De nieuwe voorzitster van de CD&V herhaalde op een familiedag opnieuw dat een grote staatshervorming belangrijk is voor de partij. Ze dreigde om – zoals we ondertussen gewoon zijn geworden van het Vlaamse politieke establishment, en met name het "Vlaamse kartel" – om de solidariteit met Wallonië stop te zetten, als de Franstaligen niet willen ingaan op de "Vlaamse eisen".
Artikel door Karel Mortier. Overgenomen vanop links-socialisme.blogspot.com
Een grote staatshervorming is noodzakelijk om ons land voor te bereiden op de toekomst. Thyssen sleurt er, zoals op een familiedag past, zowaar de kinderen bij om haar punt te maken. Wij en wij alleen weten wat goed is voor het gezin. De regionalisering van de arbeidsmarkt, verkeerswetgeving, fiscaliteit, gezinsbeleid,… is nodig omdat de CD&V het nodig vindt. Na bijna een jaar van politieke crisis is het duidelijk dat de CD&V gewoon doorgaat met het vooropstellen van onrealistische communautaire eisen. Ze zet haar chantagepolitiek richting het Franstalige landsgedeelte gewoon verder. De volgende verkiezingen zijn ondertussen veel te dichtbij gekomen om de electorale retoriek te stoppen, en inmiddels heeft de CD&V meer te verliezen bij een breuk in het kartel dan de NVA. Het aura van goed bestuur dat rond de partij hing is weg. Stoere praat richting de Franstaligen is nog het enige waar de partij zich aan kan vasthouden.
Binnen de CD&V zijn er van tijd tot tijd oude krokodillen die ervoor waarschuwen dat veel van de communautaire eisen niet te realiseren zijn. In veel gevallen zelfs niet wenselijk om praktische of principiële redenen. De oude krokodillen hebben zo te horen weinig invloed binnen de partij, om nog maar te zwijgen van de christelijke arbeidersbeweging. Bestaat het ACW nog of zijn ze ons vergeten te zeggen dat ze ermee zijn gestopt? Na meer dan een jaar crisis zou het misschien interessant zijn om te weten wat het ACW vindt van de eisen van de CD&V. De splitsing van het fiscaal beleid, om maar één element te vermelden, gaat toch radicaal in tegen de voorstellen van de organisatie voor meer harmonisering op Europees vlak en minder fiscale concurrentie.
Wat dan te zeggen van het voorstel van de CD&V om het kindergeld afhankelijk te maken van de regio waar mensen wonen? Is woonplaats het meest sociale criterium om te boordelen hoeveel geld kinderen nodig hebben? Wat hebben de Franstaligen te winnen, mevrouw Thyssen, met de regionalisering van het kindergeld, wetende dat ze over veel minder middelen beschikken om dat kindergeld te betalen? Maakt dit misschien deel uit van de zogenaamde responsabilisering van de regio’s? Wat met de regionalisering van de verkeerswetgeving? Komt het de verkeersveiligheid ten goede als we in een klein land als België drie verschillende verkeersreglementen kennen?
Het vervangen van de solidareit binnen de werkende klasse via de sociale zekerheid door "regionale solidareit", gebaseerd op de woonplaats van mensen, maakt het ook gemakkelijker om de vakbonden en de arbeidersbeweging buiten spel te zetten in de verdediging van dit stelsel. In die zin is de matte reactie van de vakbonden zeer vreemd. De toekomst van ons sociaal model, waar generaties van vakbondsmensen voor hebben gevochten, staat op het spel en dat op een moment dat qua aantal de vakbonden wellicht nog nooit zoveel leden en militanten hebben gehad. Welk excuus hebben de vakbonden om dat potentieel niet te benutten? Mochten de huidige vakbonden maar half zoveel ballen hebben om ons sociaal model te verdedigen dan als ze hadden toen ze het afdwongen dan had de CD&V veel minder ruimte gehad om haar verdeel-en-heers model op te leggen. Zogezegd om de toekomst van de volgende generatie te verdedigen, maar in de realiteit de winstmarges van het volgende kwartaal.
Op een moment dat Thyssen zegt dat een staatshervorming noodzakelijk is om de toekomst van onze kinderen en van ons sociaal stelsel niet in gevaar te brengen, ziet ze er absoluut geen graten in om de meeste van de "sociale verkiezingsbeloften" waar het ACV, tegen beter weten in, al haar hoop op vestigde niet na te komen. Er is geen financiële ruimte om de verkiezingsbeloften van de CD&V waar te maken, althans niet zonder de confrontatie aan te gaan met het patronaat. Volgende keer misschien beter. Dat er ook geen ruimte is voor een grote staatshervorming is evenzeer een feit. Maar een staatshervorming kost geen geld en vereist geen confrontatie met het (Vlaamse) patronaat.
