Slechte arbeidscondities = slechte zorgverlening

Onze ziekenhuizen worden geconfronteerd met ernstige problemen. Het neoliberale beleid van de afgelopen jaren heeft diepe sporen achtergelaten. Steeds opnieuw werd bespaard op de kap van het personeel en de zorgverlening. Alle traditionele partijen zijn daar mee verantwoordelijk voor. Het belangrijkste probleem is een aanhoudend gebrek aan middelen voor onze gezondheid.

Door Karim Brikci, tweede kandidaat op de Franstalige Europese lijst LCR-PSL en ACOD-delegee in het Brugman-ziekenhuis te Brussel

Het personeelstekort laat zich in alle ziekenhuizen voelen, zowel in publieke als private instellingen. Dat tekort komt op een ogenblik dat de werklast aanhoudend toeneemt, onder meer door het feit dat er meer oudere mensen zijn.

Het aantal overuren dat door het personeel in de sector wordt gepresteerd, blijft toenemen. Het gaat om duizenden overuren per ziekenhuis, waarbij er geen echte mogelijkheid is om deze te recupereren en nog minder om ervoor betaald te worden. Deze overuren komen in de plaats van de tientallen voltijdse jobs die niet werden ingevuld en dan maar overgenomen worden door personeel dat al uitgeput was. Het personeel kent vaak onhoudbare stress-situaties met alle gevolgen van dien: een groot aantal burnouts waarbij de werkdruk bij de andere personeelsleden verder toeneemt.

Wij verzetten ons ten stelligste tegen de afbouw van de arbeidsvoorwaarden in de sector. Vandaag zijn flexibele uurroosters, onzekere contracten (tijdelijken, interims,…) en lage lonen de norm. Een nettoloon van 1.100 euro is geen uitzondering in de sector. Een werknemer van het IRIS-netwerk (Interhospitalière Régionale des Infrastructures de Soins, de structuur van negen openbare ziekenhuizen in Brussel), droeg op een recente betoging een protestbord met als slogan: “Hoe kan ik mijn gezin voeden met 1.100 euro?” Bovendien kennen we in veel instellingen geen eindejaarspremie of 13de maand. Deze situatie is onaanvaardbaar. Dat is de mening van LSP en een belangrijk deel van het personeel in de gezondheidssector. De gevolgen van het tekort aan middelen zijn erg duidelijk in onze sector: een tekort aan tijd en de stress die daaruit voortvloeit, ondermijnen de zorgverlening aan de patiënten. Zowel personeel als patiënten zijn er slechter van.

Het gaat om onze gezondheid en die van wie ons dierbaar is. Wij eisen een degelijk en democratisch opgesteld actieplan waarmee we een krachtsverhouding kunnen uitbouwen om meer middelen voor de sector af te dwingen en de verdere afbouw van onze gezondheidszorg te stoppen. Wie komt zeggen dat er geen middelen zijn, moet maar eens de vergelijking maken met het geld dat via de notionele intrestaftrek of andere cadeaus in de zakken van het patronaat verdwijnt. Meer dan ooit moeten we samen opkomen voor degelijke gezondheidszorg!