Your cart is currently empty!
CAP lost verwachtingen niet in. Nieuwe arbeiderspartij blijft nodig
CAP lost verwachtingen niet in
Stel je voor. Er bestaat een partij die in de hele koopkrachtdiscussie resoluut de kant kiest van de arbeidersklasse en offensief naar buiten komt met eisen voor extra loon en hogere uitkeringen. Stel je voor dat er tijdens de staking van het spoor een partij zou zijn – die een massale campagne kon voeren voor steun aan de stakers – die de leugens van de directie, politici en de media kon ontmaskeren via verkozenen en woordvoerders. Stel je voor dat al die neoliberale prietpraat die vandaag onbeantwoord blijft, tegenwind zou krijgen van een echte arbeiderspartij.
De mogelijke creatie van zo’n partij was de reden waarom honderden mensen zich op enkele weken tijd aanmeldden bij Jef Sleeckx en het Comité voor een Andere Politiek in de zomer van 2006. “Arbeiderspartij in het najaar” titelden De Standaard en De Morgen. Noël Slangen gaf zo’n partij een potentieel van 10 à 15% op voorwaarde dat het niet zou participeren aan het beleid. De verwachtingen waren terecht hoog gespannen toen namen als oud-SP parlementslid Jef Sleeckx en oud-ABVV-voorzitter Georges Debunne een oproep lanceerden voor een nieuwe politieke beweging die zou deelnemen aan de parlementsverkiezingen van 2007. Helaas is CAP niet in staat gebleken deze verwachtingen in te lossen. CAP werd teveel vastgehouden in talloze discussies, zonder klaarheid te scheppen over welk soort partij het wou creëren. Op die manier bleven velen op hun honger zitten en namen ze een afwachtende houding aan. Noch Sleeckx, noch Debunne bleken bereid en in staat om leiding te geven aan het initiatief.
LSP heeft de afgelopen twee jaar veel geïnvesteerd in CAP omdat het een unieke kans bood. Wellicht hebben we ons zelfs te veel en te onvoorwaardelijk geëngageerd in CAP. Te veel omdat we op die manier probeerden de zwaktes van CAP te compenseren door onze inzet en energie. Het ging om zwaktes die uiteindelijk toch de bovenhand zouden halen. Te onvoorwaardelijk omdat we te veel compromissen hebben moeten sluiten die de toekomst van het project op de helling plaatsten, zoals rond de nietszeggende slogan “voor een andere politiek”.
De slechte verkiezingsuitslag hoefde niet het einde te betekenen van CAP. Het was mogelijk om nog een rol te spelen in het promoten van een nieuwe arbeiderspartij, zoals op de laatste CAP-conferentie werd besloten. Een kleine minderheid, dominant in het nationale secretariaat, heeft echter geweigerd deze beslissing om te zetten in de praktijk. Hierdoor is CAP verworden tot een heel kleine groep met een ideologisch vaag en onduidelijk project. Sinds april hebben de LSP-leden zich teruggetrokken uit de verkozen organen van CAP. Op lokaal vlak blijven we daar waar mogelijk betrokken om activiteiten te organiseren met het oog op een nieuwe arbeiderspartij.
Waarheen gaat de PVDA?
De PVDA heeft op een groots opgevatte afsluiter van haar congres de vernieuwde PVDA gelanceerd. Het werd het slotstuk van een omvorming die in de praktijk reeds een tijd bezig was. De PVDA lijkt alles wat naar stalinisme ruikt te hebben verwijderd van haar site, haar krant, haar imago. Helaas heeft ze in één en dezelfde beweging ook alles wat verwijst naar de revolutionaire omvorming van de samenleving en de opbouw van het socialisme naar de vuilbak verwezen. In interviews beweren de nieuwe woordvoerders dat de partij een reformistische partij is geworden en schuwen ze al te radicale woorden, om vooral niemand af te schrikken. Het is het logische gevolg van een partij die aan de lijve ondervindt dat haar stalinistische ideologie geen toekomst meer heeft.
Gezien het mislukken van CAP is het niet onmogelijk dat de PVDA, bij gebrek aan iets beter, langzaam aan een zeker electoraal succes kan opbouwen. Dat succes zal volgens ons de tendens richting electoralisme en reformisme echter enkel versterken.
Wat met de verkiezingen van 2009?
Voor de verkiezingen van 2009 is de vraag of er ter linkerzijde een geloofwaardige lijst zal zijn, die uitdrukking kan geven aan de verzuchtingen van de werkende klasse. Deze zijn naar voor gekomen in talloze acties, stakingen en betogingen rond koopkracht. Een duidelijke oproep voor de sterkst mogelijke anti-neoliberale lijsten zou op heel wat enthousiasme kunnen leiden onder arbeiders en jongeren.
Het ziet er echter niet naar uit dat er zo’n oproep zal komen vanuit de beweging. LSP stelt daarom aan de PVDA voor om onze militante krachten te bundelen op gezamenlijke lijsten. Zo’n campagne zou duizenden tot politieke actie kunnen overtuigen. De vraag is echter wat er als resultaat uit zo’n campagne zou komen, of zo’n campagne een organisatorische conclusie zou krijgen in de vorm van een nieuwe brede partij waar het linkse debat vrij gevoerd kan worden.
De uitbouw van een nieuwe partij blijft voor de Belgische arbeidersbeweging vooralsnog op het “te doen”-lijstje staan.