We laten ons al te lang bedrijf per bedrijf naar de slachtbank leiden
Stijgende werkloosheid. Inkomensverlies. Sociale drama’s,… Als politici het erover hebben, is het om ons uit te leggen dat er “geen budgettaire ruimte” is. Toch niet voor ons. De vakbonden willen maatregelen om de tewerkstelling en de koopkracht te vrijwaren. Ze pleiten onder meer voor groene investeringen. Op 15 mei wil het Europees Vakverbond (waarbij ABVV en ACV zijn aangesloten) hiervoor betogen in Brussel. De Linkse Socialistische Partij vindt dat we ons al te lang bedrijf per bedrijf naar de slachtbank laten voeren. We pleiten ervoor op 15 mei een echte mobilisatie op gang te trekken en er een nationale actiedag voor werk van te maken, zoals de vakbonden in Frankrijk er al twee achter de rug hebben.
[box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]
In honderden bedrijven werden de afgelopen maanden duizenden collega’s met interimcontracten de deur gewezen. Op een jaar tijd is het aantal uitzendjobs afgenomen met 23,5%, voor arbeiders zelfs met 32,4%, de sterkste daling ooit. (Federgon 27/02/2009) Contracten van bepaalde duur worden niet meer verlengd.
Vooral in de textiel en de metaal, maar ook elders, sloten een recordaantal van 8.472 bedrijven definitief de poorten. In 2009 zouden voor het eerst meer dan 10.000 bedrijven over kop gaan. Volgens het ABVV gingen alleen al in grote bedrijven sinds september 13.500 jobs verloren. Dat zijn er 6 keer meer dan in de 8 voorgaande maanden.(ABVV, 11 maart 2009)
Voor de crisis was maandelijks 6% van de arbeiders economisch werkloos, in oktober was dat 9%. In Februari 21%! Een op vijf arbeiders was toen economisch werkloos, elk gemiddeld 6 dagen. (sdworx 12/03/2009) In februari is ruim 1 op 4 van alle arbeiders in België één of meer dagen werkloos geweest.
[/box]
Als wij onze leningen niet kunnen afbetalen, wordt beslag gelegd op onze inboedel. Als dat bij de banken gebeurt, worden hun marmeren paleizen niet in beslag genomen. Dan strooit de regering met belastingsgeld dat wij de volgende jaren zullen ophoesten. 24 miljard € heeft dat al gekost, 12 keer zoveel als het interprofessioneel akkoord voor heel de privésector!
De patroons roepen op tot “solidariteit”: “Nu loonopslag eisen, komt neer op een vraag voor nog meer werkloosheid”. Waarom zijn ze zelf niet solidair? De voorbije jaren hebben ze goed geboerd.We zijn de recordbonussen, de miljarden dividenden en hun jaarlijkse millionairs fair nog niet vergeten. Solidariteit? Niet door de armoede te verdelen maar de rijkdom!
De Linkse Socialistische Partij wil:
- aanpassing van de lonen aan de echte levensduurte
- welvaartsvastheid van uitkeringen voor wie door ziekte, ouderdom of overtal niet kan werken
- nationalisatie van de energiesector met wettelijk vastgelegd maximumprijzen
- fors meer sociale woningen om de huur- en koopprijzen van woningen te drukken
Stop het besparingsbeleid!
Het antwoord van de regeringspartijen op de werkloosheid luidt “lastenverlagingen”. Onder meer door uibreiding van de dienstencheques, door interim toe te staan in de openbare sector of door het systeem van economische werkloosheid uit te breiden naar bedienden. Voor de rechtse oppositie: door meer van dat alles. De patroons doen hoe dan ook gouden zaken en dat zonder verbintenissen van hun kant. Resultaat: de sociale zekerheid kijkt tegen een tekort van bijna 2 miljard € aan. Bidt dat ge niet ziek, oud of overtallig wordt! Je zou verwachten dat men de ouderen wat sneller laat uittreden zodat jongeren aan de slag kunnen. In Nederland moet men voortaan doorgaan tot 67j. voor een volledig pensioen. Politici houden dat wellicht vol, maar aan de band in de industrie of in de bouw? België is zover nog niet, maar de intenties zijn sinds het generatiepact gekend. In plaats van de beschikbare arbeid te verdelen, gooit men de ene op straat en wil men de andere doen werken tot in de kist.
