Film: Fahrenheit 9/11 van Michael Moore

De nieuwste film van Michael Moore deed al heel wat stof opwaaien. Nadat de film bekroond werd op het filmfestival van Cannes was toch zoeken naar een distributeur die bereid was de film in de VS te vertonen. Daar is de film, mee door de controverse, inmiddels een groot succes.

De film van Moore en zeker het succes ervan zijn opvallend en wijzen erop dat het meer en meer algemeen aanvaard wordt dat de oorlog in Irak een oorlog om olie was waarbij de VS-regering de belangen dient van de grote bedrijven en de banken. Terwijl er heel wat kritieken mogelijk zijn op Moore, moet toegegeven worden dat hij een scherpe kritiek brengt op het establishment van de VS.

Aanvankelijk probeert Moore dieper in te gaan op de banden tussen de familie van Bush en de familie van Bin Laden. Die band is opvallend en wijst erop dat het establishment geen enkel probleem heeft met terrorisme, zolang er maar interessante zaken kunnen gedaan worden met die terroristen. Moore gaat in dit onderdeel van zijn film jammer genoeg wat de nationalistische kant op, het lijkt alsof het conflict waar 11 september een uitdrukking van was terug te brengen is tot een conflict tussen "dé" Amerikanen en "dé" Saoedies. Later in de film wordt dit echter rechtgezet.

Naarmate de film vordert, wordt ook de kritiek scherper. Hoogtepunt van de film is zeker het bezoek van Moore aan het stadje Flint in Michigan. In deze stad is er een officiële werkloosheid van 17%, maar volgens schattingen ligt de werkloosheid er eerder rond de 50%. Moore volgde een aantal verantwoordelijken van het leger die er arme jongeren recruteerden voor het leger. Het is voornamelijk in dit soort steden dat militairen gerecruteerd worden. Onder de 535 leden van het Amerikaanse Congres (parlement) is er slechts één iemand met een kind in Irak. De slachtoffers van de oorlog bevinden zich onder de armste lagen van de bevolking, en dat langs beide kanten van het conflict.

Intussen wordt Bin Laden met rust gelaten en kunnen grote Amerikaanse bedrijven die verbonden zijn met de omgeving van president George W. Bush enorme winsten maken op basis van de oorlog. Vader Bush zit mee in leiding van het bedrijf Carlyle, Dick Cheney was jarenlang topman bij Halliburton,…

De film van Michael Moore vormt een scherpe aanklacht van de cynische wijze waarop het establishment tewerk gaat. Net zoals in zijn boeken (denk maar aan Stupid White Men), slaagt hij erin om dit op een luchtige en geregeld hilarische wijze te brengen. Maar de kritiek op het establishment wordt er niet zachter door. Het zwakste punt van Michael Moore is zijn gebrek aan een alternatief. Dit werd eerder duidelijk toen hij bij de voorverkiezingen van de Democratische presidentskandidaat opriep om te stemmen voor generaal Wesley Clark. In ‘Fahrenheit 9/11’ gaat Moore niet in op alternatieven, het is een anti-Bush film waarbij het establishment een harde tik toebedeeld krijgt. Maar net als je zou verwachten dat zou ingegaan worden op alternatieven, eindigt de film.

‘Fahrenheit 9/11’ is een aanrader. Aangezien het weer momenteel toch maar wat tegenzit, is er geen reden om deze film niet te gaan zien. Het succes ervan wijst op een groeiende stemming in de samenleving tegen de oorlog van Bush en bij uitbreiding tegen heel het establishment. Dit biedt kansen voor linkse socialisten. Het succes van ‘Fahrenheit 9/11’ toont het potentieel voor de opbouw van een socialistisch alternatief. Enkele kameraden in Luik ondervonden dit trouwens toen ze na het zien van ‘Fahrenheit 9/11’ aan de uitgang ons blad verkochten en al snel 20 exemplaren kwijt waren.