Your cart is currently empty!
Recensie: “Slumdog Millionaire” van Danny Boyle
De film “Slumdog Millionaire” kreeg vijf Critics’ Choice Awards, vier Golden Globes en zeven Bafta Awards. De film werd ook genomineerd voor maar liefst tien Academy Awards. Je zou dus kunnen verwachten dat het een uitstekende film is die bovendien inspirerend is. Jammer genoeg is er vooral veel hype rond de film en steekt deze niet uit boven wat verwacht kan worden van een kwaliteitsfilm.
De film maakte in India zelf weinig indruk. Het magazine Time meldde dat er bij het lanceren van de film een lage opkomst was: slechts 25% van de zetels was bezet. Veel Indiërs staan wantrouwig tegen grootschalige producties. Ze weten uit ervaring dat het belangrijkste doel van dat soort projecten winst maken is.
Dat bleek ook uit slogans zoals “Armoede te koop” op protestborden bij een actie aan het huis van Anil Kapoor, een centrale acteur uit de film. Die acties kwamen er omdat de inwoners van de sloppenwijken kwaad waren op de wijze waarop het leven in de sloppenwijken werd voorgesteld en omdat het woord “hond” werd gebruikt in de titel.
De film “Slumdog Millionaire” is geschreven en opgenomen met het ene oog op de Westerse markt en het andere op makkelijke winsten door de enorme filmmarkt in India en onder Indiërs in andere landen uit te buiten. Een aantal haaien uit de filmindustrie hebben ook gemerkt dat een aantal niet-Engelstalige Bollywood-films soms meer winst maken in Groot-Brittannië dan populaire Engelstalige films uit Europa. De Indische filmindustrie is aantrekkelijk voor investeerders, zeker in Groot-Brittannië waar er een belangrijke Indische bevolkingsgroep is.
De Britse schrijvers en investeerders zochten naar een formule om een commerciële film te maken die zowel zou aanslaan in India als in Groot-Brittannië en daarmee zou kunnen meegenieten van de miljoenen die in de Indische filmindustrie te rapen vallen.
Slumdog Millionaire slaat evenwel niet aan bij de gemiddelde Indiër en al helemaal niet onder de bevolking van de sloppenwijken. De film slaat wel aan in het Westen omwille van een aantal schokkende beelden.
In een wereld waar de armen steeds worden verteld dat ze enkel uit de miserie kunnen geraken als ze zelf rijk worden, dromen velen ervan om miljonair te worden. De film benadert dat gegeven slechts oppervlakkig en gaat al snel over naar een makkelijk liefdesverhaal.
De jongen die met de Indische versie van “Wie wordt multimiljonair?” de hoofdprijs van 20 miljoen Roepees wint, staat centraal in de film. Zijn levensverhaal wordt verteld aan de hand van de wijze waarop hij een antwoord wist op alle vragen in de quiz.
De film is eigenlijk een middelmatig verhaal dat exotisch wordt omdat het vanuit een Indisch oogpunt wordt gebracht. De extremen van armoede en geweld die aan bod komen in de film zijn niet nieuw, maar zijn wel nieuw in de context van een populaire film voor een Europees publiek.
De film heeft een veelbelovende start met een snelle opeenvolging van beelden waarbij jongeren door de sloppenwijken lopen. De kinderen spelen hun rol erg goed, maar dan gaat het beeld over naar het perspectief van een paternalistische middenklasse toerist waarbij alles, zelfs de inhoud van een toilet, rooskleurig wordt voorgesteld.
Het is wellicht die poging om de enorme armoede in India mooier voor te stellen dan het in werkelijkheid is, dat de Britse prins Charles ertoe aanzette om de architectuur van de sloppenwijken voor te stellen als een mogelijk model voor woonwijken.
Wie naar deze film gaat zien om iets te weten te komen over het leven in de Indische sloppenwijken zal ontgoocheld worden. Hen kunnen we de film “Salaam Bombay” van Mira Nair uit 1988 aanraden.