Your cart is currently empty!
Jean-Marie Dedecker: de ene treinroof is de andere niet
In De Morgen van vorige dinsdag haalt Jean-Marie Dedecker (LDD) hard uit naar de misbruiken en het wangedrag van Etienne Schouppe in het ABX-dossier. Hij klaagt terecht de vriendjespolitiek, het onverantwoordelijke gemors met belastinggeld, en de onbegrijpelijke arrogantie van de ex-NMBS-baas aan.
Dedecker, verdediger van een extreem vrijemarktdenken, haalt er zelfs een oud artikel van de LSP bij om zijn gelijk te staven. Zo plukt hij, in verband met de politiek benoemde ABX-bestuurders, een bruikbaar citaat uit een tekst. Dedecker schrijft: “In zijn manifest ‘ABX: een kluwen van wanbeheer, zakkenvullerij en privatisering’ noteert andersglobalist Peter Delsing uit de mond van Schouppe: ‘Je neemt hen mee op het vliegtuig naar het filiaal dat ze moeten besturen en je geeft hen wat lekkers te eten, wat drank en een duur hotel, maar je geeft hen vooral geen beheersdocument. Die mensen vroegen daar ook zelden om.’" (Hier vind je het artikel uit 2002).
Dedeckers hele artikel is een aanklacht van dit soort achterkamertjespolitiek en politiek gesjoemel. Maar wat met de liberale politici die, toen Dedecker nog lid was van de VLD, zich ook niet te beroerd voelden om in de beheerraad van bedrijven te zetelen? Was die situatie zo anders? Denkt Dedecker dat deze politici – naast de tijd die ze spendeerden aan het aanvallen van het recht op een werkloosheidsuitkering, het ondergraven van het stakingsrecht en het liberaliseren en privatiseren van het spoor, de post en de elektriciteit,… – nog veel tijd overhielden om “beheersdocumenten” te bestuderen?
Dedecker lijkt daar alvast van overtuigd te zijn, want in een interview met Vacature stelde hij ooit: “Vergeet niet dat een goede politicus 85 uur per week werkt opdat de gewone burger zijn 35-urenweek zou krijgen.” En zijn gesloten postkantoren, duurdere gezondheidszorg, stijgende elektriciteitskosten, en sterk dalende koopkracht. Deze neoliberale politici, van Open VLD tot SP.a en CD&V – die 85 uur per week in touw zijn – realiseerden een groei van de armoede van 5% in de jaren ’80 naar 15% vandaag. Als ze hard hebben gewerkt, was het blijkbaar niet in het belang van de werkende klasse.
Volgens een recent verschenen studie van het ABVV zou 51% van de werkenden het moeilijk hebben om iedere maand rond te komen. 44% stelt dat één loon onvoldoende is om van te leven, 37% slaagt er niet in om te sparen, 18% heeft geen geld voor vakanties,… Meer dan 25 jaar van harde, neoliberale regeringen resulteerde in een enorme kaalslag voor de meerderheid van de arbeiders en hun gezinnen. Volgens de socialistische vakbond ACOD aan de VUB zou de gezondheidsindex (1993) alleen de werkenden 20% van hun koopkracht hebben gekost. Begin jaren ’80 stelde een jaarrapport van de Nationale Bank dat de muntdevaluatie van 1981, en het meermaals bevriezen van de index, de reële lonen met 14% tot 21% had aangetast. Ook de toename van de kost van het wonen in de gezinsbudgetten zorgde voor een belangrijke aantasting van de koopkracht. De kloof tussen arm en rijk is nog nooit zo groot geweest. Het aandeel van de lonen in het nationaal product sinds 1945 was nooit zo beperkt.
Veel academische rapporten over de reële lonen, sinds de jaren ‘80, zijn er nog niet boven water gekomen. Is het tegen deze achtergrond verwonderlijk dat veel gezinnen vandaag 2 lonen nodig hebben om de daling van de levensstandaard sinds de “gouden jaren ’60” wat in te perken? Tegelijk blijft het aantal afhankelijken van een RVA-uitkering op een historisch hoog niveau: meer dan een miljoen mensen. Begin jaren ’70 waren dat er iets meer dan 70.000. De jobs die er toch bijkwamen – hoewel niet voldoende om de activiteitsgraad fundamenteel op te krikken – werden gecreëerd op basis van veel lagere reële lonen, flexibele of nepcontracten (de dienstencheques), en de demografische groei van de afgelopen decennia, die nieuwe behoeften creëerde. Daarnaast werden een reeks van schorsingsmechanismen van uitkeringsgerechtigden in gang gezet. Met als eerste slachtoffer, de zwaksten: samenwonende werkloze vrouwen. Dit alles past in het niet aflatende streven van de regeringen, welke ook hun samenstelling, om ons land tot lageloneneconomie om te vormen.
