Your cart is currently empty!
Film: “City of Life and Death” van de Chinese regisseur Lu Chuan
Deze film handelt over het beruchte bloedbad aangericht door het Japanse leger in de Chinese stad Nanking in 1937. Het is een opmerkelijke en controversiële film die de kijker schokt en tot nadenken aanzet. In 1937 begon het imperialistische Japan een oorlog tegen China. De heersende klasse van Japan wilde haar buur domineren en alle natuurlijke rijkdommen in handen nemen.
In augustus 1937 viel de stad Shanghai in Japanse handen. Het Chinese leger trok zich hierop terug in haar hoofdstad, Nanking. Daar werd een heuse slachtpartij aangericht door het Japanse leger.
De film is in zwart/wit wat het doet lijken op een documentaire. “City of Life and Death” brengt de gebeurtenissen zowel vanuit Chinees als vanuit Japans oogpunt. Dat leidde tot heel wat woede bij de Chinezen en het kwam zelfs tot doodsbedreigingen aan het adres van Lu Chuan. De release van de film in China werd bijna onmogelijk gemaakt.
De vernietiging van de oude hoofdstad van China en het brutaal uitmoorden van 300.000 inwoners zit diep in het Chinese bewustzijn gebrand. Anderzijds zijn er rechtse Japanse figuren die de oorlogsmisdaden ontkennen. Dat negationisme is absurd en gaat in tegen de vele historische bewijzen.
Lu Chuan vertelt het verhaal vanuit verschillende oogpunten: dat van een oprukkende Japanse soldaat, een Chinese verzetsstrijder en een groep soldaten die wel moedig zijn maar met onvoldoende manschappen tegenover het Japanse leger, de nazi-zakenman John Rabe die ironisch genoeg hielp bij het opzetten van “veiligheidszones” voor vluchtelingen in de stad en tenslotte het standpunt van zijn Chinese secretaris en diens familie.
Er wordt vermeden om stereotype beelden te brengen van de hoofdfiguren. In tegenstelling tot Westerse films over het bloedbad van Nanking wordt de nadruk op de Chinezen en Japanners gelegd en niet op de paar Europeanen die een rol speelden in de gebeurtenissen.
De gebeurtenissen worden gedetailleerd gebracht, soms afstandelijk, vaak brutaal maar zonder er over te gaan. Het is een oprechte poging om een realistisch portret te brengen van wat er gebeurd is en wat de impact daarvan was op het leven van de betrokkenen. De beelden van gevechten zijn erg realistisch, Chinese krijgsgevangenen worden op bijna industriële wijze afgeslacht, burgers worden willekeurig geëxecuteerd, vrouwen worden op massale schaal verkracht en er wordt een beeld gebracht van de seksuele slavernij waartoe Chinese vrouwen werden gedwongen.
De beelden zijn schokkend, maar toch wordt soms niet alle brutaliteit in beeld gebracht. Zo was er een courante praktijk waarbij Japanse officieren er een “sport” van maakten om Chinese soldaten te onthoofden. Dat wordt niet in beeld gebracht in de film. Ook het gebruik van chemische wapens door de Japanners wordt niet vermeld, er is enkel een scene waarbij Japanse soldaten een gasmasker dragen.
“City of Life and Death” (in China uitgebracht onder de titel “Nanjing Nanjing”) is een moeilijke film die de kijker emotioneel verward achter laat. Het gaat in op een verschrikkelijke historische gebeurtenis die amper bekend is in het Westen, maar wel het Chinese beeld op Japan heeft bepaald en daar nog steeds een invloed op heeft.
De moedige aanpak van de regisseur om de Japanse soldaat voor te stellen als een gewone mens die onder druk van de oorlog en de reactionaire ideologie van zijn heersers tot misdrijven werd gedwongen, gaat in tegen de veralgemeningen over Japanners die nog steeds leven in China.