Het vertrek van Musharraf als Pakistaanse president zal voor de gewone arbeiders en armen in Pakistan geen oplossing bieden voor hun dringende problemen zoals de immense prijsstijgingen voor voedsel en brandstof. Met een inflatie van 21% op jaarbasis komt een groot deel van de bevolking nog dieper onder de armoedegrens terecht. Ook is het vertrek van Musharraf geen voorbode van meer politieke stabiliteit.
Musharraf moest wel vertrekken nadat de laatste hand werd gelegd aan de afzettingsprocedure die ongetwijfeld de steun zou hebben genoten van een meerderheid in het parlement en tevens een meerderheid van de bevolking. Als president was de macht van Musharraf al gekortwiekt door het aan de macht komen van een nieuwe regeringscoalitie van PPP en PML-N wiens belangrijkste bindmiddel het verzet tegen Musharraf was. Ook verloor hij de openlijke steun van het leger en van de Amerikaanse partners. Niet opstappen was hierdoor geen optie meer: het zou er enkel toe leiden dat hij werd afgezet als president en mogelijk ook meteen in ballingschap moest gaan. Nu wil Musharraf in Pakistan blijven en hoopt hij ongetwijfeld nog een politieke rol te zullen spelen in de toekomst.
De regering van PPP (Pakistaanse Volkspartij) en PML-N (Pakistaanse Moslimliga – de versie geleid door Nawaz Sharif) zal het nu nog moeilijker krijgen. De regering heeft geen antwoord op de moeilijke economische situatie waarin het land zich bevindt (met onder meer een inflatie van 21%). Dat ondermijnt de steun voor deze regering. Daarnaast zijn er belangrijke meningsverschillen over de houding die moet worden ingenomen tegenover de VS en de aanhoudende druk van het VS-imperialisme om Pakistan in de pas te doen lopen bij de “oorlog tegen het terrorisme”. Verder zijn onder ook machtsspelletjes die de verhoudingen tussen PPP en PML-N gespannen maken. Bij het aanstellen van een nieuwe president zal dit reeds blijken: wie zal deze functie mogen uitoefenen, wordt het een prominente figuur van PPP of PML-N? Of wordt een buitenstaander (mogelijk de afgezette toprechter Iftikhar Muhammad Chaudhry) aangezocht om een louter symbolische functie uit te oefenen? Zelfs met die laatste optie zullen de spanningen tussen PPP en PML-N niet worden opgelost en bovendien valt het te betwijfelen of Chaudhry bereid zou zijn om een louter protocollaire functie uit te oefenen.
Het vertrek van Musharraf werd positief onthaald door brede lagen van de bevolking, maar daar is er tegelijk een groeiende afkeer tegenover zowel de PPP als de PML-N. Deze partijen halen nu bovendien niet eens de symbolische overwinning binnen van het laten afzetten van Musharraf die de eer aan zichzelf hield.
De groeiende afkeer tegenover de regeringspartijen zorgt ervoor dat het politieke vacuüm opnieuw groter wordt. Het politieke vacuüm is enkel mogelijk door het falen van de traditionele partijen en de afwezigheid van een echte arbeiderspartij met een socialistisch programma. Het potentieel voor zo’n arbeiderspartij is aanwezig. De Pakistaanse arbeiders zijn bereid om in actie te gaan, zo waren er recent stakingen in de textielsector en de telecom waarbij overwinningen werden afgedwongen.
Als de arbeiders zich niet organiseren op politiek vlak, zullen andere krachten proberen het vacuüm in te vullen. Nochtans is het duidelijk dat de arbeiders en armen niets moeten verwachten van zowel de traditionele politici als het leger. Nu houdt het leger zich nog op de vlakte, mogelijk om eerst de traditionele partijen nog wat te laten klungelen en nog onpopulairder te laten worden. Daarna is het niet uitgesloten dat het nog steeds bijzonder machtige leger terug de touwtjes in handen neemt, wellicht zelfs met steun vanuit de VS. Dat kan leiden tot een repressiever neoliberaal bewind dat geen vooruitgang zal brengen voor de arbeiders en armen.
De kwestie van een arbeiderspartij moet op de agenda worden geplaatst. Onze Pakistaanse zusterorganisatie, Socialist Movement Pakistan (SMP), verdedigt dit idee en neemt ook concrete stappen in het heropbouwen van syndicale en politieke instrumenten voor de arbeidersbeweging. Zo speelden onze kameraden een belangrijke rol in het leiden van de recente stakingen in de textielsector en de telecom. De SMP heeft geen enkel vertrouwen in de burgerlijke politici of het leger die allen de belangen van de elite verdedigen.