Verslag vanuit de onderbuik van de betoging

Vandaag was er in Antwerpen de actiedag voor meer koopkracht. Op de betoging sprak ik met militanten uit alle vakbonden. Het maakt niet uit of het een arbeider of bediende was, iemand van ACLVB, ACV of ABVV, uit het onderwijs of de metaal. Telkens kwamen grotendeels dezelfde punten naar voor.

Verslag door Thomas

Onze koopkracht daalt omdat de lonen de levensduurte niet meer volgen, de index voldoet niet langer meer, ze hebben het zo hard uitgehold dat er slechts een leeg omhulsel overblijft en zelfs dat willen ze nog van ons afpakken door all-in akkoorden in alle sectoren in te voeren. Een militant zegt me: “Als het patronaat dat wil, zullen ze eerst voorbij ons moeten, want in de sectoren waar het nu al bestaat (metaal en bouw) zitten ze met de gebakken peren en kunnen de lonen nu al niet meer stijgen.” Als er na het volgende IPA meer all-in akkoorden worden voorgesteld, zal dit leiden tot een hete herfst. We zien hier nu al hoe hoog het ons zit, ons loon zal in voldoende mate moeten stijgen of er zullen nog acties komen.

Ook de notionele intrestaftrek en de verdere lastenverlagingen die open VLD voorstelt, zijn een punt van ongenoegen bij de betogers, “Er is geen geld voor de gewone man maar voor degene die er in zwemmen kan er nog wat bij”. De cinema rond Brussel-Halle-Vilvoorde die de regering Leterme opvoert, wordt niet echt gesmaakt: “Het is tijd om te stoppen met spelen en aan het serieuze werk te beginnen, namelijk de sociaal-economische problemen.”

Er is wel wat kritiek te horen op de manier waarop de vakbondsleidingen de acties georganiseerd hebben. Zo sprak ik met een man die aan zijn eerste betoging meedeed. Hij vond het jammer dat alle regio’s apart actie voeren en dat er geen oproep is voor een algemene staking. Hier en daar was er ook wat kritiek op het feit dat de evaluatie van de actieweek op een persconferentie zou gebeuren. Het zal aan de arbeiders zelf zijn om met druk van onderaf te zorgen voor een degelijk actieplan waarin ze zelf inspraak hebben.

De opkomst is opvallend. Vanuit een aantal centrales werd er niet echt gemobiliseerd of zelfs tegengewerkt door de leiding. Toch stonden de militanten er op de betoging. Zo was er een sterke delegatie van ABVV-Metaal, ook al werd er – buiten enkele uitzonderingen – niet of pas heel laat gemobiliseerd. De mensen van deze centrale waren erg strijdbaar en lieten verstaan dat deze acties pas het begin vormden. Dit was volgens hen niet gewoon even wat stoom aflaten, maar het begin van een beweging.