Afgelopen vrijdag was er in Ierland een nationale actiedag tegen de geplande bezuinigingen van de regering. Die regering wil 4 miljard besparen op de lonen, diensten en jobs. Op de nationale actiedag waren er acht lokale betogingen met in totaal 90.000 aanwezigen. Een verslag vanop de betogingen. Afgelopen donderdag publiceerden we een interview met Europarlementslid Joe Higgins waarin onder meer werd ingegaan op de politieke, economische en sociale situatie in Ierland.
Dublin: 40.000 betogers
De grootste betoging was in Dublin met 40.000 aanwezigen die zich uitspraken tegen de regeringsstrategie om de lonen, diensten en werkgelegenheid onder vuur te nemen. Veel betogers zagen hun inkomen afnemen als gevolg van de reeds genomen besparingsmaatregelen. Aan de kop van de betoging liepen twee mensen die verkleed waren als bankier en als vastgoedmakelaar. Zowat 30% van de betogers kwamen uit d eprivate sector en 70% uit de openbare diensten die hard worden geraakt door de besparingsplannen.
Onze eisen en slogans kregen een goede respons van de betogers. Wij brachten het idee naar voor van een algemene 24-urenstaking als volgende stap in de strijd tegen de besparingen en aanvallen. Aan onze stand werd gesproken door onder meer Europarlementslid Joe Higgins. Ondanks de regen verkochten we 200 exemplaren van ons maandblad.
Tullamore: 4.000 betogers
In het centrum van het land werd een betoging gehouden in de buurt van waar de premier woont. Er waren militanten uit zowel de openbare sector als de privé. Zo was er een opvallende delegatie van stakende arbeiders van Green Isle Foods. Terwijl de regering middelen heeft om de banken te redden (daarvoor werd 54 miljard euro gevonden), moeten wij inleveren op onze lonen, arbeidscondities en jobs.
Galway: 6.000 betogers
Op deze betoging was er een opvallende afkeer tegenover de regering en de ministers. Die beweren allemaal dat er geen alternatief is op de besparingen. De betogers waren kwaad, maar dat kwam niet altijd tot uiting. De Socialist Party was de enige groep die georganiseerd slogans naar voor bracht. Zonder deze slogans was het een stille betoging geweest. We verdeelden 1500 pamfletten en verkochten 60 kranten.
Cork: 15.000 betogers
Met 15.000 betogers was dit de tweede grootste betoging van het land. De twee afdelingen van de Socialist Party in de stad waren al vroeg op post met een stand en spandoeken. Ook hier was de nood aan een algemene 24-urenstaking een centraal gegeven. Gemeentewerkers uit Youghal vertelden dat ze altijd 6,5% van hun loon hadden afgestaan aan pensioenfondsen, maar daar nu amper nog iets van zullen zien. Er was een opvallende delegatie arbeiders van Coca Cola waar al 11 weken wordt gestaakt. Onze eis van een algemene 24-urenstaking werd overgenomen door heel wat betogers. We verdeelden 4.000 pamfletten en verkochten 60 kranten.
Limerick: 6.000 betogers
Het weer was verschrikkelijk in Limerick, maar er waren toch 6.000 betogers. Er dreigde echter niet alleen letterlijk een storm te ontwikkelen, ook op de betoging was de sfeer stormachtig met een enorme afkeer tegenover de bankiers en de vastgoedontwikkelaars. Een leerkracht van een kleine dorpsschool vertelde ons dat zijn school al drie leraars had moeten afdanken, een derde van het personeel. Met de Socialist Party hielden we achteraf een meeting. We verkochten 37 kranten en drie mensen gaven aan lid te willen worden van de partij.
Dundalk: 1.500 betogers
Op de betoging in Dundalk waren er vakbondsmilitanten maar ook werklozen. Toch waren er weinig jongeren op de betoging. Een arbeider van een callcenter stelde dat er grote intimidatie was geweest vanwege de directie. Er werd een mail rondgestuurd om te zeggen dat wie niet zou komen werken, ernstige gevolgen zou moeten dragen. Iedere aanvraag om verlof te krijgen werd geweigerd. Een lerares stelde dat er meer nodig is, “we moeten allemaal in staking gaan, anders wandelt de regering gewoon over ons heen.” We verkochten op de betoging 60 exemplaren van ons maandblad.
