De verschrikkelijke gebeurtenissen in Gaza leiden wereldwijd tot protest, zeker ook in het Midden-Oosten. De woede van de arbeiders en jongeren in deze landen wordt versterkt door de collaboratie van hun heersende klassen met de regimes van de VS en Israël. Dat is bijzonder duidelijk in Egypte. Slechts twee dagen voor het begin van de aanval op Gaza bezocht de Israëlische minister van buitenlandse zaken, Tzipi Livni, nog de Egyptische president Mubarak. Die laatste moet daar gehoord hebben wat er zou gebeuren. Hij heeft zich altijd verzet tegen Hamas dat banden heeft met de grootste Egyptische oppositiebeweging, de Moslimbroederschap.
In Egypte zijn er geen democratische rechten, betogers riskeren om in elkaar geslagen te worden of gemarteld en gevangen gezet te worden. Sinds het begin van het bloedbad in Gaza werden de betogingen echter groter. De regering was niet in staat om deze betogingen tegen te houden of om zelfs maar een poging daartoe te ondernemen. Het regime doet steeds meer beroep op geweld en repressie om te vermijden dat het protest breder wordt en zich tegen Mubarak zelf keert.
Op 28 december waren 800 tot 900 betogers in Cairo onder leiding van de Moslimbroederschap (MB). Parlementsleden van de MB spraken de betogers toe. De politie liet de betogers toe om een kort parkoers van zo’n 10 minuten in stilte af te leggen. De MB stemde in met die voorwaarden en de ordedienst van de partij zorgde ervoor dat er geen slogans tegen Mubarak werden geroepen. De betogers sloten aan bij 1500 andere betogers die op straat kwamen na een oproep van een doktersorganisatie. De betogers hadden hun Koran bij, maar ook kranten waarin beelden stonden van de vernielingen in Gaza alsook van Mubarak die de handen schudde van Livni.
Een dag later waren er enkele duizenden betogers met Hamas-vlaggen en slogans als “We zijn allemaal Hamas”, “Mohamed’s leger komt er aan” en “Leg je wapens niet neer, Haniyeh”. De actievoerders die slogans tegen Mubarak naar voor brachten, werden opnieuw het zwijgen opgelegd door de ordedienst van de MB.
De animatie werd verzorgd door individuen die buiten de veiligheidshekkens mochten. Zij mochten vrij rondlopen, terwijl dat voor een aantal journalisten en fotografen niet het geval was. Het lijkt erop dat de politie en de MB een akkoord sloten over de vorm van protest die werd toegelaten door de regering.
Naarmate het bloedbad in Gaza toenam, groeide de woede rond de afsluiting van de grens aan Rafah. Mubarak weigert om de grens te openen, ondanks de dringende en wanhopige nood aan voedsel, brandstof en medische hulp. Mubarak stelt dat hij de grens enkel wil openen als daartoe een initiatief wordt ondernomen door de regering van Mahmoud Abbas van Fatah en indien deze regering zich niet langer beperkt tot de Westelijke Jordaanoever maar ook de controle verwerft over Gaza en daarbij EU-waarnemers toelaat om de grens te controleren. Dat werd in 2005 immers overeengekomen.
Op 30 december waren er spontane studentenprotesten in de steden al-Arish, Sheikh Zowayed en Rafah. 45 MB-leden werden opgepakt toen ze op weg waren naar een actie in Cario. De volgende dag werd een actie georganiseerd door het “volkscomité voor de rechten van de inwoners van Sinai”. Dat comité wordt geleid door Tagammu, een doorgaans weinig slagkrachtige voormalige arbeiderspartij. De actie riep op tot de heropening van de grensovergang, het stopzetten van de gasexport vanuit Egypte naar Israël en voor de uitzetting van de Israëlische ambassadeur uit het land.
Er is nood aan massa-actie om de grensovergang te openen zodat de nodige goederen naar de Gazastrook kunnen worden gebracht en gewonden naar Egypte kunnen gaan voor verzorging. Een jaar geleden ging de grensovergang tijdelijk open onder druk van een massabeweging vanuit Gaza. Een gelijkaardige beweging is ook mogelijk in Egypte, maar dan zou het wel tot een confrontatie komen met het leger en de politie. Dat zou niet evident zijn in de Sinai-woestijn, maar zelfs de machtige staatsmachine van Mubarak zou kunnen breken onder druk van een massale en vastberaden beweging.
