De nieuwste crisis in de SP.a als gevolg van de uithalen van Frank Vandenbroucke maken op pijnlijke wijze duidelijk hoe het gesteld is met de oppositie die de sociaal-democraten voeren. Zelfs een beperkte en lauwe oppositie gaat immers te ver voor Vandenbroucke voor wie een regeringsdeelname een must was. Als de andere traditionele partijen over straat rollen van het vechten, wil Vandenbroucke daar middenin liggen.
Op het partijbureau van de SP.a dreigde Vlaams minister Vandenbroucke met zijn ontslag als minister indien de partij geen duidelijke positie inneemt over de staatshervorming. Vandenbroucke wil dat zijn partij haar “verantwoordelijkheid” opneemt en een staatshervorming ondersteunt. Eerder meende hij reeds lessen te moeten geven aan de NVA op het vlak van het dienen van de Vlaamse Beweging.
Na de verkiezingen van 10 juni was Vandenbroucke, net als Vande Lanotte, voorstander van regeringsdeelname. Ook nu wil hij dat de partij deelneemt aan de nieuwste ronde van staatshervorming, of toch alleszins aan de onderhandelingen daartoe. Dat alle traditionele partijen daarbij over de straat rollen van het vechten terwijl de arbeiders en hun gezinnen zich de vraag stellen wanneer er nu eindelijk iets zal gedaan worden voor hun koopkracht, lijkt de “rode” excellentie volledig te ontgaan.
Het geeft wel aan hoe erg het gesteld is met de SP.a en hoe zelfs een beetje lauwe oppositie meteen leidt tot oprispingen van de vertegenwoordigers van de partij in de Vlaamse regering. Zelfs intern leidde tot tot cynische reacties. Tobback, die destijds Vandenbroucke lanceerde in de SP.a, gaf een niet mis te begrijpen waarschuwing: “Dit is raar, het gaat mijn petje te boven.” Hij stelde dat een dreiging voor ontslag niet telkens opnieuw kan, “dat is misschien normaal in een kaartersclub, maar niet in een politieke partij.”
Het orakel van Leuven staat niet alleen met dat standpunt, wat erop wijst dat Vandenbroucke steeds geïsoleerder staat in zijn eigen partij. Misschien wordt het tijd om nog wat te gaan verder studeren in Oxford en wie weet misschien zelfs een Vierde Weg te vinden? Samen met de neergang van de ster van Vandenbroucke in de SP.a zien we immers ook het einde van de retoriek rond de “actieve welvaartstraat” en het “sociale” liberalisme van de “Derde Weg” dat Vandenbroucke na een eerdere passage in Oxford in ons land introduceerde. Dat vormde de cement voor de paarse regeringen, maar deze cement is al evenzeer in crisis als de bouwsector in ons land (die sector kende in april een record aantal faillissementen).
De dubbele houding van de SP.a komt scherp tot uiting in de houding van Vandenbroucke. Die wil dat zijn partij deelneemt aan het beleid van de federale regering die door partijgenoten op voorzichtige wijze als asociaal wordt bestempeld. Vandenbroucke heeft geen probleem met een asociaal beleid, hij voert het zelf uit op Vlaams niveau en heeft dit jarenlang op federaal niveau gedaan. De pogingen van de SP.a om als een “sociale oppositiepartij” naar voor te komen zijn hypocriet gezien het beleid van de afgelopen jaren. Wij zijn blijkbaar niet de enigen die dat vinden, ook Vandenbroucke lijkt die mening te zijn toegedaan. Maar dan wel van de andere kant van de barrikaden…