Stijgende werkloosheid. Inkomensverlies. Sociale drama’s,… Als politici het erover hebben, is het om ons uit te leggen dat er “geen budgettaire ruimte” is. Toch niet voor ons. De vakbonden willen maatregelen om de tewerkstelling en de koopkracht te vrijwaren. Ze pleiten onder meer voor groene investeringen. Op 15 mei wil het Europees Vakverbond (waarbij ABVV en ACV zijn aangesloten) hiervoor betogen in Brussel.
[box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]
Afspraak voor de betoging om 12u30 aan het Noordstation.
[/box]
De Linkse Socialistische Partij vindt dat we ons al te lang bedrijf per bedrijf naar de slachtbank laten voeren. We pleiten ervoor op 15 mei een echte mobilisatie op gang te trekken en er een nationale actiedag voor werk van te maken, zoals de vakbonden in Frankrijk er al twee achter de rug hebben.
Als wij onze leningen niet kunnen afbetalen, wordt beslag gelegd op onze inboedel. Als dat bij de banken gebeurt, worden hun marmeren paleizen niet in beslag genomen. Dan strooit de regering met belastingsgeld dat wij de volgende jaren zullen ophoesten. 24 miljard € heeft dat al gekost, 12 keer zoveel als het interprofessioneel akkoord voor heel de privésector! De patroons roepen op tot “solidariteit”: “Nu loonopslag eisen, komt neer op een vraag voor nog meer werkloosheid”. Waarom zijn ze zelf niet solidair? De voorbije jaren hebben ze goed geboerd. We zijn de recordbonussen, de miljarden dividenden en hun jaarlijkse Millionaire Fairs nog niet vergeten.
Het antwoord van de regeringspartijen op de werkloosheid luidt “lastenverlagingen”. Onder meer door uibreiding van de dienstencheques, door interim toe te staan in de openbare sector of door het systeem van economische werkloosheid uit te breiden naar bedienden. Voor de rechtse oppositie: door meer van dat alles. De patroons doen hoe dan ook gouden zaken en dat zonder verbintenissen van hun kant. Resultaat: de sociale zekerheid kijkt tegen een tekort van bijna 2 miljard € aan. Je zou verwachten dat men de ouderen wat sneller laat uittreden zodat jongeren aan de slag kunnen. In Nederland moet men voortaan doorgaan tot 67 voor een volledig pensioen. Politici houden dat wellicht vol, maar aan de band in de industrie of in de bouw? België is zover nog niet, maar de intenties zijn sinds het Generatiepact gekend. In plaats van de beschikbare arbeid te verdelen, gooit men de ene op straat en wil men de andere doen werken tot in de kist.
Wegen en spoorwegen verloederen. Sociale woningen zijn nauwelijks voorhanden. Schoolgebouwen en gevangenissen staan op instorten. Toen het economisch goed ging, was er nooit geld voor noodzakelijke infrastructuurwerken, laat staan “groene” investeringen. Nu het crisis is, is er plots wel geld voor infrastructuur, zij het dan onder de vorm van publiek private samenwerking: “private winsten en publieke kosten” volgens het Rekenhof.
Maatschappelijk nuttige sectoren die onvoldoende winst opleveren, zijn systematisch onderbemand. Terwijl duizenden postmannen tegen de werkdruk betogen, verdeelt de directie met de minister de opgebouwde spaarpot onder de aandeelhouders! Als alle noodzakelijke infrastructuurwerken worden doorgevoerd en de maatschappelijk nuttige jobs worden ingevuld, zou dit vele werklozen en werkenden van een voltijdse job met bijhorend inkomen voorzien.
De Linkse Socialistische Partij is voor de volledige nationalisatie van de financiële sector, met schadevergoeding aan kleine aandeelhouders enkel op basis van bewezen behoefte. We zouden heel de financiële sector aaneen rijgen tot een publieke instelling onder controle en beheer van de gemeenschap. Dat zou niet alleen een betere bescherming voor de spaarder opleveren, maar bovendien zou de overheid in plaats van de bankdirecties te smeken om krediet te verlenen, dan de publieke investeringen kunnen doorvoeren die beantwoorden aan de behoefte van de bevolking.
Een dergelijk programma vereist een krachtsverhouding in het voordeel van de arbeiders en hun gezinnen. Al jaren loopt iedere strijd echter te pletter op politieke onwil. Dat ontmoedigt en drijft sommigen in de handen van extreem en populistisch rechts. De vakbondsleidingen roepen al veel te lang op voor “het minste kwaad”. Het wordt tijd om de illusies in SP.a en CD&V, in navolging van een groot deel van de “traditionele achterban”, te laten varen.
LSP wil met haar verkiezingsdeelname op 7 juni een socialistisch anti-crisisprogramma populariseren. Help ons daarbij, sluit aan!