Als de naamsverandering van SP.a één iets duidelijk heeft gemaakt, dan wel dat nieuwkomer Bert Anciaux meer invloed en macht heeft binnen de partij dan alle andere basisleden samen. Om de overstap van Anciaux te bekrachtigen, werd de Socialistische Partij Anders omgedoopt tot “Socialisten en Progressieven Anders”. Het vroegere “sociaal-progressief alternatief” lijkt intussen volledig van de baan te zijn.
Anciaux eiste een “nieuw” project, maar de SP.a-leiding liep daar niet warm voor. Het resultaat was een halfslachtige naamsverandering: SP.a blijft SP.a maar de letter worden anders ingevuld. De SP.a is niet langer een partij, maar een verzameling van socialisten en progressieven. De electorale waarde van Anciaux werd voldoende hoog geschat om de invulling van de letters SP.a te veranderen en dan niet in de zin van de vorige poging daartoe (bij de naamsverandering van SP naar SP.a werd geopperd dat dit op termijn zou staan voor sociaal-progressief alternatief).
Het feit dat Anciaux er in geslaagd is om de SP.a een dergelijke belangrijke beslissing te laten nemen, is opvallend. Zeker als dan nog blijkt dat de beslissing van bovenaf door een kleine groep aan de partijtop werd opgelegd en bekendgemaakt, waardoor de leden de nieuwe naam enkel via de media konden vernemen. Qua partijdemocratie en betrokkenheid van de leden kan dat tellen. Voor SP.a-leden kwam het wellicht extra hard aan dat het net Anciaux zelf was die de nieuwe naam liet bekend maken.
Het is duidelijk dat de slechte peilingen voor de Vlaamse Progressieven het uiteenvallen van die formatie hebben bevorderd en bij een aantal kopstukken de drang naar het behoud van de politieke carrière heeft versterkt. De hele operatie van Anciaux en co om naar de SP.a over te stappen komt over als een discussie over postjes. Om inhoudelijke standpunten te vernemen vanuit de SP.a-hoek moet al heel wat verder worden gezocht. De ideologische leemte als gevolg van het aanvaarden van het neoliberalisme de afgelopen jaren zal echter niet opgevuld raken door allerhande public relation stunts gedirigeerd door een klein groepje partijleiders dat meer vertrouwen stelt in haar ingehuurde reclamebureau dan in de partijleden.
De nieuwste omvorming van SP.a tot “socialisten, progressieven en enkele anderen” ligt in de lijn van eerdere “hervormingen” van de “partij”, waarbij steeds meer het idee van een kiesvereniging naar voor werd geschoven. De achtergrond van dit proces is geen loutere kwestie van partijdemocratie en werking, het is een ideologische kwestie. Vandaag zal je meer SP.a’ers in de raden van bestuur van de grote bedrijven vinden, dan aan stakersposten tegen afdankingen en herstructureringen. De partij heeft het neoliberalisme omarmd en deelt vandaag mee in de ideologische klappen die het liberalisme krijgt met de kapitalistische crisis.