Your cart is currently empty!
De leerkrachten uithongeren omdat de bankiers werden gered? Wij zeggen neen!
Het begin van het nieuwe schooljaar werd langs Franstalige kant gekenmerkt door acties van de leerkrachten tegen de besparingsmaatregelen van minister Simonet (CDH). Tijdens deze acties viel het Koninklijk Atheneum Da Vinci in Brussel op door een strijdbare opstelling van het personeel. We spraken met Patrick Zéoli, LSP-lid en leraar aan deze school.
De minister heeft de maatregelen terug ingetrokken. Was dit een overwinning?
Patrick: “Het is een overwinning als we het vergelijken met wat ze eerst wilden doorvoeren. Maar het is de vraag of de voorgestelde besparingen niet gewoon pistes waren waarvan op voorhand was geweten dat ze er niet zouden door geraken, gewoon om te zien hoe de leerkrachten zouden reageren. Uiteindelijk moeten we vaststellen dat de leerkrachten nu misschien niet meer direct worden geviseerd, maar de middelen zijn intussen wel bevroren. Als het zoals vorig jaar een strenge winter wordt, zullen veel scholen moeten besparen op de verwarming. Ook het loon van het ondersteunend personeel hangt af van de dotaties aan de scholen. Verder zijn er problemen op het vlak van de infrastructuur, van raamwerk in slechte staat tot oude verwarmingsketels.
“De acties waren wel belangrijk. Als er geen reactie was gekomen, waren de maatregelen er wellicht door geraakt. Het feit dat de maatregelen werden ingetrokken, is wel goed voor de moraal van de leerkrachten. Dat was welkom na de ontgoocheling van 1996” (Toen was er een lange staking tegen de maatregelen van PS-minister Onkelinx, ondanks de langdurige acties verloren duizenden leerkrachten hun job).
In 95-96 was het atheneum Da Vinci al het eerste dat in staking ging en de school die het langst actie bleef voeren. Ook nu staat de school vooraan. Waar komt die strijdbaarheid vandaan?
Patrick: “Onze school was ook één van de eerste die durfde zeggen dat er problemen zijn met geweld op school. Dat werd versterkt door een incident in 1998 toen een leerkracht werd toegetakeld met een schroevendraaier. Het pedagogisch team en het ondersteunend personeel zijn hier echt verenigd. Toen we naar aanleiding van dat incident bezocht werden door Onkelinx en haar kabinetschef hebben we hen allemaal samen ontvangen in een grote zaal en hebben we uiteindelijk meer middelen bekomen.
“In 1996 werden de acties gedragen en waren er zelfs geldomhalingen voor de leerkrachten die iedere dag staakten en er was ook een omhaling voor anderen. Eenheid is een traditie in deze school, wat ook het statuut van het personeel is. De directie komt voort uit de leerkrachten van de school en niet van buitenaf.”
Er werd bij dit schooljaar snel overgegaan tot actie. Wat is jouw indruk van die strijd?
Patrick: “We hadden de indruk dat de vakbonden niet echt wilden dat er iets zou gebeuren. Er was een enorme ongerustheid op onze school, net zoals op andere scholen. Maar vanuit de vakbondsleidingen kregen we te horen dat we best niet teveel zouden doen en ons zouden beperken tot kleine acties. De ordewoorden waren niet duidelijk (wie werd gedekt door de staking en wie niet?). In onze school hebben we onze plan getrokken omdat er een traditie van strijd is. Maar in andere scholen was dat niet het geval en wisten veel leerkrachten niet wat ze moesten doen. Het blijft wel opvallend dat er op 5 oktober zonder enige echte mobilisatie toch meer dan 1.000 betogers waren.
“Als de regering wil besparen, wordt altijd gekeken naar de publieke sector. Met de crisis zullen er harde aanvallen zijn en zullen we moeten reageren. Zelfs een aantal leerkrachten die niet echt vooraan stonden bij de acties, benadrukten de noodzaak van solidariteit met het postpersoneel en ook met de boeren. Het gevoel dat ik rond me kreeg, was dat er bereidheid is om samen in actie te komen. De mobilisatie op onze school was misschien uitzonderlijk, maar dezelfde ideeën leefden ook in andere scholen. Wij zijn geen geïsoleerd eiland dat los staat van de rest van de wereld.”
Welke oplossingen zijn er nodig voor de vele problemen in het onderwijs?
Patrick: “Het antwoord is eenvoudig: prioriteit geven aan middelen voor onderwijs waardoor het van onderuit kan worden hervormd. Nu komen onderwijshervormingen altijd van bovenaf en gaan deze in tegen de belangen van het personeel een de jongeren. We worden nu van bovenaf bestookt met maatregelen.
“Er is nood aan een massale publieke herfinanciering van het onderwijs. Op langere termijn zou dat leiden tot meer efficiënte scholen. Maar de regeringen bekijken hun begrotingen op korte termijn en schuiven de hete aardappel steeds door naar de volgende regering. Tegelijk durven ze niets doen tegen private bedrijven die enorme subsidies krijgen van de overheid: notionele intrestaftrek en andere fiscale cadeaus, miljarden voor de banken,…
“In deze beweging ben ik tussen gekomen als lid van LSP. In mijn omgeving voelde ik dat velen beter willen begrijpen wat er gebeurt. Er was een grote interesse in ons maandblad en er waren heel wat diepgaande discussies. Ik heb de indruk dat er op politiek vlak een kwalitatieve stap wordt gezet. Zonder het voorbeeld van mijn school te willen veralgemenen, wil ik iedereen aanraden om politieke discussies aan te gaan. Onze ideeën vinden een steeds grotere echo, de crisis zorgt ervoor dat onze oplossingen veel concreter worden.”