Your cart is currently empty!
Wereldvrouwenmars. Betoog mee tegen armoede, oorlog, geweld op vrouwen en afbouw van basisdiensten
Op 6 maart vindt in onder meer Brussel een nieuwe internationale actie van het Wereldvrouwenmarsplatform plaats. Duizenden vrouwen en mannen – syndicalisten, feministen, activisten uit allerlei sociale bewegingen – zullen er hun protest laten horen tegen armoede, oorlog, geweld op vrouwen en de gebrekkige toegang tot noodzakelijke basisdiensten. LSP roept haar leden en sympathisanten op hieraan deel te nemen.
Artikel uit het februarinummer van de Linkse Socialist, door Anja Deschoemacker
[box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]
Stop de Congolese nachtmerrie!
Het project 2010 van de Wereldvrouwenmars sluit op 10 oktober af met een Europese delegatie naar Kivu in Congo. Hoewel de absoluut barbaarse toestand waarin de bevolking zich bevindt en het bijna ondenkbare geweld tegen vrouwen van alle leeftijden genoegzaam zijn gekend, gebeurt feitelijk niets om hieraan een einde te maken.
Amnesty International schrijft het volgende, gebaseerd op haar eigen onderzoek in Noord-Kivu tussen februari en maart 2008: “leden van gewapende groepen en regeringstroepen zetten de verkrachtingen en het seksuele misbruik van vrouwen en meisjes verder en, in een kleiner aantal gevallen, ook van mannen en jongens. Kleine kinderen en bejaarde vrouwen bevinden zich onder de slachtoffers, waarvan velen groepsverkrachtingen hebben ondergaan of meermaals werden verkracht. (…) Sommige vrouwen zijn ontvoerd en worden als seksslaven gebruikt. In veel gevallen blijkt seksueel misbruik en verkrachting etnisch gemotiveerd te zijn en/of gericht op het terroriseren en demoraliseren van gemeenschappen die ervan worden verdacht vijandige groepen te steunen.”
[/box]
Strijd blijft nodig
In de jaren ’90 luidde het dat collectieve strijd voor verbetering en bevrijding van de lasten die op de rug van vrouwen rusten niet langer nodig was. Of een vrouw een goede positie kon uitbouwen, hing enkel nog af van haar individuele capaciteiten en inzet. De realiteit was en is anders. Een aantal schrijnende wettelijke discriminaties werd weggeruimd, maar net als vandaag leden vrouwen onder een hogere werkloosheid dan mannen en vooral een sterkere ondertewerkstelling: zo’n 7,8 % van de mannen werkt deeltijds (cijfers uit 2006) tegenover 44,2% van de vrouwelijke werkenden. Gemiddeld zouden vrouwen ook drie maand per jaar langer moeten werken om aan een gemiddeld mannenloon te komen.
Deze zwakke economische positie verdwijnt niet door wetswijzigingen. Deze wetten verhinderden immers niet dat deeltijdse en tijdelijke tewerkstelling een hoge vlucht namen – vandaag werken meer vrouwen buitenshuis, maar procentueel zijn er minder die van hun loon kunnen leven zonder in de categorie werkende armen te vallen. Waar mannen met kinderen gemiddeld meer verdienen dan kinderloze mannen, is dat voor vrouwen omgekeerd. Gevolg: toenemende afhankelijkheid van een mannelijke kostwinner om basiscomfort te verzekeren en toenemende armoede voor die vrouwen (en hun eventuele kinderen) die het zonder mannelijke kostwinner moeten stellen.
Bovendien draaien de vrouwen in de gezinnen op voor de gevolgen van de afbouw van openbare diensten en sociale zekerheid. Wachtlijsten in iedere zorgsector vertellen het verhaal van hoe mensen met een grotere zorgbehoefte enkel op hun gezin kunnen rekenen. Een deel van de dagelijkse voorkomende familiedrama’s vindt hun oorzaak in deze situatie. Een bejaarde moeder die haar volledig afhankelijke gehandicapte zoon vermoordt omdat ze niet weet wie voor hem zal zorgen eens zij sterft, het is slechts één voorbeeld van hoe het gebrek aan diensten de gezinnen taken toebedeelt die ze niet aankunnen.
De betoging op 6 maart is dan ook een noodzakelijke betoging, de eisen die naar voor worden gebracht een strikt minimum om de sociale problemen van vrouwen en hun gezinnen te beginnen aanpakken.
Ons programma
In het najaar van 2009 heeft de vrouwencommissie van LSP de brochure “een socialistisch anti-crisisprogramma voor werkende vrouwen” (te bestellen bij de redactie) uitgebracht. Daarin leggen we uit hoe voor een reële bevrijding van de grote massa van vrouwen, voor het verkrijgen van een volwaardige positie, een politiek nodig is waarbij sociale behoeften beantwoord worden door de creatie van diensten zonder het afschuiven van sociale taken op de rug van vrouwen.
