Voor de derde keer in haar bestaan kwam de Linkse Socialistische Partij op in heel Vlaanderen. Nu was dat niet enkel voor de verkiezing die zich in heel het Nederlandstalige kiescollege afspeelt (zoals met de Senaat in 2003 en Europa in 2004) maar ook voor het eerst met lijsten in alle provincies voor het Vlaams parlement. In Wallonië en Brussel kwamen we op onder onze nieuwe naam Parti Socialiste de Lutte. Voor Europa deden we dat in kartel met de LCR, voor het Brussels parlement in kartel met PC, LCR en PH. In Bergen, Waals-Brabant en Luik deden we het op eigen benen met PSL-lijsten.
Eric Byl
Sommigen zullen wellicht neerkijken op onze scores. Maar ondergetekende herinnert zich andere tijden. Bij Militant Links, de voorloper van LSP, verlangden we er naar om ooit op nationale schaal onder eigen naam aan een verkiezing deel te kunnen nemen. We waren daar toen nog niet toe in staat. Onze allereerste verkiezingsdeelname dateert van 1999. We haalden toen 478 stemmen in Gent-Eeklo, het enige kiesarrondissement waar we een lijst konden indienen. We hadden ook één kandidaat op de lijst-Debout rond Roberto D’Orazio, toen nog goed voor 46.000 stemmen in Europa en verder een handvol stemmen op de lijsten RDS-PC en PC-RDS in Brussel, Henegouwen en Luik.
Ook toen was ons verlangen niet gebaseerd op het sprokkelen van “stemmen”. We wilden vooral de kiespropaganda en de aandacht voor politiek gebruiken om ons programma aan een veel breder publiek dan gewoonlijk voor te leggen. De affiches zonder foto en met veel tekst zijn van ons. Zo weet je tenminste waarvoor je stemt. We hoeven geen spitsvondigheden van “spindoctors”, maar een platform om ideeën te populariseren. Deze keer was dat “nationalisatie om jobs te redden, niet de winsten”, “betaalbaar wonen door meer publieke sociale woningbouw”, “7% van het BBP voor onderwijs” en “een nationale publieke gezondheidsdienst in plaats van commercialisering van de zorg”.
Veel militanten moesten de kater van het “Comité voor een Andere Politiek” (CAP), waarmee we in 2007 deelnamen aan de federale verkiezingen, nog wegspoelen. Politieke duidelijkheid was toen helemaal zoek. De Linkse Socialistische Partij wil niet kost wat kost een “stand alone”. Als het kan met anderen doen we dat. We hebben dat sinds ’99 meer dan eens bewezen. We zijn er echter tegelijk van overtuigd dat toegeven op het programma geen stemmen oplevert, laat staan nieuwe militanten die de beweging versterken. In de campagne van dit jaar hebben we 40 nieuwe leden gewonnen en nog eens evenveel aanvragen. Met nieuwe leden bedoelen we geen mensen die enkel een lidkaart nemen, maar leden die zich inschakelen in de dagelijkse werking van LSP.
In deze verkiezingscampagne kwamen we naar buiten met professioneler materiaal. Bij het ophalen van 5.000 Nederlandstalige en 5.000 Franstalige peterslijsten, zorgden we er nu voor dat de “peters” een pamflet meekregen en zich tegelijk ook konden inschrijven voor onze nieuwsbrief. Er kwamen enkele honderden nieuwe partijvlaggen, een regelmatig massapamflet, een investering in drukfaciliteiten en megafoons. Daarmee hopen we in de toekomst onze militanten en ook onze sympathisanten met iets meer regelmaat te betrekken. Dat was trouwens één van onze doelstellingen: de verkiezingen aanwenden om onze periferie te inventariseren, te structureren en te betrekken. We beschikken nu over een bestand van enkele duizenden mensen die regelmatig gecontacteerd worden.
Het kiesfonds ging deze keer niet ten koste van onze dagelijkse werkingsmiddelen. Maar liefst 30.000 euro werd opgehaald, zo’n 50% meer dan onze normale inkomsten aan strijdfonds. Het resultaat was in Vlaanderen met zo’n 9000 stemmen voor Europa, iets meer dan 10.000 voor de Vlaamse Raad, beter dan in 2003, maar minder dan 2004. Toen waren we nog alleen naast de PVDA, deze keer was er ook CAP dat weliswaar achterop bleef. Bovendien had de PVDA deze keer niet alleen radicaal-links beet door ons Kris Merckx en later Dirk Van Duppen en Maria Vindevoghel in het parlement voor te spiegelen, maar hebben ze nu met een grotere media-aandacht iedereen letterlijk een neus gezet.
Langs Franstalige kant behaalden we 8.000 stemmen met LCR-PSL, net ietsje beter dan PC-PGE en CAP-D’Orazio en zo’n 2000 stemmen met PC-PSL-LCR-PH. Zowel in het kanton van Luik, als dat van Mons en dat van Waver behalen PSL, CAP-D’Orazio en PC-PGE vergelijkbare cijfers. Volgende keer samen?