De MR mag gerust zijn, de PS is niet marxistisch…

Vorig weekend hielden de Franstalige liberalen van MR een congres in het teken van de Europese verkiezingen. Onder het idee dat de aanval de beste verdediging is, werd na het geklungel in het dossier-Fortis, de misrekeningen van de minister van financiën (Reynders) of de heisa rond de wel erg tijdelijke komst van Rudy Aernout beslist om alle aandacht te geven aan een aanval op de PS. In dat kader kon Louis Michel het niet laten om een karikatuur van het marxisme te maken.

Wie de aanvallen van de MR op de PS en omgekeerd hoort, kan zich moeilijk inbeelden dat deze partijen het zo goed met elkaar kunnen vinden in de regering. De notionele intrestaftrek, een paradepaardje van Reynders, werd zonder morren goedgekeurd door de PS. Als die laatste partij dan voor het oog van de camera’s kritiek naar voor brengt op die maatregel, wordt nooit een afschaffing ervan geëist. De MR mag blij zijn, zonder de PS was het wellicht moeilijker geweest om bewegingen en mobilisaties van de arbeiders te tegen te houden of binnen de perken te houden.

Terwijl de PS en MR (maar ook CDH en Ecolo) elkaar voor de camera’s bestrijden, soms met het nodige geroep of zelfs een traantje in de confrontaties van de grote ego’s, bestaat er achter de schermen een grote overeenstemming als het aankomt op het verdedigen van wat het “algemeen belang” van de natie wordt genoemd. Die term dekt een lading van een eenzijdige politiek ten voordele van patroons en grote aandeelhouders, ten koste van de arbeiders en hun gezinnen.

Op het MR-congres stelde Louis Michel zowaar: “Het Europese debat zal gebruikt worden om het liberalisme te diaboliseren. De verdwaalde en beschaamde kinderen van het marxisme zullen proberen om het liberalisme en het wilde kapitalisme op één hoopje te vegen.” Uiteraard legde Louis Michel niet uit welk verschil hij ziet tussen liberalisme en “wild” kapitalisme. Verder vragen we ons af hoe Michel er bij komt om Di Rupo, Magnette,… te zien als “kinderen van het marxisme”, zelfs niet als ver afgedwaalde kinderen. Het is niet omdat de voorlopers van Di Rupo en co in de BWP nog de strijd moesten aangaan met revolutionaire elementen, dat de PS-leiders vandaag een band zouden hebben met het marxisme. De PS-leiders staan voor een verraad aan de arbeidersbeweging en het doorvoeren van een neoliberaal beleid, intussen zit de partij reeds meer dan 20 jaar in de federale regering.

Michel probeert om van alle tegenstanders van het liberale Europa voorstanders van een marxistisch Europa te maken, waarbij ongetwijfeld marxisme wordt gelijk gesteld met de dictatoriale stalinistische regimes die vroeger bestonden in het Oostblok. Daarmee wil hij natuurlijk de PS aanpakken. Maar wat is de boodschap van Louis Michel tegenover pakweg de postmensen die in actie kwamen tegen het Europese liberaliseringsbeleid? Of andere werkenden die gebukt gaan onder het asociale beleid dat ons in naam van de EU wordt opgelegd?

Als Louis Michel het over marxisme heeft, maakt hij er een karikatuur van. Marxisten komen op voor een democratisch geplande samenleving waar de behoeften van iedereen centraal staan: volwaardige en degelijk betaalde jobs, toegang tot onderwijs, gezondheidszorg,… Dat heeft niets te maken met de stalinistische versie die we in Oost-Europa zagen. Maar zelfs daar zien we dat het huidige liberale Rusland of andere liberale Oost-Europese landen de afgelopen 20 jaar de levensstandaard drastisch zagen afnemen. Het enige antwoord van Louis Michel daarop is nog meer liberalisme.

In een interview met Le Soir verklaarde hij geen voorstander te zijn van Reagan of Thatcher. Tegelijk pleit hij voor een nog liberaler Europa dat rekent op “mensen die ervoor willen gaan en die een crisis niet zien als een drama maar als een opportuniteit.” Dat hij maar eens probeert om dat uit te leggen aan de duizenden arbeiders die hun job al verloren hebben of bij wie dat mogelijk binnenkort het geval zal zijn.