Zullen de anderskapitalisten van Lijst Dedecker veel aan deze situatie veranderen? Medestander van Dedecker, de ultraliberaal Boudewijn Bouckaert, is voorstander van private pensioenen en de overschakeling naar een volledig commerciële gezondheidszorg. Het programma van LDD wil het overheidsbeslag op de economie terugdringen van 50% naar 40%. Er wordt niet bijgezegd hoe de sociale drama’s die hier het gevolg van zullen zijn, moeten worden opgevangen. Meer dan twee decennia van lastenverlagingen voor het kapitaal hebben ons niet meer degelijke, goed betaalde jobs opgeleverd. Integendeel. Vaste jobs werden vervangen door tijdelijke, slechter betaalde jobs. De komende jaren zullen die er, met de ontwikkelende economische wereldcrisis, als eerste opnieuw uitvliegen. In de praktijk vormen deze patronale lastenverlagingen niets anders dan een riante subsidiëring – een hangmat, zeg maar – voor de winsten, zonder enige tegenprestatie qua loon of werkzekerheid. Het gaat, alles samen, om miljarden euro’s die rechtstreeks in de zakken van de aandeelhouders verdwijnen. Maar voor Dedecker is de ene neoliberale treinroof blijkbaar de andere niet.
Dedecker pleit voor de instelling van een parlementaire onderzoekscommissie om het ABX-dossier uit te spitten. Maar zullen de traditionele partijen, of de rechtse oppositie van LDD of Vlaams Belang, echt met fundamentele oplossingen voor de dag komen? Velen ervan waren direct betrokken partij in dit soort gesjoemel. Ze hebben er belang bij deze misbruiken onder de mat te vegen. Hoe zullen die partijen het weggesmeten belastinggeld terugkrijgen, zonder opheffing van het bankgeheim? Is er niet iets fundamenteel mis met het systeem van de toplonen? Zijn het personeel en de gebruikers van de NMBS zelf niet beter geplaatst om dit te onderzoeken? De vakbonden in deze sectoren zouden algemene vergaderingen van het personeel kunnen organiseren om de misbruiken van de voormalige directie te onderzoeken. Deze bijeenkomsten zouden kunnen worden opengesteld voor de gebruikers van de NMBS, andere vakbondsmilitanten, etc. Het zou een uitstekende aanleiding zijn om te bediscussiëren hoe de dreigende privatisering van het spoor een halt kan worden toegeroepen.
Als Dedecker echt de strijd tegen machtsmisbruik en financieel gesjoemel ten koste van de gewone belastingbetaler wil aanbinden, zou hij naar onze mening een nuttiger wetsvoorstel kunnen indienen. Bijvoorbeeld om het loon van politici te beperken tot dat van een geschoolde arbeider. Met daarin een verbod op het cumuleren van verschillende functies, vanzelfsprekend ook in de privésector. Pakweg 1400 tot 1700 euro netto maximum, lijkt ons een mooi bedrag, zodat de heren en dames politici zich beter zouden kunnen inleven in het leven van de doorsnee werkende mens.
Heel wat arbeiders stemden Lijst Dedecker om zich tegen het establishment en de huidige politiek af te zetten. Maar Dedecker en zijn partij staan voor een nog extremere verderzetting van het neoliberale beleid. In 2005, tijdens de beweging tegen het Generatiepact, voerden syndicalisten actie aan het congres van de SP. A, waarbij ze symbolisch de rug naar deze gewezen arbeiderspartij keerden. De syndicale delegatie bij Agfa Gevaert stelde toen in een publieke verklaring dat er een nieuwe partij voor de werkende mensen nodig was. Vorig jaar lanceerden de vakbondsdelegaties van Total en Degussa de petitie “Red de solidariteit”, om zo in te gaan tegen de communautaire hetze en de sociale zekerheid te verdedigen tegen splitsing.
Het zal nieuwe strijdbewegingen vereisen vooraleer delen van de vakbonden, in eerste instantie de meest strijdbare militanten, stappen zullen zetten naar een nieuw politiek instrument. De recente stakingsbeweging voor een betere koopkracht toonde daar opnieuw de objectieve nood aan: geen enkele gevestigde partij wil de koopkracht echt verbeteren. Benieuwd of de discussies rond het loonoverleg in het najaar tot nieuwe, massale actie van de arbeiders zullen leiden, en of er op basis van zo’n nieuwe, collectieve strijdbewegingen stappen zullen worden gezet naar een nieuwe arbeiderspartij.
Cartoon uit de archieven…