Actieweek 9-13 juni:
“De acties van een minderheid voor meer loon zijn absurd” aldus Caroline Ven, hoofdeconome van het kabinet Leterme. Die minderheid neemt intussen alsmaar uitbreiding. Wat begon bij de onderaannemers van autoconstructeur Ford, breidde uit naar een tachtigtal bedrijven in sectoren gebonden aan all in akkoorden. Ze werden gevolgd door de Vlaamse ambtenaren, dan de spoormannen, en alweer een aantal bedrijven uit de privésector zoals BASF in Feluy.
Intussen dreigt ook het gemeente- en OCMW-personeel met acties. Het patronaat, haar politieke lakeien en haar broodschrijvers proberen die acties te bagatelliseren, toe te schrijven aan een “luidruchtige minderheid”. Die kan echter op steeds meer bijval rekenen. Het spook van de sociale actie is uit de fles!
Tot voor een enkele maanden was Caroline Ven directrice van de denktank van de meest rechtse der patroonsorganisaties, de Vlaamse christelijke Werkgevers (VKW). Tot daar het “ACW-gehalte” van premier Leterme bij het selecteren van diens topambtenaren. Is het vanuit een diep gezonken christelijk gevoel van naastenliefde of eerder vanuit de patronale reflex “verdelen om te heersen”, aan de lezer om dat te beoordelen. Maar Caroline vindt dat de actievoerders hun eisen moeten inslikken omdat er uitkeringstrekkers zijn die het echt moeilijk hebben. Benieuwd of ze evenveel “naastenliefde” aan de dag zal leggen als de regering er morgen een aantal van hun uitkering berooft. De Leuvense professor en voormalig ultra-liberaal, De Grauwe, oordeelt daar anders over: “Ik kan de stakingen en de looneisen van de vakbonden begrijpen. We komen uit een periode van hoge bedrijfswinsten. De lonen zijn daarop achter gebleven… Ik heb dan ook geen sympathie voor het patronaat: wat ze nu oogsten hebben ze zelf gezaaid. Bovendien is de hebzucht van veel topmanagers hemeltergend.”
Maar liefst 1300 € (volgens KBC) zullen de prijsstijgingen een gemiddeld gezin dit jaar kosten. Dat is bovenop de prijsstijgingen van de voorgaande jaren. Het gemiddeld inkomen zou dit jaar naar verluidt toenemen met 1700 €. Hoe het juist zit met de verdeling van die toename, zegt KBC er niet bij. Wellicht zijn daarbij de “beleggingen” in KBC-fondsen inbegrepen die op de stijging van de voedselprijzen speculeren. Feit is dat het aandeel van de lonen in het nationaal inkomen voor het eerst gedaald is tot minder dan 50%, dat het fenomeen “werkende arme” ook in België zijn intrede doet en dat iedereen wel iemand kent die twee of meer jobs uitoefent om de eindjes aan mekaar te knopen.
Kortom: het werd hoog tijd om de scheefgetrokken balans recht te trekken. Te lang reeds laten de vakbonden de arbeiders bedrijf per bedrijf strijden, daar waar iedereen nochtans geraakt wordt door een onhoudbaar arbeidsritme, superflexibele contracten en loonachterstand. De vakbondstop moet niet luisteren naar de oproep van het patronaat om “leiderschap” aan de dag te leggen, maar de basis aan het woord laten, zoals in Antwerpen op 2 juni op een open militantenvergadering ter voorbereiding van de provinciale actiedag in het kader van de actieweek van 9 tot 13 juni. Ze zou er bovendien goed aan doen de actieweek niet af te sluiten met een persconferentie, maar met een nationale meeting om de acties te evalueren en een mobilisatiedatum voor het najaar vast te leggen. Enkel op die manier kan men vermijden dat dit niet de zoveelste keer “stoom aflaten” wordt.
LSP wil volgende eisen ter overweging aan de basis voorleggen:
- meer koopkracht door meer loon en welvaartsvaste uitkeringen, zodat we niet zelf, via belastingsvermindering, onze opslag betalen – 1€ opslag per uur
- Een index die de reële levensduurte compenseert, geen all-in akoorden
- Afschaffing van de loonnorm, interprofessionele akkoorden die zoals vroeger geen loonplafond, maar een loonbodem bepalen (een minimum waarop iedereen sowieso recht heeft, zodat ook de zwakkere sectoren mee genieten)
- Voor collega’s die buiten het IPA vallen: het doorbreken van alle loonakkoorden langer dan twee jaar, zoals het akkoord 2005-2010 bij de non-profit
- Afschaffing van de BTW op basisnoodzakelijke producten
- Een massaal plan van publiek gefinancierde woningbouw
Om dit te betalen:
- Harde aanpak van de grote fiscale fraudeurs
- Vermogensbelasting op grote fortuinen
De jongste maanden hebben we kunnen getuigen welke nefaste gevolgen het heeft om sleutelsectoren als energie en bankwezen over te leveren aan de hebzucht van de privé-sector. Als grote banken zich in moeilijkheden bevinden, mag de overheid plots wel ingrijpen. Voor ons komt de controle in dergelijke sectoren toe aan de gemeenschap. Wij pleiten voor nationalisatie ervan onder democratische controle van de arbeidersbeweging en de gemeenschap in haar geheel.