Het sociaal model van LDD: patronale agressie, maar dan letterlijk

Het was opvallend dat nergens in de media werd gesproken in termen van een “gewelddadige extremist” toen een West-Vlaamse zaakvoerder zijn “gezond verstand” fysiek uitwerkte op een vakbondsmilitant. Aandeelhouder Guido Dumarey, financier van Lijst Dedecker, sloeg de vakbondsvertegenwoordiger van LBC tegen de grond omdat deze zich niet zomaar volgzaam opstelde toen Dumarey enkele ontslagen wou doorvoeren.

Moest een vakbondsmilitant een patroon een vuistslag hebben toegebracht, het kot zou te klein zijn geweest. We herinneren ons bijvoorbeeld de nieuwsbeelden van curator Zenner die slagen had gekregen van arbeiders van Forges de Clabecq (omdat hij als curator geen enkele uitbetaling deed aan de arbeiders). Alle media haalden het zwaarst mogelijke geschut boven om de delegees van Clabecq met D’Orazio op kop voor te stellen als extremistische geweldenaars. Nu zagen we geen televisiebeelden met een bebloede vakbondsmilitant en hadden de krantenkoppen het niet over “extremistisch geweld” van de patroon.

Zakenman Guido Dumarey is de geweldenaar in kwestie. Hij is ceo van Punch International en wou bij dochterbedrijf Punch Graphix in Lier 25 van de 230 jobs weg. De directie had op een personeelsvergadering aangekondigd dat er een herstructurering zou komen en dat de 25 ontslagen werknemers hun volledige opzegtermijn zouden moeten uitdoen. Dat zagen de vakbonden niet zitten, waarop Dumarey woedend reageerde dat de volgende dag niemand nog moest komen werken.

Een dergelijke eenzijdige wijziging van de arbeidsovereenkomst is natuurlijk niet zomaar mogelijk. De arbeiders reageerden terecht met de vaststelling dat hun overeenkomst niet zomaar kan worden gewijzigd door een extremistische manager. Bijgevolg kwamen ze wel werken. Vakbondssecretaris Wim Penninckx was ter plaatse en werd hard aangepakt door Dumarey. Hij werd tegen de grond geslagen en kreeg nog een aantal stampen in zijn ribben. De zakenman verklaarde – bij een verhoor door de politie – spijt te hebben. De directie verontschuldigde zich wel tegenover het personeel, Dumarey heeft die moed nog niet gehad.

Guido Dumarey is naast een opvliegende ondernemer ook politiek actief. Hij maakt deel uit van een groep Vlaamse ondernemers die in de geldbeugel tastte om de Lijst Dedecker op te richten. Hij deed dit “omdat Jean-Marie weet wat ondernemen is, en omdat hij een vechter is.” Nu weten we dat Dumarey dat soms ook letterlijk neemt. De man die 25 werknemers in Lier op straat wil zetten, is zelf goed bedeeld. Zo beschikt hij – bij wijze van hobby – over een 50-tal sportwagens.

Het sociaal model waar de financiers van LDD voor staan is eenvoudig: agressieve patroons dicteren de wet en wie niet volgzaam genoeg is, krijgt slaag. Om de belangen, lees de winsten, van de extremistische patroons te dienen, wordt niet op een ontslag meer of minder gekeken. Werknemers zijn net goed genoeg om stilzwijgend in hun lot te beschikken en zoveel mogelijk winst te produceren zodat de LDD-patroon een nieuwe sportwagen kan kopen. De 19e eeuwse praktijken die ons eerder aan beelden uit de film Daens doen denken, blijken wonderwel overeen te stemmen met het toekomstbeeld dat LDD’ers ons willen opleggen.