Op 31 december waren er in heel Egypte betogingen, waarbij nog steeds niet duidelijk is hoeveel betogers er eigenlijk waren. Er wordt gesuggereerd dat het er wel eens tot 500.000 zouden geweest zijn. De politie beantwoordde het protest met matrakken, traangas en arrestaties. Er waren ook grote betogingen na de vrijdaggebeden op 2 januari, met onder meer een grote betoging in el-Arish waar ook slogans tegen Mubarak werden geroepen. Op 3 januari waren er 3000 betogers in de stad Dalangat. Er werd traangas afgevuurd, waarbij dit onder meer terecht kwam in een meisjesschool.
Het feit dat Mubarak samen met president Sarkozy betrokken was bij het bekendmaken van een vredesplan, versterkte de woede van de betogers aangezien Mubarak verantwoordelijk werd geacht voor het breken van een verenigd Arabisch antwoord op de oorlog. Enkele dagen later was er de voorlopig grootste betoging met 50.000 aanwezigen in Alexandria. De actie werd geleid door parlementsleden van de MB. Die partij komt onder druk te staan om het regime openlijk aan te vallen. Er waren slogans als “Weg met Israël en alle collaborateurs” of “Sorry Gaza, maar Rafah openen ligt niet in onze handen”. Die slogans waren duidelijk aan Mubarak gericht. Er waren ook kleinere betogingen in Tanta en el-Arish waarbij de matrakken van de politie werden beantwoord met stenen.
De Egyptische bevolking wil haar solidariteit met de Palestijnen in Gaza betuigen en is kwaad omdat Egypte gas levert aan Israël en dat zelfs onder de marktprijzen. In 2005 werd een contract van 15 jaar gesloten tussen de twee landen. Vanaf februari 2008 begon de effectieve gaslevering aan Israël.
Het bedrijf dat verantwoordelijk is voor de leveringen, is het Egyptisch-Israëlische EMG (Eastern Mediterreanean Gas). Het contract heeft een waarde van 2,5 miljard dollar. EMG is een privaat bedrijf dat in handen is van de Egyptische zakenman Hussein Salem en het Israëlische bedrijf Merhav. Salem is een goede vriend van Mubarak en één van de rijkste Egyptische kapitalisten.
Mubarak is momenteel bang dat hij zijn Amerikaanse vrienden en zijn rijke aanhangers voor het hoofd zou stoten. Daar heeft hij meer angst voor dan voor de Egyptische arbeiders en jongeren. Maar de acties worden groter en radicaler, wat kan leiden tot een regeringscrisis. Gaza heeft de MB een tijdelijke opstoot bezorgd aangezien er historische banden met Hamas zijn. Maar vorig jaar werd nog gesproken over verdeeldheid in de MB over hoe de partij moet reageren op het regime van Mubarak en op samenwerking met andere oppositiegroepen. De MB probeert de gebeurtenissen in Gaza te scheiden van de situatie in Egypte zelf. De Egyptische arbeiders zijn echter kwaad en er is steeds meer protest voor betere levensomstandigheden, ook los van de oorlog in Gaza. Begin 2008 waren er stakingen voor meer loon en massale acties tegen politierepressie, onder meer in de textielstad Mahalla.
In december was er een belangrijke ontwikkeling met de vorming van de eerste vakbond die onafhankelijk is van de overheidsbonden. Het is de eerste onafhankelijke vakbond in meer dan 50 jaar. Eerder was er een staking van de belastingsambtenaren waarbij de drie maanden durende staking leidde tot een loonsverhoging van 325%. Bij die staking was er een democratisch verkozen stakerscomité dat na de staking niet werd afgeschaft, maar zich verder ontwikkelde tot een nieuwe vakbond. Dat is een eerste stap in de richting van een onafhankelijke vakbeweging in het land.
Linkse socialisten verwelkomen die ontwikkeling. De arbeidersklasse moet zichzelf onafhankelijk organiseren en vakbonden zijn daarbij van enorm belang om op te komen voor degelijke lonen, goede jobs en arbeidscondities. Daarnaast is er ook nood aan een onafhankelijke partij die de arbeiders en jongeren samenbrengt op basis van een socialistisch programma dat opkomt voor het einde van het bewind van Mubarak en zijn aanhangers, de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie en de banken, de herverdeling van de grond en een planning om de middelen en rijkdom van het land te gebruiken in het belang van de meerderheid van de bevolking.
Voor de Egyptische arbeiders en jongeren is de beste manier om hun solidariteit te betuigen met de bevolking van Gaza een strijd om het corrupte regime van Mubarak ten val te brengen en het te vervangen door een democratisch socialistisch regime. Dat zou een inspiratie betekenen voor de arbeiders in heel de regio en om regionaal een einde te maken aan de rotte regeringen die zichzelf verrijken op de kap van de arbeiders, arme boeren en hun families.