Sligo: 5.000 betogers
Sligo is een stadje met 18.000 inwoners. Toch waren er maar liefst 5.000 betogers. Dat is een uitdrukking van de enorme woede onder brede lagen van de bevolking. Alle vakbonden uit de openbare diensten waren aanwezig en ook arbeiders uit de private sector namen deel aan de betoging. De betoging eindigde met de muziek van Tracy Champan, “Talkin ‘about a revolution”. We verkochten 29 exemplaren van ons maandblad.
Waterford: 9.000 betogers
Ook op de betoging in Waterford was er een diverse aanwezigheid vanuit alle openbare diensten. Ambulanciers, brandweermannen en postmensen betoogden hun in uniform. Er waren ook heel wat arbeiders uit de private sector, onder meer de handel en horeca.
De vakbondsleiding begon met voorzichtige slogans als “What do we want? Fair pay”, maar de arbeiders gingen al snel over tot slogans tegen de regering: “Cowen, Lenihan, Coughlan – Out, out, out!.” We verkochten 35 kranten en verdeelden meer dan 1.000 pamfletten.
Hoe verder? Vakbonden moeten strijd voeren
De opkomst voor de acties op 6 november was opvallend en een uitdrukking van de woede onder brede lagen van de bevolking tegenover de geplande besparingen. De regering had 54 miljard euro over voor het redden van de banken en het overnemen van slechte schulden. Tegelijk worden de openbare diensten hard aangepakt. Deze ongelijke benadering leidt tot grote woede.
De opkomst was groot, maar kon veel groter zijn geweest indien de vakbondsleiding een strijdbare positie had ingenomen. Enerzijds stellen de vakbondsleiders dat de Thatcheriaanse politiek van de verschroeide aarde moet worden verworpen, maar anderzijds wordt voorgesteld om de geplande besparingen van 16 miljard euro over acht jaar te spreiden in de plaats van vier.
Er werd gezegd dat er een staking van de openbare sector komt op 24 november. Het is echter niet duidelijk of de vakbondsleiding wel bereid is om de regeringsplannen echt te verslagen. Het lijkt alsof de vakbondsleiding de hardste randjes van de besparingen weg wil, maar geen alternatief heeft op de besparingen op zich. Gelijk welk akkoord met de regering zal leiden tot een aanval op de levensstandaard en een verdere ondermijning van de eocnomie.
Reeds voor de actiedag werd door de vakbondsleiding aanvaard dat er zware besparingen zullen komen in de openbare diensten. Het verzet werd beperkt tot de stelling dat er niet aan de lonen mag worden geraakt. Ze moesten wel iets zeggen om in te spelen op de enorme woede onder de arbeiders die reeds een zware loonsinlevering te slikken kregen en nu nog eens verantwoordelijk worden gesteld voor de crisis.
De vakbondsleiding moet zich verzetten tegen de regering en een volledige intrekking van de plannen eisen. Door in te stemmen met besparingen wordt geen antwoord geboden op de stijgende werkloosheid. Door enkel te spreken over de openbare diensten wordt vermeden dat er een grotere solidariteit is tussen de publieke en de private sector. De zwakte van de vakbondsleiders geeft de regering en het patronaat een kans om in te spelen op de verdeeldheid tussen de publieke en de private sector.
De staking op 24 november zal nu erg belangrijk zijn. Daarbij is het nodig om te antwoorden op de vraag hoe een echte strijdbeweging tot stand kan komen om zo de woede om te zetten in een efficiënte strijd. De Socialist Party verdedigt het idee van een algemene 24-urenstaking van alle arbeiders. We stellen tevens dat er nood is aan een nieuwe massale arbeiderspartij om een echt alternatief te bieden in de strijdbeweging en de basis te vormen voor een echte linkse en socialistische regering. Op 6 november kregen we een heel goede respons met meer dan 500 verkochte kranten en 25 mensen die aangaven lid te willen worden van de Socialist Party.