Zo kan de strijd tegen ondertewerkstelling (en dus te lage lonen) enkel gewonnen worden door de vernietiging van alle slechtbetaalde, deeltijdse en tijdelijke jobs en hun transformatie tot jobs die werkzekerheid en een volwaardig loon bieden. Een belangrijke eerste stap om te komen tot volledige tewerkstelling – waarbij het patronaat niet langer de ene groep arbeiders tegen de andere kan opzetten door systematische discriminatie op basis van sekse, leeftijd, opleiding, nationale afkomst,… – is een algemene arbeidsduurvermindering zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen. Die maatregel is ook nodig om iedereen meer tijd te bieden om met hun gezin door te brengen, om zijn/haar talenten te ontwikkelen, om te ontspannen.
Alle vrouwen – en dan vooral vrouwen met kinderen – een voltijdse job aanbieden, kan dan weer enkel indien collectieve oplossingen worden geboden voor de vele taken die vandaag op de schouders van het gezin vallen. We willen meer tijd met onze kinderen besteden en flink uitgebreide ouderschapsverlofregelingen met doorbetaling van het volle loon – voor moeders en vaders – zijn daarvoor nodig. Maar dat is op zich niet voldoende: het routinewerk in het huishouden moet minstens deels overgenomen worden door te creëren openbare diensten.
Vandaag kunnen gezinnen met voldoende inkomen daarvoor beroep doen op dienstencheques. Wij erkennen de nood aan dergelijke diensten, maar vinden het schandalig dat de loon- en werkomstandigheden van het personeel bij de slechtste op de arbeidsmarkt zijn. Hetzelfde geldt voor de kinderopvang door onthaalmoeders: LSP steunt dan ook de door het LBC aangekondigde staking van de onthaalouders voor een volwaardig werknemersstatuut. Dergelijke diensten zouden openbare diensten, toegankelijk voor iedereen, moeten zijn, waarbij werknemers recht hebben op een volwaardig ambtenarenstatuut. Financiële onafhankelijkheid is voor vrouwen ook de beste bescherming tegen geweld. De samenleving moet veel meer investeren om mishandelde vrouwen en kinderen te beschermen en te helpen om een nieuw leven op te bouwen. Een voldoende aanbod aan betaalbare en kwaliteitsvolle sociale huisvesting, diensten voor noodopvang met voldoende personeel en middelen, sociale en psychologische begeleiding van slachtoffers en daders,… zijn nodig, maar zonder financiële onafhankelijkheid zal er fundamenteel weinig veranderen.
Wie zal dat betalen?
Zo’n programma kost veel geld. Vandaag worden immers een pak noodzakelijke taken vervuld door de onbetaalde arbeid van vrouwen. Kan een gezin al die taken niet aan? Pech gehad, zoek het zelf maar uit! Dat is wat regering en patronaat feitelijk zeggen. Hen dwingen die onbetaalde arbeid om te zetten in volwaardige betaalde arbeid zou een massale strijd vergen van de volledige arbeidersklasse.
Het is immers een strijd rond de vraag of de vruchten van de arbeid toekomen aan een kleine kapitalistische elite of aan de volledige samenleving, die deze middelen kan inzetten om een oplossing te bieden voor armoede, werkloosheid, slechte en dure huisvesting, wachtlijsten in de zorgsectoren,… en een einde te maken aan iedere vorm van discriminatie en uitbuiting. Het is de winsthonger van die elite die vereist dat vrouwen overal ter wereld onbetaalde arbeid verrichten. Het is die elite die de verschillen binnen de arbeidersklasse op basis van sekse, maar ook nationale afkomst, leeftijd, opleidingsniveau, religie,… misbruikt om steeds meer iedereen lage lonen, slechte arbeidsvoorwaarden en onzekere contracten op te dringen. Het is die elite die oorlogen en gewelddadige conflicten ontketent in hun onderlinge strijd voor de grootste buit.
Een volledige en definitieve oplossing hiervoor is dan ook enkel mogelijk door deze elite de macht uit handen te slaan, een taak die enkel de arbeidersbeweging kan vervullen, en een samenleving te organiseren die gebaseerd is op samenwerking en zorg voor ieder individu. Echte emancipatie voor de meerderheid van vrouwen is enkel mogelijk door de strijd voor socialisme – dat is het programma dat LSP op 6 maart zal verdedigen en bediscussiëren met zoveel mogelijk deelnemers aan de betoging. Help ons hiermee en neem contact op met vrouwen@socialisme.be.