zijn. Het federaal ABVV-congres begin juni zou kunnen gebruikt worden om een informatie- en mobilisatiecampagne op te zetten rond deze dossiers. Het zal niet volstaan om telkens bij een nieuw sociaal bloedbad op een week tijd een steekvlamactie op te zetten. Voor een sterkere krachtsverhouding is het nodig om op de werkvloer te argumenteren, informeren en mobiliseren.
Er is hierbij nood aan een concreet eisenplatform met daarin de verdediging van onze werkgelegenheid door middel van een arbeidsduurvermindering zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen, de verdediging van de brugpensioenen en een verbetering van het wettelijk pensioen, degelijke jobs met vaste contracten, een eenheidsstatuut van arbeiders en bedienden met opwaartse harmonisatie. Om dit alles te betalen, moet een einde worden gesteld aan de patronale cadeaus (dit jaar goed voor 8,9 miljard euro) en moeten de vermogens van de superrijken worden aangesproken. Teneinde controle over de economie te krijgen, moeten de sleutelsectoren onder arbeiderscontrole en -beheer worden geplaatst. Rond dergelijke eisen kunnen we de syndicale beweging versterken en uitbouwen,, ook onder jongeren en de meest onderdrukte lagen die vandaag vaak niet bereikt worden. Wie strijdt, kan verliezen. Maar wie de strijd niet aangaat, is op voorhand verloren!