Het is hun crisis. Waarom zouden wij ervoor betalen?

In 2008 verloren 20.187 mensen hun job als gevolg van een faillissement. Bovenop dat record (het cijfer lag 32,6% hoger dan in 2007…) moeten nog vele tienduizenden arbeiders in technische werkloosheid en tienduizenden afdankingen bij herstructureringen worden geteld. De economische groei van de vorige periode leverde al geen vooruitgang van onze levensstandaard op, wat zal het dan worden tijdens een crisis?

Door Alain (Namur) en Nicolas Croes

[box type=”shadow” align=”alignright” width=”100″]

Neem een abonnement op Socialistisch Links!

Dit artikel komt uit de februari-editie van het maandblad Socialistisch Links dat begin volgende week beschikbaar is. In ons februarinummer publiceren we onder meer een uitgebreid interview met ABVV-delegee Mohamed van Bekaert-Hemiksem, een analyse over de economische crisis met een socialistisch anti-crisisprogramma, een dossier over de internationale vrouwendag, een dossier over de oorlog in Gaza met een terugblik op de eerste intifada,… Wil je Socialistisch Links volgende week (en de maanden erna) in je bus krijgen, stort dan 12 euro (of 25 euro als je ons wil steunen) op 001-3907596-27 van ‘Socialist Press’ met vermelding "abonnement".
[/box]

Bart Van Craeynest van de studiedienst van KBC stelde: “De golf van jobverlies zoals we recent in de VS zagen, zal ook in Europa en België plaatsvinden. 2009 wordt een catastrofaal jaar voor de werkgelegenheid.” Hij bevestigde wat iedereen al wist: “We zien een dramatische opeenvolging van rampzalige cijfers” waarbij “het ergste nog moet komen”. Hij rekent op 100.000 jobs die zullen verdwijnen in 2009 en 2010. Voor dat cijfer houdt hij nog rekening met een inkrimping van de economie met 1% in 2009, terwijl de Europese Commissie intussen over bijna het dubbele spreekt. En 2010 zou al niet veel beter worden.

De politici hebben geen antwoord op het stilvallen van de economie. Het enige waar ze toe in staat zijn, is het “redden” van de banken: het collectiviseren van de verliezen, hier en daar wat steun aan een sector, belastingsverminderingen voor bedrijven,… En dat allemaal zonder enig engagement te eisen van het patronaat. De traditionele partijen roepen op dat we allemaal onze verantwoordelijkheid moeten nemen. De enigen echter die hulp krijgen bij deze storm, zijn de verantwoordelijken voor de economische problemen.

Jarenlang kon het patronaat zich verrijken op de rug van de arbeiders. De neoliberale euforie bracht heel wat onevenwichten met zich mee. De groei in de afgelopen periode was net daarop gebaseerd (een verhoging van de uitbuitingsgraad om de winstvoet te herstellen en daarnaast ook consumptie op krediet). Dat heeft geleid tot een structurele en diepgaande crisis. De arbeiders en hun gezinnen hebben geen enkele verantwoordelijkheid hiervoor. Toch wordt vooral bij ons gezocht naar middelen om de schuldigen voor de crisis te redden. En wij zouden daarvoor nogmaals de broekriem moeten aanhalen?

Het zijn onze jobs die op het spel worden gezet om de winsten van een kleine minderheid veilig te stellen. Topmanager Karel Vinck had het over de mogelijkheid van een “collectieve verarming”. Dat zou bovenop de groeiende kloof tussen rijk en arm komen waarbij enerzijds 15% van de bevolking officieel in armoede leeft, maar anderzijds jaar na jaar nieuwe recordwinsten werden geboekt. De collectieve verarming waarvan sprake, willen patronaat en regering op de werkenden en hun gezinnen afwentelen.

Wij willen geen collectieve verarming voor de meerderheid van de bevolking. We zijn voor een vermindering van de arbeidsduur zonder loonsverlies tot 32 uur per week om zo het werk te verdelen in de plaats van de werkloosheid. We pleiten voor de nationalisatie onder arbeiderscontrole van bedrijven die afdanken, als onderdeel van de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie (zoals de banksector, energie,…) met enkel compensaties op basis van bewezen behoefte. Zo kan de productie worden georganiseerd op maat van de noden van de bevolking in de plaats van de belangen van de grote aandeelhouders.

Dit soort maatregelen kan pas afgedwongen worden op basis van strijd van alle werkenden en uitkeringstrekkers. Dit wordt steeds meer noodzakelijk en begrepen naarmate de crisis haar gevolgen laat zien. Bouw met ons mee aan een socialistisch alternatief op de chaos van het kapitalisme.