De CD&V probeert bij gebrek aan sociale standpunten en eisen haar standpunten rond de staatshervorming een sociale verpakking te geven. Daar waar de eisen rond de staatshervorming in eerste instantie vooral gericht waren op het Vlaamse patronaat en de kleinburgerij heet het nu dat diezelfde eisen noodzakelijk zijn voor heel Vlaanderen. En ondertussen zelfs voor heel België! Het is toch vreemd dat Vlaamse partijen zonder blikken of blozen miljarden cadeaus uitdelen aan het patronaat (zonder daarvoor enige tegenvoorwaarde te stellen), de sociale zekerheid afbouwen om de transfers naar het grootkapitaal te financieren en tal van andere asociale maatregelen nemen,… maar ondertussen doodleuk zeggen dat een staatshervorming noodzakelijk is "voor de toekomst van onze kinderen". De toekomst van onze kinderen wordt verkocht aan de Suez’, Microsofts en Fords van deze wereld en ondertussen vliegen de Belgische politici elkaar met de handen in het haar om te vechten over de schaarse overgebleven middelen.
Wat de CD&V nalaat om te zeggen, is dat één van de voornaamste oorzaken van sociale ongelijkheid de ongelijke toegang tot het onderwijs is en dat deze materie al een aantal decennia volledig de bevoegdheid is van de Vlaamse gemeenschap.
De Franstalige burgerlijke partijen willen zelf kunnen bepalen hoe en in welk tempo ze hun sociale afbraak organiseren, daar waar "Vlaanderen" hen dat wil opleggen. Het is opvallend dat de PS wellicht bereid is om de splitsing van het arbeidsmarktbeleid en grote stukken van de sociale zekerheid te aanvaarden in ruil voor de uitbreiding van Brussel. Alle eisen en vragen van de Franstaligen zoals meer geld, uitbreiding van Brussel, benoeming van de drie burgemeesters,… zijn echter onmogelijk. Maar als niet wordt ingegaan op de "redelijke eisen" van het Vlaamse kartel dan dreigt men met het stopzetten van de solidariteit en zelfs het einde van de staat België.
In die zin is het geen wonder dat de onderhandelingen nu al meer dan een jaar aanslepen. Er is amper ruimte voor een zogenaamd Belgisch compromis en de indruk bestaat dat men bij de CD&V ook niet zit te wachten op een compromis. In die zin zijn we getuige van een spelletje chicken tussen enerzijds het Vlaams kartel en anderzijds de Franstalige partijen. Ze rijden nu al meer dan een jaar in volle snelheid naar elkaar toe en beiden hopen ze dat één van hen opzij zal gaan om een botsing te vermijden. De verkiezingen komen echter steeds dichterbij en niemand laat enige ruimte voor de andere om te landen, waardoor het moeilijk is te voorspellen wat er uiteindelijk uit de bus zal komen op 15 juli, of wat er daarna zal gebeuren.
Een nieuw compromis zal de onderliggende problemen van een systeem in crisis, dat aan de basis ligt voor de huidige communautaire problemen, echter niet oplossen. De CD&V stelt dat een staatshervorming noodzakelijk is om de toekomst van “onze” kinderen te verzekeren. Aangezien het half dozijn voorgaande staatshervormingen dat niet hebben gedaan is het een illusie te denken dat een zoveelste staatshervorming de toekomst van onze kinderen deze keer wel zou beschermen. De Vlaamse regering beschikt ook reeds over verschillende belangrijke instrumenten om iets te doen aan de toekomst van onze kinderen, maar dat hebben ze veelal nagelaten te doen.
In die zin is dat de paradox van de CD&V. Enerzijds gebruiken ze veelvuldig woorden als "verbondenheid, samenhorigheid, gemeenschap" maar anderzijds verdedigen ze naar hartelust een neoliberaal model waarbinnen bovenstaande begrippen onmogelijk te realiseren zijn. Vandaar dat er voortdurend strijd is tussen regio’s, landen en individuen in de samenleving om de verdeling van de tekorten. Wanneer staat er een stroming op binnen het ACV, de christelijke vakbond, om deze asociale politiek van de CD&V aan te klagen en op te roepen voor een nieuwe arbeiderspartij?