De Linkse Socialistische Partij vindt:
- handen af van onze sociale zekerheid want we zullen ze nog nodig hebben
- een echt éénheidsstatuut voor arbeiders en bedienden, te nivelleren naar boven
- geen nepstatuten, maar echte tewerkstelling met éénzelfde type arbeidscontract voor iedereen
- de beschikbare arbeid verdelen over iedereen via arbeidsduurverkorting zonder loonverlies, zodat we niet verplicht zijn ons gezinsinkomen aan te vullen met overuren en/of zwartwerk
“Op veel plaatsen staan we bij hevige regenval nu al tot de knieën in het water, ook binnenshuis”
Wegen en spoorwegen verloederen. Sociale woningen zijn nauwelijks voorhanden. Schoolgebouwen en gevangenissen staan op instorten. Toen het economisch goed ging, was er nooit geld voor noodzakelijke infrastructuurwerken, laat staan “groene” investeringen. Zouden de Belgische politici zoals hun Italiaanse collega’s echt gewacht hebben tot de gebouwen neerstortten op onze scholieren? Wie weet. Op veel plaatsen staan we bij hevige regenval nu al tot de knieën in het water, ook binnenshuis. Nu het crisis is, is er plots wel geld voor infrastructuur, zij het dan onder de vorm van publiek private samenwerking. Volgens het Rekenhof staat dat voor “private winsten en publieke kosten”.
Terwijl duizenden postmannen tegen de werkdruk betogen, verdeelt de directie met de minister de opgebouwde spaarpot onder de aandeelhouders
Maatschappelijk nuttige sectoren die onvoldoende winst opleveren, zijn systematisch onderbemand. Terwijl duizenden postmannen tegen de werkdruk betogen, verdeelt de directie met de minister de opgebouwde spaarpot onder de aandeelhouders! Als alle noodzakelijke infrastructuurwerken worden doorgevoerd en de maatschappelijk nuttige jobs worden ingevuld, zou arbeidsduurverkorting niet eens nodig zijn om de vele werklozen aan de slag te helpen en van een inkomen te voorzien. Zolang dat geen rijkelijke winst oplevert, interesseert dat het patronaat en haar regeringen echter niet.
De Linkse Socialistische Partij is voor de volledige nationalisatie van de financiële sector, met schadevergoeding aan kleine aandeelhouders enkel op basis van bewezen behoefte. We zouden heel de financiële sector aaneen rijgen tot een publieke instelling onder controle en beheer van de gemeenschap. Dat zou niet alleen een betere bescherming voor de spaarder opleveren, maar bovendien zou de overheid in plaats van de bankdirecties te smeken om krediet te verlenen, dan de publieke investeringen kunnen doorvoeren die beantwoorden aan de behoefte van de bevolking.
Tijd voor nieuwe linksere partijen
Dergelijk programma vereist een krachtsverhouding in het voordeel van de arbeiders en hun gezinnen. Al jaren loopt iedere strijd echter te pletter op politieke onwil. Dat ontmoedigt en drijft sommigen in de handen van extreem en populistisch rechts. In de buurlanden staat links veel sterker, omdat de sociaal democratie en de groenen daar het vuur aan de schenen gelegd worden door nieuwe, linksere partijen. Hier roepen de vakbondsleidingen al veel te lang op voor “het minste kwaad”. Het wordt tijd om de illusies in SPa en CD&V, in navolging van een groot deel van de “traditionele achterban”, te laten varen.
De Linkse Socialistische Partij kan de kloof die gaapt links van sociaal-democraten en groenen niet op haar eentje vullen. Zelfs alle klein linkse formaties samen, zouden het moeilijk hebben, maar misschien zou het helpen om de vakbondsapparaten wakker te schudden. Daarom heeft LSP de PvdA en SPa-Rood aangeschreven voor een gemeenschappelijke lijst, helaas zonder succes. In franstalig België zijn we daar wel in geslaagd met een gezamenlijke Europese lijst LCR-PSL en een PC-PSL-LCR-PH lijst voor het gewest Brussel.