Your cart is currently empty!
Naar een nieuwe algemene staking in Guadeloupe?
De sociale situatie in de Franse departementen in de Caribische zee en in Guadeloupe in het bijzonder bereikt opnieuw een kookpunt. Sarkozy heeft intussen een lokale vrouw, Marie Lice Penchard, aangesteld als staatssecretaris voor “overzeese departementen”. De strijd gaat verder tot de invoering van de “Bino-akkoorden” waarmee een einde kwam aan de algemene staking in maart 2009. Toen werd opgekomen voor een verhoging van 200 euro van de laagste lonen en een daling van de prijzen.
De aankondiging van Penchard dat de olieprijzen zouden stijgen en de komst van nieuwe politie-agenten uit Frankrijk heeft de woede verder doen toenemen.
Er waren pogingen om de geloofwaardigheid van de LKP (de organisatie die de arbeiders en jongeren organiseerde in de algemene staking van maart) te ondermijnen en de heersende klasse was uit op wraak tegenover vakbondsmilitanten. Verschillende werkplaatsen werden gesloten. Elders werd geweigerd om gesloten akkoorden na te komen. De repressie tegen jongeren werd opgedreven. Maar de bevolking van Guadeloupe geeft niet toe. Er is wel nood aan een politiek debat over perspectieven voor de bewegingen en welke maatregelen nodig zijn om af te dwingen dat de regering en het patronaat de gesloten beloften nakomen. Verder moeten we ook de discussie aangaan over hoe we effectief een einde kunnen maken aan de “pwofitasyon” (creools woord voor winst maken en uitbuiten).
Nieuwe mobilisaties
Sinds september zijn er opnieuw meetings en bijeenkomsten in de voorbereiding van een tweede golf van strijd. De zogenaamde antwoorden van de regering volstaan immers niet voor de arbeiders. Marie Luce Penchard stelt voor om een aantal nieuwe supermarkten te laten openen om de concurrentie aan te moedigen. Dat zal de prijzen niet doen dalen. De autoriteiten moesten zelf toegeven dat het systeem van vaste prijzen niet werkt omdat er nog altijd mogelijkheden zijn om prijsverhogingen door te voeren. Er is immers een monopolie van een handvol families. Indien er nieuwe supermarkten zouden komen, zullen dezelfde families deze controleren, net zoals ze reeds de import en distributie controleren. Hetzelfde geldt voor de landbouw: de boeren moeten produceren voor export naar de rest van het Caribische gebied terwijl Guadeloupe al eeuwenlang afhankelijk is van voedselimport uit Frankrijk.
Hoe denken de Franse en Guadeloupaanse kapitalisten dat deze producenten goedkoper kunnen werken dan hun collega’s in de Dominicaanse Republiek of Haïti? Door de arme boeren nog meer uit te buiten?
Socialisme in Guadeloupe?
Hoe we de discussie ook draaien of keren, we komen altijd op hetzelfde probleem terug: om de productie op de behoeften van de inwoners van Guadeloupe af te stemmen , moeten de arbeiders, arme boeren en jongeren de economie controleren, plannen en beheren.
Het is dus een kwestie van de macht over te nemen van de lokale heersende klasse en het afschaffen van het privaat bezit van de productiemiddelen. Dat betekent dat wordt gebroken met dit economisch systeem dat gebaseerd is op “pwofitasyon” en het reorganiseren van de samenleving vanuit de behoeften van de meerderheid van de bevolking. Er moeten raden van arbeiders worden verkozen om de grote bedrijven over te nemen. Door ons te organiseren in de wijken en op de werkvloer kunnen we een evaluatie maken van de reële behoeften en op die basis beslissingen nemen over de productie, prijzen,… waarbij rekening wordt gehouden met het milieu en de arbeidscondities.
De vertegenwoordigers van dergelijke raden die worden verkozen door de arbeiders en de volledige bevolking moeten uiteraard steeds afzetbaar zijn. Ze zouden de productie kunnen plannen op basis van de echte behoeften en niet op basis van wat wordt opgelegd door ministeries in Parijs. Een democratische en socialistische planning zou de basis leggen voor een echte ontwikkeling van het eiland. Dat zou uiteraard moeten gepaard gaan met samenwerking met andere landen in de regio. Dergelijke samenwerking zou in schril contrast staan met de wijze waarop de landen in de regio vandaag met elkaar concurreren om de belangen van het imperialisme te dienen.
De algemene staking in de lente stelde reeds de kwestie van een beslissende breuk met dit systeem. De arbeiders vormden de kern van de strijd voor verandering. Bij komende strijdbewegingen moeten de Franse arbeiders zich mobiliseren om steun te betuigen aan hun collega’s in Guadeloupe. Het zijn de arbeiders die de gehate regering-Sarkozy ten val kunnen brengen. Dat is nodig omdat deze regering de arbeiders tegen elkaar opzet en de levensstandaard van de meerderheid van de bevolking ondermijnt.
De noodzaak van een alternatief op het kapitalisme is dringend. De toekomst van Guadeloupe kan enkel in deze termen worden gesteld, er moet immers een einde komen aan de uitbuiting van het land en de regio. De arbeiders en arme boeren hebben een weg vooruit aangegeven met hun acties, we moeten op die weg verder gaan en bouwen aan een socialistisch alternatief. Daartoe is nood aan een massale revolutionaire partij die de strijd tot een overwinning kan brengen op basis van een socialistisch programma.